Przejdź do zawartości

Jan Tombiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Tombiński
Ilustracja
Jan Tombiński (2024)
Data i miejsce urodzenia

4 października 1958
Kraków

Ambasador RP w Słowenii
Okres

od 1996
do 1998

Następca

Maciej Szymański

Ambasador RP we Francji
Okres

od 2001
do 2006

Poprzednik

Stefan Meller

Następca

Tomasz Orłowski

Stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej
Okres

od 2007
do 2012

Poprzednik

Marek Grela

Następca

Marek Prawda

Ambasador UE na Ukrainie
Okres

od 2012
do 2016

Poprzednik

José Manuel Pinto Teixeira

Następca

Hugues Mingarelli

Ambasador UE przy Stolicy Apostolskiej
Okres

od 2016
do 2020

Poprzednik

Laurence Argimon-Pistre

Następca

Alexandra Valkenburg

Chargé d’affaires RP w Niemczech
Okres

od 2024

Poprzednik

Dariusz Pawłoś

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Tadeusz Tombiński (ur. 4 października 1958 w Krakowie) – polski historyk i dyplomata, w latach 1996–1998 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Słowenii, w latach 2001–2006 we Francji, w latach 2007–2012 stały przedstawiciel RP przy Unii Europejskiej, ambasador Unii Europejskiej na Ukrainie (2012–2016) i przy Stolicy Apostolskiej (2016–2020), chargé d’affaires RP w Niemczech (od 2024).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W młodości uprawiał sport, był m.in. wicemistrzem Polski we florecie (1978). Został absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego, na której to uczelni uzyskał tytuły zawodowe magistra germanistyki (1984) i historii (1985)[1]. Początkowo (1985–1987) pracował w bibliotece uniwersyteckiej na UJ, a później jako wykładowca w Instytucie Historii na tym uniwersytecie[1].

W latach 1981–1984 był wiceprzewodniczącym Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Uniwersytecie Jagiellońskim, po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 stanu wojennego działał w podziemnych strukturach NZS. Przez pewien czas był też przewodniczącym samorządu studenckiego na UJ[2]. W maju 1988 został członkiem redakcji podziemnego pisma „Przegląd Wiadomości Strajkowych”, wydawanego w Krakowie przez komitet strajkowy „Solidarności” z Huty im. Lenina[3].

Od 1990 związany z polską dyplomacją. Do 1995 był zatrudniony w Ambasadzie RP w Pradze, kolejno w randze III, II i I sekretarza, a następnie radcy, radcy-ministra i radcy-ministra pełnomocnego. W latach 1995–1996 był radcą-ministrem pełnomocnym w Ambasadzie RP w Lublanie, a następnie w latach 1996–1998 pełnił funkcję ambasadora RP w Słowenii; był akredytowany także w Bośni i Hercegowinie[1]. W latach 1998–2001 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych w Warszawie na stanowisku dyrektora Departamentu Europa. W 2001 ponownie objął kierownictwo przedstawicielstwa dyplomatycznego jako ambasador RP we Francji[4]; stanowisko to zajmował do 28 grudnia 2006[5]. W grudniu 2006 został mianowany stałym przedstawicielem RP przy Unii Europejskiej w Brukseli[6]; funkcję tę objął w lutym 2007. Został z niej odwołany z końcem sierpnia 2012[7].

W tym samym roku powierzono mu funkcję ambasadora Unii Europejskiej na Ukrainie[8]. W październiku 2016 rozpoczął natomiast misję na stanowisku ambasadora UE przy Stolicy Apostolskiej[9]. Zakończył urzędowanie w sierpniu 2020[10]. Powrócił do pracy w Akademii Dyplomatycznej MSZ[11]. W 2022 został unijnym doradcą do spraw dyplomatycznych i europejskich przy rządzie Mołdawii[12][13]. 20 sierpnia 2024 objął kierownictwo Ambasady RP w Berlinie jako chargé d’affaires[11].

