Język paulohi
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 5 krytycznie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | plh | ||
| IETF | plh | ||
| Glottolog | paul1238 | ||
| Ethnologue | plh | ||
| BPS | 0763 5 | ||
| WALS | plh | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język paulohi, także solehua[1] – język austronezyjski z wyspy Seram w prowincji Moluki w Indonezji[2].
Wieś Paulohi została zniszczona w wyniku trzęsienia ziemi, a następnie tsunami (30 września 1899)[3]. W latach 70. XX wieku posługiwało się nim kilka osób w podeszłym wieku[4]. Prawdopodobnie jest już wymarły[5].
Badaniem tego języka zajmował się ornitolog Erwin Stresemann[6][7]. Został opisany w postaci opracowania gramatycznego: Die Paulohisprache (1918)[8]. Za sprawą tej publikacji stał się jednym z lepiej poznanych języków centralnej części archipelagu[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Harald Hammarström, Robert Forkel, Martin Haspelmath, Sebastian Bank: Paulohi. Glottolog 4.6. [dostęp 2024-08-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-08-30)]. (ang.).
- ↑ David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Paulohi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Collins 2022 ↓, przyp. xiv, s. 163.
- ↑ Steinhauer 1994 ↓, s. 770.
- ↑ Collins 2022 ↓, s. 154, 155.
- ↑ Collins 2022 ↓, s. 147.
- ↑ a b Robert Blust: The Austronesian languages. Wyd. popr. Canberra: Asia-Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, The Australian National University, 2013, s. 90, 91, seria: Asia-Pacific Linguistics 008. ISBN 978-1-922185-07-5. OCLC 851066712. [dostęp 2022-11-22]. (ang.).
- ↑ Erwin Stresemann: Die Paulohisprache: ein Beitrag zur Kenntnis der Amboinischen Sprachengruppe. Den Haag: M. Nijhoff, 1918. OCLC 8465769. [dostęp 2023-05-21]. (niem.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- James T. Collins. Language death in Indonesia: a sociocultural pandemic. „Linguistik Indonesia”. 40 (2), s. 141–164, luty 2022. DOI: 10.26499/li.v40i2.347. ISSN 0215-4846. OCLC 9584948491. (ang.).
- Hein Steinhauer. The Indonesian language situation and linguistics: Prospects and possibilities. „Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde”. 150 (4), s. 755–784, 1994. DOI: 10.1163/22134379-95003070. ISSN 0006-2294. OCLC 6015306165. JSTOR: 27864615. (ang.).