Janusz Iliński
Janusz Iliński (1928) | |
podpułkownik dyplomowany kawalerii | |
Data urodzenia |
14 listopada 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 lipca 1961 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Polska Misja Wojskowa przy SHAEF |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Janusz Iliński (ur. 14 listopada 1896, zm. 16 lipca 1961 w Paryżu) – podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Służył w 14 pułku ułanów jazłowieckich. Od 16 czerwca do 30 listopada 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Podczas wojny z bolszewikami pełnił obowiązki szefa sztabu 4 Brygady Jazdy[1]. Wyróżnił się 28 czerwca 1920 w bitwie pod Kilikijowem, za co później został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
W 1921 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej we Francji[2]. W latach 1920–1922 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École supérieure de guerre) w Paryżu. 28 lutego 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 386. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[4].
Z dniem 15 lutego 1923, po ukończeniu studiów i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony do Inspektoratu Jazdy przy Inspektorze Armii Nr 5 we Lwowie na stanowisko oficera sztabu[5]. W tym samym roku został przeniesiony do Sztabu Generalnego na stanowisko oficera do zleceń specjalnych (od 1924 – adiutanta przybocznego) szefa Sztabu Generalnego, gen. dyw. Stanisława Hallera. W czasie studiów wojskowych we Francji, a następnie służby sztabowej pozostawał oficerem nadetatowym 3 pułku ułanów śląskich. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6][7]. Z dniem 1 lutego 1925 został wyznaczony na stanowisko pomocnika attaché wojskowego przy Poselstwie Polskim w Paryżu[8][9]. Z dniem 31 maja 1930 został przeniesiony z Oddziału II SG w stan nieczynny[10]. Z dniem 30 listopada 1931 został przeniesiony do rezerwy[11]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „przebywających stale zagranicą”[12].
3 września 1939 został powołany do składu Polskiej Misji Wojskowej w Londynie, której szefem był gen. dyw. Mieczysław Norwid-Neugebauer. Wiosną 1940 wziął udział w kampanii norweskiej jako zastępca szefa sztabu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich[13]. W 1945 pełnił służbę w Polskiej Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Alianckich Sił Ekspedycyjnych[14].
Po wojnie pozostał na emigracji. W latach 50. przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie w końcu omawianego dziesięciolecia był dyrektorem naczelnym luksusowego hotelu Carlyle Hotel w Nowym Jorku[15].
Jego żoną była projektantka mody Fira Benenson[16] (1898–1977).
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2632 – 1921[17][18][19][20]
- Krzyż Walecznych[21]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[22]
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii
- Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej – 1924
- Krzyż Kawalerski belgijskiego Orderu Korony
- norweski Krzyż Wojenny nr 102
- Medal Zwycięstwa
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 246, 658.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 12 marca 1921, s. 384.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 165.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923, s. 69.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 7, 605, 681.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 7, 547, 601.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 9 stycznia 1925, s. 6.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 329, 341.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930, s. 223.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 22 lutego 1932, s. 119.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 117, 819.
- ↑ Panecki 2010 ↓, s. 227.
- ↑ Porwit 1986 ↓, s. 459.
- ↑ J P Waterfield, Memories of 1945–50 Christ Church, Northern Department in the Foreign Office, Poland and Moscow. 2000. tamburlane.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Iliński Janusz. Nowa Panorama Literatury Polskiej. [dostęp 2024-06-01].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 6.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-08]..
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 412.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-08]..
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Iliński Janusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.89-8368 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-06-23].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Tadeusz Panecki: Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Bellona, 2010. ISBN 978-83-11-11733-4. OCLC 751248818.
- Marian Porwit: Spojrzenia poprzez moje życie. Warszawa: Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”, 1986. ISBN 83-07-01535-9.
- Attaché wojskowi II Rzeczypospolitej
- Ilińscy herbu Lis
- Majorowie kawalerii II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Krzyżem Wojennym (Norwegia)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich
- Podpułkownicy kawalerii Polskich Sił Zbrojnych
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy – Kawalerowie Legii Honorowej
- Polacy – uczestnicy kampanii norweskiej 1940
- Polacy odznaczeni Orderem Korony (Belgia)
- Polscy hrabiowie Świętego Cesarstwa Rzymskiego
- Oficerowie korpusów polskich w Rosji 1917–1918
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1961