Jadwiga Tetmajer-Naimska
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki |
Jadwiga Anna Julia Tetmajer-Naimska (ur. 8 sierpnia 1891 w Bronowicach Małych, zm. 6 kwietnia 1975 w Londynie[1][2]) – polska malarka. Najstarsza córka Włodzimierza Tetmajera i jego żony Anny. Była pierwowzorem Isi (Jadwisi) w Weselu Stanisława Wyspiańskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończyła Liceum Żeńskie Heleny Kaplińskiej w Krakowie. Początkowo rysunku i malarstwa uczył ją ojciec, od ok. 1903 r. uczęszczała na prywatne lekcje do Józefa Siedleckiego. Następnie była uczennicą działającej w Krakowie Szkoły Sztuk Pięknych dla Kobiet prowadzonej przez Marię Niedzielską. Od 1911 r. wystawiała z malarzami niezależnymi, w 1919 r. razem z ojcem przebywała w Paryżu. W 1922 r. wyszła za mąż za Ludwika Naimskiego (1894–1971), majora kawalerii Wojska Polskiego[a]. Wraz z nim wędrowała po garnizonach, mieszkając m.in. w Tarnowie, Wilnie, Warszawie i Poznaniu. Mieli jednego syna Michała (ur. 1923). W 1930 r. uczestniczyła w I Wystawie Malarek Polskich, która została zorganizowana w Muzeum Miejskim w Bydgoszczy. Od 1956 roku przebywała w Wielkiej Brytanii, zmarła w Londynie, pochowana została na Cmentarzu South Ealing[8].
Jadwiga Tetmajer-Naimska malowała pejzaże, portrety i sceny rodzajowe. W twórczości Tetmajer-Naimskiej widać duży wpływ twórczości ojca – Włodzimierza Tetmajera; ważną część stanowią pejzaże malowane z użyciem spokojnych kolorów. Przedstawiane widoki są słoneczne i pogodne.
W wydanym w 1957 r., staraniem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, tomie Wyspiański żywy opublikowała szkic Bronowice dzisiaj. Wspomniała w nim również wesele Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny[9].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ludwik Naimski ur. 28 lutego 1894 w Spytkowicach, w rodzinie Michała, pełnomocnika hr. Augusta Potockiego w Zatorze i Anieli z Jackowskich. W 1913 złożył maturę w c. k. Gimnazjum III w Krakowie. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości (20 lipca 1932 roku), Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. Z dniem 1 marca 1925 roku został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 lipca 1919 roku i 2,5 lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3]. Pełnił służbę w 2 psk w Hrubieszowie, a następnie w 5 psk w Tarnowie. Z dniem 1 sierpnia 1929 roku został powołany ze stanu nieczynnego i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V do prac przysposobienia wojskowego[4]. 27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 28. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. Z dniem 31 marca 1934 roku został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesieniem w rezerwie do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I[6][7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Monika Śliwińska "Panny z Wesela" wyd. Kraków 2020 s. 593 - dzienna data smierci
- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 20 marca 1925 roku, s. 156.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 306.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 25.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 140.
- ↑ Ludwik Naimski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].
- ↑ Rafał Węgrzyniak, Encyklopedia "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego, wyd. Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Kraków 2001, s. 149
- ↑ Rafał Węgrzyniak, op. cit., str. 149
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Altius, Tetmajer-Naimska Jadwiga
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].