Iwan Bielski
 Iwan Bielski przybywa do Nowogrodu | |
 Herb Bielskich | |
| Książę bielski | |
| Dynastia | |
|---|---|
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Żona | |
| Dzieci |
Anna, Agnieszka, córka, córka, Iwan, Janusz, Fedor, Szymon |
| Rodzeństwo |
Aleksander, Andrzej, siostra, siostra |
Iwan Włodzimierzowicz Bielski (ur. przed 1395, zm. po 1452) – książę bielski, pochodzący z dynastii Giedyminowiczów, bratanek Władysława II Jagiełły, namiestnik w Nowogrodzie Wielkim.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod].jpg)
Iwan urodził się najpewniej przed 1395 rokiem[1][2]. Był członkiem dynastii Giedyminowiczów z ramienia rodu Olgierdowiczów, a także drugim synem księcia (kniazia) Włodzimierza Olgierdowicza z jego drugiego małżeństwa. Miał dwóch rodzonych braci: Aleksandra i Andrzeja oraz dwie nieznane z imienia siostry[3][4].
Po raz pierwszy w źródłach pojawia się dopiero od lat 20. XV wieku[5]. Najpewniej w 1421 poślubił zgodnie z wolą wielkiego księcia litewskiego Witolda księżnę – Wasylię Holszańską – starszą córkę kniazia Andrzeja Holszańskiego[5]. Jego podpis spotykamy na traktacie mełneńskim zawartym między Litwą a zakonem krzyżackim, a następnie na kilku aktach z lat 1431–1432. Po zrzuceniu Świdrygiełły z tronu wielkoksiążęcego przez Zygmunta, kniaź Iwan chwilowo stoi po stronie ostatniego, za co Świdrygiełło więził jego żonę; wkrótce jednak, widocznie niezadowolony z polityki wielkiego księcia Zygmunta, przystąpił na powrót do Świdrygiełły i walcząc po jego stronie w bitwie pod Wiłkomierzem w 1435 roku, dostał się do niewoli wielkiego księcia Zygmunta[1].
Pełnił funkcję namiestnika w Nowogrodzie Wielkim w latach 1444–1446 (choć możliwe, że jedynie do 1445). Ostatni raz pojawia się 23 kwietnia 1452 na dokumencie, którego wystawcą był król Kazimierz Jagiellończyk[6]. Oznacza to, że zmarł po 1452 roku[7].
Miał cztery córki: Annę, Agnieszkę i dwie inne nieznane z imienia, a także czterech synów: Iwana, Janusza, Fedora i Szymona[8].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Wolff 1895 ↓, s. 3.
- ↑ Tęgowski 1999 ↓, s. 84, 86, 90.
- ↑ Wdowiszewski 2005 ↓, s. 37.
- ↑ Tęgowski 1999 ↓, s. 84, 90.
- ↑ a b Tęgowski 1999 ↓, s. 92.
- ↑ Tęgowski 1999 ↓, s. 93.
- ↑ Rachuba 2003 ↓, s. 8.
- ↑ Wolff 1895 ↓, s. 7.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Józef Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1895.
- Jan Tęgowski, Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, Poznań–Wrocław 1999.
- Andrzej Rachuba, Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego: Ziemia smoleńska i województwo smoleńskie XIV–XVIII wiek, Warszawa: DiG, 2003, ISBN 83-7181-279-5.
- Zygmunt Wdowiszewski, Genealogia Jagiellonów i Domu Wazów w Polsce, wyd. 2, Kraków: Avalon, 2005, ISBN 83-918497-2-4.