Jan Marceli Drohojowski

Jan Drohojowski
	; Jan Drohojowski z żoną Katharyn Silva (1931)
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1901 ; Tarnów
Data i miejsce śmierci	2 stycznia 1979 ; Warszawa
	Radca ambasady RP w Waszyngtonie
Okres	od 1939; do 1942
	Poseł PRL w Meksyku
Okres	od 1945; do 1951
Poprzednik	Zygmunt Merdinger
Następca	Bolesław Jeleń
	Poseł PRL w Egipcie
Okres	od 1951; do 1952
Poprzednik	Zygmunt Kuligowski
Następca	Aleksander Krajewski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Marceli Drohojowski h. Korczak (ur. 17 stycznia 1901 w Tarnowie, zm. 2 stycznia 1979 w Warszawie) – polski dyplomata, m.in. w Meksyku (1945–1951) i Egipcie (1951–1952), dyrektor Powszechnej Kasy Oszczędności (1952–1953). Autor wielu książek poświęconych Ameryce oraz wspomnień z czasów służby dyplomatycznej.

Życiorys

Syn Kazimierza Marcelego Tadeusza h. Korczak (1857–1903) i Marii Heleny Hubal-Dobrzańskiej h. Leliwa (ur. 1868)^[1]. Związany z polską dyplomacją od czasów studenckich, w latach 1922–1923 pełnił funkcję attaché poselstwa RP w Hadze, następnie był sekretarzem poselstwa RP w Rzymie. Odszedł ze służby dyplomatycznej w 1926 i wyjechał do USA, gdzie pracował fizycznie i jako dziennikarz.

W czasie II wojny światowej powrócił do służby dyplomatycznej, pełnił funkcję radcy ambasady RP w Waszyngtonie (1939–1942), chargé d’ affaires poselstwa w Hawanie (1942), przedstawiciela władz polskich przy rządzie Czang Kaj-szeka w Chinach (1942) oraz konsula generalnego w Jerozolimie (1943). Od kwietnia 1943 do 1944 był wiceministrem informacji dokumentacji w rządach Władysława Sikorskiego i Stanisława Mikołajczyka.

W 1945 powrócił do Polski i wstąpił do służby dyplomatycznej Polski Ludowej, był posłem w Meksyku (1945–1951) i Kairze (1951–1952). W kwietniu 1952 odwołany do Polski. W tym samym roku został dyrektorem Powszechnej Kasy Oszczędności, został zwolniony z tej funkcji w kwietniu 1953, następnie aresztowano go za próbę nielegalnego przekroczenia granicy. Z więzienia został zwolniony w marcu 1955, po czym poświęcił się pracy pisarskiej.

Dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Katharyn Silva Cornell (ur. 1900) miał córkę Katarzynę Marię (ur. 1933). Z drugą, dyplomatką Natalią Aszkenazy, syna Francisco (ur. 1947). Po odwołaniu z Egiptu Natalia z synem wyjechała do Paryża, a stamtąd do Meksyku, gdzie uzyskała azyl polityczny. Mimo podejmowanych prób, Janowi Drohojowskiemu nie udało się wyjechać z Polski i dołączyć do żony. W 1961 para się rozwiodła^[2].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 35 B-5-14)^[3].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1951)^[4]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)^[5]
Wielka Wstęga II klasy Orderu Orła Azteckiego (Meksyk, 1951)^[6]

Książki

Jana Drohojowskiego wspomnienia dyplomatyczne (1959)
Abraham Lincoln (1962)
Meksyk bogów, krzyża i dolarów (1962)
Indianin prezydentem Meksyku (1964)
Religie i wierzenia w życiu Ameryki Łacińskiej (1964)
Róg obfitości (1967)
Ameryka Łacińska z bliska (1968)
Polacy w Ameryce (1976)

Przypisy

↑ Jan Marceli Drohojowski z Drohojowa h. Korczak [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-05-12] .
↑ FranciscoF. Drohojowski FranciscoF., Natalia Askenazy (1915–1988), [w:] Louis-Albert MensdorffL.A.M. Pouilly, Stulecie Liceum Francuskiego w Warszawie, Tom 1: 1919–1939, RafałR. Bukowicz, BenoitB. Baloge (tłum.), Warszawa: Liceum Francuskie w Warszawie, 2019, s. 72–73 [dostęp 2021-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-28] (pol. • fr.).
↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online] [dostęp 2019-11-14] (pol.).
↑ M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77 „za zasługi w pracy zawodowej”.
↑ M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za zasługi na polu ogólno-państwowej pracy” - wskazany jako Jan Marceli Drohojewski.
↑ Odra. Wrocławskie Wyd. Prasowe RSW „Prasa”, 1972, s. 10.

Bibliografia

sylwetka Jana Drohojowskiego na stronie PKO BP SA. pkobp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-26)].

[1] Jan Marceli Drohojowski z Drohojowa h. Korczak [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-05-12] .

[:2-2] FranciscoF. Drohojowski FranciscoF., Natalia Askenazy (1915–1988), [w:] Louis-Albert MensdorffL.A.M. Pouilly, Stulecie Liceum Francuskiego w Warszawie, Tom 1: 1919–1939, RafałR. Bukowicz, BenoitB. Baloge (tłum.), Warszawa: Liceum Francuskie w Warszawie, 2019, s. 72–73 [dostęp 2021-02-28] [zarchiwizowane z adresu 2021-02-28] (pol. • fr.).

[3] Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online] [dostęp 2019-11-14] (pol.).

[4] M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77 „za zasługi w pracy zawodowej”.

[5] M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za zasługi na polu ogólno-państwowej pracy” - wskazany jako Jan Marceli Drohojewski.

[6] Odra. Wrocławskie Wyd. Prasowe RSW „Prasa”, 1972, s. 10.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Prezesi P. K. O. (1919–1939)	Hubert Linde (1919–1925) Emil Schmidt (1925–1928) Henryk Gruber (1928–1939)
Kierownicy, prezesi i dyrektorzy PKO (1945–1975)	Kazimierz Strzegocki (1945) Piotr Jarocki (1945–1947) Wacław Konderski (1947–1951) Józef Gitler-Barski (1951–1952) Jan Marceli Drohojowski (1952–1953) Czesław Liżewski (1953–1955) Edward Walaszczyk (1955–1975)
Prezesi i prezesi zarządu PKO (od 1988)	Marian Krzak (1988–1991) Stanisław Pietrasiewicz (1992–1994) Andrzej Topiński (1994–1999) Marek Głuchowski (1999) Henryka Pieronkiewicz (2000–2002) Andrzej Podsiadło (2002–2006) Sławomir Skrzypek (2006–2007) Marek Głuchowski (2007) Rafał Juszczak (2007–2008) Jerzy Pruski (2008–2009) Zbigniew Jagiełło (2009–2021) Jan Emeryk Rościszewski (2021) Iwona Duda (2021–2022) Paweł Gruza (2022–2023) Dariusz Szwed (2023–2024) Szymon Midera (od 2024)