Jan Kanty Julian Sierawski

Jan Kanty Julian Sierawski
	; Herb Sierawski, odmiana herbu Słoń
Rodzina	Sierawscy
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1777 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	1849 ; Paryż

Jan Kanty Julian Sierawski
	; Jan Kanty Julian Sierawski – portret pędzla Józefa Kurowskiego (1833)
	generał
Data i miejsce urodzenia	13 lutego 1777 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	1849 ; Paryż
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Legiony Polskie; Francuskie Siły Zbrojne; Armia Księstwa Warszawskiego; Wojsko Polskie Królestwa Kongresowego
Jednostki	6 Pułk Piechoty Księstwa Warszawskiego, 5 Dywizja Piechoty
Stanowiska	komendant twierdzy Modlin, Gubernator wojskowy Warszawy, komendant twierdzy zamojskiej,
Główne wojny i bitwy	Insurekcja kościuszkowska, Insurekcja Deniski, Wojny napoleońskie, Wojna polsko-austriacka, Bitwa pod Radzyminem, Powstanie listopadowe, Bitwa pod Wronowem, Bitwa pod Kazimierzem Dolnym
	Odznaczenia

Jan Kanty Julian Sierawski herbu Słoń (13 lutego 1777 w Krakowie, zm. 1849 w Paryżu) – polski generał.

Wczesne lata

Walczył w powstaniu kościuszkowskim, insurekcji Deniski^[1], oraz Legionach Polskich i kilku kampaniach napoleońskich. W 1807 odznaczony orderem Virtuti Militari. 19 stycznia 1809 nominowany na stopień pułkownika. W czasie wojny polsko-austriackiej 1809 dowodził 6 pułkiem piechoty XW w składzie 1 Brygady Piechoty pod Michałem Sokolnickiem, między innymi prowadząc batalion piechoty w bitwie pod Radzyminem, dowodząc oblężeniem Sandomierza. W 1812 roku przystąpił do Konfederacji Generalnej Królestwa Polskiego^[2].

3 lutego 1813 został awansowany na stopień generała brygady. 28 października 1813 otrzymał Legię Honorową. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego. Był m.in. komendantem twierdzy Modlin (1818–1820).

Powstanie listopadowe

Od początku poparł powstanie listopadowe. Gubernator wojskowy Warszawy od 30 listopada do 4 grudnia 1830^[3]. 14 grudnia 1830 dostał nominację na stanowisko komendanta twierdzy zamojskiej.

W marcu 1831 dwukrotnie otrzymał od nieudolnego Naczelnego Wodza Jana Skrzyneckiego pismo wzywające go do większej aktywności i „niepokojenia” Cypriana Kreutza. Skrzynecki chciał w ten sposób zrzucić z siebie odpowiedzialność za impas na froncie i ukryć brak pomysłu na dalsze kroki wojenne. Sierawski pisma te odczuł te jako niezasłużoną krytykę i dotknięty, pozwolił sobie na ambitne działania. Wyprawił się na wschód swoim korpusem złożonym ze świeżo formowanych jednostek. Łatwo przekroczył Wisłę (14 kwietnia) i na tym się jego sukcesy skończyły. Po koncentracji wojska przez Kreutza, wdał się w bitwę pod Wronowem, którą przegrał (17 kwietnia), lecz nie został rozbity i zadał przy tym Rosjanom duże straty, wycofując się w najlepszym porządku. Klęska kazimierska (18 kwietnia) położyła kres jego ofensywie i mogła przesądzić o klęsce na froncie południowo-wschodnim^[4].

Od 5 czerwca był dowódcą 5 Dywizji Piechoty.

Schyłek życia

Po klęsce powstania udał się na emigrację. W 1835 roku został skazany przez władze rosyjskie na konfiskatę dóbr za udział w powstaniu listopadowym^[5]. Brał udział w pogrzebie Napoleona Bonaparte.

Zmarł w Paryżu. Pochowany jest na cmentarzu Montmartre.

Był członkiem w stopniu czwartym loży wolnomularskiej Jedność Słowiańska^[6].

Odznaczenia

Order Świętego Stanisława II klasy (1815)^[7]
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (1808)^[7]
Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1809 i 1813)^[7]
Order Świętego Włodzimierza III klasy (Rosja, 1816)^[7]

Przypisy

↑ Marian Kukiel, Próby powstańcze po trzecim rozbiorze, (reprint:) Kurpisz Poznań 2006 (oryginał: W. L. Anczyca i Spółki Kraków i Warszawa 1912), s. 225.
↑ Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 172.
↑ Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.
↑ E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, ss. 76-79.
↑ Tygodnik Petersburski z 1835, nr 75, s. 232.
↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.
↑ ^a ^b ^c ^d Sierawski Jan Kanty Julian (1777–1849). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVII/1996-1997 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-26].

[1] Marian Kukiel, Próby powstańcze po trzecim rozbiorze, (reprint:) Kurpisz Poznań 2006 (oryginał: W. L. Anczyca i Spółki Kraków i Warszawa 1912), s. 225.

[2] Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 172.

[3] Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003, s. 483.

[4] E. Callier, Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831, Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, ss. 76-79.

[5] Tygodnik Petersburski z 1835, nr 75, s. 232.

[6] Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 62.

[psb-7] Sierawski Jan Kanty Julian (1777–1849). [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. XXXVII/1996-1997 [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2018-11-26].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]