Iwan Ozarkewycz (poseł)

Iwan Ozarkewycz
Іван Озаркевич
Pełne imię i nazwisko	Iwan Iwanowycz Ozarkewycz
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1826 ; Głębokie
Data i miejsce śmierci	9 lutego 1903 ; Bolechów
	Poseł na Sejm Krajowy Galicji; kadencja II i III
Okres	od 18 lutego 1867; do 26 lutego 1875
Przynależność polityczna	Starorusini
	Poseł do austriackiej Rady Państwa; kadencja V, VI, VII
Okres	od 4 listopada 1873; do 23 stycznia 1891
Przynależność polityczna	Starorusini
	Multimedia w Wikimedia Commons

Iwan Iwanowycz Ozarkewycz, ukr. Іван Іванович Озаркевич (ur. 5 lipca 1826 w Głębokiem, zm. 9 lutego 1903 w Bolechowie) – greckokatolicki duchowny, polityk staroruski, poseł do Sejmu Krajowego Galicji i do austriackiej Rady Państwa

Życiorys

Ukończył gr.-kat. Seminarium Duchowne we Lwowie, w 1848 został wyświęcony na księdza^[1]. Administrator (1848-1851) i proboszcz (1852-1884) parafii Bełełuja w pow. śniatyńskim, oraz w latach 1861–1882 dziekan w Śniatyniu^[2]. Od 1882 Kanonik i radca Konsystorza Metropolitarnego we Lwowie. Następnie w latach 1884–1903 proboszcz i dziekan w Bolechowie, w pow. dolińskim^[2].

Jeden z czołowych polityków staroruskich, działacz Hałycko-Ruskiej Maticy, towarzystwa Narodnyj Dim i Towarzystwa im. Michała Kaczkowskiego^[2].

Poseł na Sejm Krajowy Galicji II (18 lutego 1867 – 13 listopada 1869) i III kadencji (20 sierpnia 1870 – 26 lutego 1875) wybierany w kurii IV (gmin wiejskich) w okręgu wyborczym nr 14 (Śniatyń-Zabołotów). W 1867 mandat uzyskał w wyniku unieważnienia wyboru Wasyla Kuzyka, W kadencji III złożył mandat w 1875 a ego miejsce 18 maja 1875 obrano ks. Mychajła Korzynśkiego^[3]. Poseł do austriackiej Rady Państwa V kadencji (4 listopada 1873 – 22 maja 1879), VI kadencji (7 października 1879 – 23 kwietnia 1885) i VII kadencji (22 września 1885 – 23 stycznia 1891) wybierany w kurii IV (gmin wiejskich) z okręgu wyborczego nr 23 (Kołomyja-Peczeniżyn-Gwoździec-Kosów-Kuty-Śniatyn-Zabłotów)^[4]. W parlamencie austriackim należał w 1873 do Klubu Ruskiego, w 1879 był posłem niezależnym, zaś w 1885 do Klubu Rusinów – którego był prezesem^[1].
W swej działalności zarówno w Sejmie, jak i Radzie Państwa walczył o narodowe prawa społeczności ukraińskiej, krytykował nadużycia władz autonomicznych i państwowych. Dzięki niemu wybudowano szkoły ukraińskie w Bełełuji (1852) i Krasnostawcach (1867), a także wybudowano szereg dróg lokalnych w powiatach śniatyńskim, bohorodczańskim i dolińskim. W pow. śniatyńskim przyczynił się do utworzenia w gminach funduszy pożyczkowych, a także ufundowania przez nie stypendiów dla biednych uczniów. Wspierał także utworzenie gimnazjów w Przemyślu i Czortkowie, a także uniwersytetu w Czerniowcach.

Rodzina i życie prywatne

Urodził się w rodzinie greckokatolickiego duchownego, syn Iwana Ozarkewycza, proboszcza parafii Głębokie w pow. bohorodczańskim. Ożenił się z Teofilą z Okuniewskich z którą miał dwie córki i trzech synów. M.in. jego córką była ukraińska socjalistka, feministka oraz pisarka Natalija Kobrynska (1851-1920)

Przypisy

↑ ^a ^b Parlament Österreich Republik, Franz Adlgasser, Kurzbiografie Ozarkiewicz (Ozarkevyč), Ivan – Parlamentarier 1848-1918 online [5.10.2019].
↑ ^a ^b ^c J. Kozik, Ozarkevyč (Ozarkiewicz), Ivan (Jan) (1826-1903), Seelsorger und Politiker, Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950, Bd. 7 (Lfg. 33, 1977), S. 273.
↑ Stanisław Grodziski – „Sejm Krajowy Galicyjski 1861–1914”, Warszawa 1993.
↑ Józef Buszko, Polacy w parlamencie wiedeńskim – 1848-1918, Warszawa 1996, s. 37, 384, 393.

Bibliografia

Jan Kozik, Ozarkevyč (Ozarkiewicz), Ivan (Jan) (1826-1903), Seelsorger und Politiker, Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950, Bd. 7 (Lfg. 33, 1977), S. 273, ÖBL-wersja elektroniczna

[:0-1] Parlament Österreich Republik, Franz Adlgasser, Kurzbiografie Ozarkiewicz (Ozarkevyč), Ivan – Parlamentarier 1848-1918 online [5.10.2019].

[:1-2] J. Kozik, Ozarkevyč (Ozarkiewicz), Ivan (Jan) (1826-1903), Seelsorger und Politiker, Österreichisches Biographisches Lexikon 1815-1950, Bd. 7 (Lfg. 33, 1977), S. 273.

[3] Stanisław Grodziski – „Sejm Krajowy Galicyjski 1861–1914”, Warszawa 1993.

[4] Józef Buszko, Polacy w parlamencie wiedeńskim – 1848-1918, Warszawa 1996, s. 37, 384, 393.

[1]

[2]

[3]

[4]