Przejdź do zawartości

James Whitfield

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
James Whitfield
Arcybiskup Baltimore
Ilustracja
Auspice Maria
Kraj działania

Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1770
Liverpool

Data śmierci

19 października 1834

Miejsce pochówku

Bazylika Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Baltimore

Arcybiskup metropolita Baltimore
Okres sprawowania

1828-1834

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Prezbiterat

24 lipca 1809

Nominacja biskupia

8 stycznia 1828

Sakra biskupia

25 maja 1828

podpis
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 maja 1828

Miejscowość

Baltimore

Miejsce

Bazylika archikatedralna Wniebowzięcia NMP

Konsekrator

Benedict Joseph Flaget PSS

Współkonsekratorzy

Henry Conwell
John Dubois PSS

James Whitfield (ur. 3 listopada 1770 w Liverpoolu w Wielkiej Brytanii, zm. 19 października 1834) – amerykański duchowny katolicki pochodzenia brytyjskiego, arcybiskup metropolita Baltimore w latach 18281834.

Urodzony w rodzinie Jamesa i Ann. Po śmierci ojca w 1787 udał się wraz ze schorowaną matką do Włoch w nadziei, że ciepły klimat będzie lepszy dla jej zdrowia. Podczas powrotu do Anglii został zatrzymany w Lyonie. Tam rozpoczął studia teologiczne pod kierunkiem o. Ambrose Maréchala. Święcenia kapłańskie otrzymał 24 lipca 1809 z rąk ordynariusza Grenoble Claude Simona. Niedługo później zmarła jego matka i ks. Whitfield powrócił do rodzinnej Anglii, gdzie został proboszczem w Little Crosby. Na zaproszenie swego dawnego wykładowcy, który był wówczas arcybiskupem Baltimore, wyjechał na kontynent amerykański i we wrześniu 1817 dotarł do Marylandu. Pracował jako wikariusz, a następnie rektor miejscowej katedry metropolitalnej. Od 1818 wikariusz generalny archidiecezji baltimorskiej.

8 stycznia 1828 otrzymał nominację na koadiutora abpa Marechala ze stolicą tytularną Apollonia. Jego zwierzchnik zmarł jednak trzy tygodnie później, sakrę biskupią otrzymał więc już jako arcybiskup metropolita Baltimore. Sakry udzielił mu bp Benedict Joseph Flaget PSS z Bardstown. W latach 18281834 był jednocześnie administratorem apostolskim diecezji Richmond. 4 października 1829 otrzymał paliusz, był to jednocześnie dzień otwarcia pierwszego Baltimorskiego Synodu Prowincjonalnego. Owocem prac synodalnych były dekrety, które stały się podstawą dla późniejszych praw dla Kościoła amerykańskiego. W owym czasie do archidiecezji baltimorskiej należało 87 tys. wiernych i 52 kapłanów. W 1831 zwołał synod dla miejscowego duchowieństwa a w 1833 odbył się drugi Synod Prowincjonalny. Whitfield znany był ze swego zaangażowania na rzecz Afroamerykanów, których uważał za dobry materiał na katolików, jednak liczba misjonarzy była zbyt mała by wysłać ich do pracy wśród czarnych społeczności. Ze względu na stan zdrowia od 4 marca 1834 posiadał koadiutora, którym został niespełna 33-letni o. Samuel Eccleston PSS. Na miesiąc przed śmiercią osobiście udzielił mu sakry biskupiej.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]