Joachim (Lewicki)

Joachim

Joann Lewicki
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data urodzenia	30 marca 1853
Data i miejsce śmierci	1918/1921 Krym
Arcybiskup niżnonowogrodzki i arzamaski
Okres sprawowania	1916–1917
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	28 czerwca 1893
Prezbiterat	24 czerwca 1880
Chirotonia biskupia	14 stycznia 1896

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	14 stycznia 1896
Miejscowość	Petersburg
Miejsce	Sobór św. Izaaka
Konsekrator	Palladiusz (Rajew-Pisariew)
Konsekrowani biskupi Makary (Gniewuszew) 11 lipca 1914
Współkonsekrowani biskupi Nazariusz (Blinow) 31 stycznia 1910 Laurenty (Kniaziew) 19 lutego 1917

Joachim, imię świeckie Joann Joakimowicz Lewicki lub Lewitski (ur. 18 marca^?/30 marca 1853, zm. do 1921) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Ukończył seminarium duchowne w Kijowie, a w 1879 także Kijowską Akademię Duchowną, uzyskując tytuł kandydata nauk teologicznych. Został następnie zatrudniony jako wykładowca w seminarium duchownym w Rydze. 24 czerwca 1880, jako mężczyzna żonaty, został wyświęcony na kapłana i skierowany do pracy duszpasterskiej w soborze w Rydze, z zachowaniem stanowiska w seminarium. Od 1883 do 1886 był katechetą w szkole piechoty i junkrów w Rydze oraz w wyższej szkole żeńskiej. W 1886 zmarła jego żona, pozostawiając pod jego opieką trójkę dzieci: dwóch synów (Nikołaja i Aleksandra) oraz córkę, która również szybko zmarła.

28 czerwca 1893 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Joachim. Następnie dnia został podniesiony do godności archimandryty i mianowany rektorem seminarium duchownego w Rydze.

14 stycznia 1896 w soborze św. Izaaka w Petersburgu miała miejsce jego chirotonia na biskupa bałtskiego, wikariusza eparchii kamieniecko-podolskiej. Po roku został przeniesiony do eparchii wileńskiej i litewskiej jako biskup pomocniczy z tytułem biskupa brzeskiego. Następnie od 1900 do 1903 był ordynariuszem eparchii grodzieńskiej, zaś od 1903 do 1910 – orenburskiej. W 1910 został arcybiskupem niżnonowogrodzkim i arzamaskim, zaś w 1916 podniesiono go do godności arcybiskupiej.

Udzielał się w rosyjskim ruchu nacjonalistycznym, wspierając działalność wyznającego podobne poglądy gubernatora niżnonogrodzkiego A. Chwostowa. Miał znaczący wkład w zwycięstwie miejscowej prawicy w wyborach do IV Dumy Państwowej. Jeszcze w Orenburgu podjął działalność w Czarnej Sotni i kontynuował ją w Niżnym Nowogrodzie.

Uczestniczył w Soborze Lokalny Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego w latach 1917–1918. Po rewolucji lutowej nowe władze Rosji zmusiły go do złożenia rezygnacji z katedry i zabroniły mu wjazdu do Niżnego Nowogrodu. Tym samym w czasie trwania soboru został przeniesiony w stan spoczynku, jednak na mocy specjalnej decyzji soboru kontynuował udział w obradach na zasadach równych z ordynariuszami eparchii. Po zakończeniu obrad został przełożonym monasteru Nowe Jeruzalem, jednak jeszcze w tym samym roku opuścił Moskwę i zamieszkał na Krymie, gdzie żył już jego syn.

Okoliczności śmierci duchownego budzą kontrowersje. Według jednej z wersji został zabity przez nieznanych sprawców, którzy napadli na daczę jego syna pod Sewastopolem w celach rabunkowych. Według innej wersji został rozstrzelany na Krymie przez bolszewików po zajęciu półwyspu, w końcowej fazie wojny domowej w Rosji. Trzecia wersja, jakoby został powieszony na królewskich wrotach ikonostasu soboru w Sewastopolu w 1918, jest współcześnie traktowana jako mało prawdopodobna.