Powołany w skład rady Fundacji Jeana Monneta na rzecz Europy(inne języki) w Lozannie[14] oraz senatu Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego we Lwowie[15].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Posługuje się językami: angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim, rosyjskim, czeskim, ukraińskim[11] i słoweńskim[16]. Żonaty z językoznawczynią Agnieszką Tombińską, z którą ma dziesięcioro dzieci[17].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Hitler a neutralność Szwajcarii w latach 1933–1935, „Studia Historyczne”, t. 33, nr 1, 1990.
  • Zwischen Indoktrination und Information – Fernsehen im posttotalitären Polen, „Zeitschrift für Kulturaustausch”, nr 2, 1990.
  • Dyskusja nad projektem Unii Europejskiej w Lidze Narodów, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 97, 1991.
  • Stephena King-Halla wojna na listy, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 99, 1991.
  • Polsko-německý politický dialog, 1945–1991, „Mezinárodní vztahy”, t. 29, nr 4, 1994.
  • Początki ruchu paneuropejskiego w Polsce, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, nr 118, 1995.
  • Österreichische Antwort auf den Plan Briands, [w:] Plan Briand d'Union fédérale européenne. Perspectives nationales et transnationales, avec documents. Actes du Colloque international tenu à Genève du 19 au 21 septembre 1991, Lang, Berno 1998.
  • L'entreprise face au défi européen: régulations et performances (współautor), Dunod, Paryż 2004.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Replacement of the Polish Permanent Representative to the European Union [online], Komisja Europejska, 23 września 2020 [dostęp 2023-05-09] (ang.).
  2. ↑ Relacja Adama Kality, encysol.pl [zarchiwizowane 2020-09-28].
  3. ↑ Paweł Goleń, „Przegląd Wiadomości Strajkowych”, encysol.pl [zarchiwizowane 2020-09-24].
  4. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 kwietnia 2001 r. nr Z. 110-27-2001 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2001 r. nr 14, poz. 225).
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 grudnia 2006 r. nr 110-52-2006 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2007 r. nr 5, poz. 53).
  6. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 grudnia 2006 r. nr Z.110-54-2006 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2007 r. nr 5, poz. 54).
  7. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 sierpnia 2012 r. nr 110-67-2012 w sprawie odwołania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r. poz. 734).
  8. ↑ Inga Czerny, Puzzle Tombińskich, polityka.pl, 7 sierpnia 2012 [zarchiwizowane 2021-04-21].
  9. ↑ Le Lettere Credenziali dell’Ambasciatore dell’Unione Europa presso la Santa Sede, 10.10.2016, vatican.va, 10 października 2016 [zarchiwizowane 2022-07-01] (wł.).
  10. ↑ Esteri: congedo ambasciatore Jan Tombiński, San Marino Rtv, 28 sierpnia 2020 [zarchiwizowane 2023-02-05] (wł.).
  11. ↑ a b c Ambasada RP w Berlinie: Chargé d’affaires a.i., gov.pl [zarchiwizowane 2024-08-23].
  12. ↑ Two new EU High Level Advisers have joined the Mission in the Republic of Moldova, eu-advisers.md [dostęp 2023-05-09] [zarchiwizowane 2022-05-28] (ang.).
  13. ↑ Jan Tombiński, eu-advisers.md [zarchiwizowane 2023-05-09] (ang.).
  14. ↑ The Bodies, Jean-Monnet.ch [zarchiwizowane 2022-10-31] (ang.).
  15. ↑ Сенат, ucu.edu.ua [zarchiwizowane 2022-04-13] (ukr.).
  16. ↑ Biuletyn posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 141/, sejm.gov.pl, 13 lutego 2001 [zarchiwizowane 2023-10-17].
  17. ↑ Monika Redzisz, Monika Bereżecka, Duże rodziny [online], wysokieobcasy.pl, 9 kwietnia 2007 [dostęp 2012-11-16].
  18. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 listopada 2012 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2013 r. poz. 274).
  19. ↑ Remise des insignes d’officier des arts et lettres à M. l’Ambassadeur Jan Tombinski [online], culture.gouv.fr, 21 kwietnia 2005 [dostęp 2014-01-20] (fr.).
  20. ↑ Włochy: ambasador Jan Tombiński otrzymał nagrodę im. bł. ks. Emiliana Kowcza [online], dzieje.pl, 27 stycznia 2018 [dostęp 2020-02-01].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Przedstawiciele dyplomatyczni Polski we Francji (od 1919)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Tombiński&oldid=74627123”