Języki italskie
| Obszar | |
|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna |
|
| Prajęzyk | |
| Kody rodziny językowej | |
| ISO 639-5 | itc |
| Glottolog | ital1284 |
| Występowanie | |
 Przybliżone rozmieszczenie języków italskich w VI wieku p.n.e. | |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. | |
Języki italskie – podrodzina języków indoeuropejskich, z których jeden (łacina) dał początek współczesnym językom romańskim.
W okresie archaicznym języków italskich (VIII wiek p.n.e. – początek n.e.) na terenie Italii używano kilku języków z tej grupy: oskijskiego, umbryjskiego, faliskijskiego, a w Rzymie i okolicach łaciny. Niektórzy językoznawcy zaliczają do tej grupy także język wenetyjski. Najstarszy hipotetyczny zapis w języku łacińskim wykonany na tzw. fibuli z Praeneste pochodzi z VII lub VI wieku p.n.e. Na początku naszej ery łaciną posługiwano się już na terenie całej Italii – tym samym rozpoczął się okres klasyczny (początek n.e. – 476). Okres ten przynosi rozkwit łaciny, którą posługiwano się na całym terytorium cesarstwa rzymskiego. Wytworzyły się wówczas dwie odmiany językowe: łacina literacka (klasyczna) i łacina ludowa. Już w III wieku różnice między nimi były znaczne. Po upadku imperium łacina klasyczna wyszła z użycia, natomiast łacina ludowa spełniła funkcję prajęzyka dla języków romańskich. Okres od 476 do 800 roku nosi nazwę okresu preromańskiego, okres następny (od 800 roku) to okres romański. Z X wieku pochodzą najstarsze zapisy języków: włoskiego, hiszpańskiego i prowansalskiego.
Starożytne języki italskie, z wyjątkiem łaciny, są słabo poświadczone i znane tylko z nielicznych inskrypcji, a także słów zapożyczonych do innych języków.
Klasyfikacja języków italskich
[edytuj | edytuj kod]
- języki indoeuropejskie
- języki italskie
-
-
- języki romańskie (ok. 750 mln)
-
-
- języki italskie
Oznaczenia:
- † – język wymarły lub dawne stadium historyczne języka dzisiejszego