Przejdź do zawartości

Ion Pacepa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ion Mihai Pacepa
Ilustracja
Ion Mihai Pacepa (1975)
Data i miejsce urodzenia

28 października 1928
Bukareszt

Data i miejsce śmierci

14 lutego 2021
Stany Zjednoczone

Zawód, zajęcie

oficer wywiadu, wysoki urzędnik państwowy, pisarz

Alma Mater

Politechnika Bukareszteńska

Ion Mihai Pacepa (ur. 28 października 1928 w Bukareszcie, zm. 14 lutego 2021[1] w Stanach Zjednoczonych) – rumuński oficer wywiadu, dwugwiazdkowy generał w komunistycznej Rumunii, najwyższy rangą oficer wywiadu bloku wschodniego i urzędnik reżimu komunistycznego, który zdecydował się przejść na stronę Zachodu. Po zatwierdzeniu jego wniosku o azyl polityczny przez prezydenta USA Jimmy’ego Cartera 27 lipca 1978 przeszedł na stronę Zachodu. Pacepa był wtedy doradcą prezydenta Nicolae Ceaușescu, pełnił obowiązki szefa wywiadu zagranicznego Rumunii i sekretarza stanu rumuńskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[2].

Po przejściu na stronę Zachodu Pacepa pracował dla amerykańskiego wywiadu i podejmował działania związane z państwami bloku sowieckiego. Jego pracę określono jako „ważną i wyjątkową”[3]. Amerykańska społeczność wywiadowcza uznała Pacepę za człowieka z Zachodu, który w pojedynkę zniszczył cały aparat szpiegowski wroga i odegrał istotną rolę w zapobieganiu wybuchowi III wojny światowej. Christopher Monckton, były doradca brytyjskiej premier Margaret Thatcher, nazwał Iona Mihaia Pacepę „najbardziej wpływowym człowiekiem XX wieku i prawdopodobnie początku XXI wieku”. Były dyrektor CIA, James Woolsey, nazwał XX wiek „stuleciem Pacepy”[4].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował chemię przemysłową, lecz kilka miesięcy przed ukończeniem studiów został zwerbowany przez rumuńską służbę specjalną Securitate, przez co uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera cztery lata później. W latach 1957–1960 służył jako szef placówki rumuńskiego wywiadu w RFN. W latach 1972–1978 był zastępcą szefa Zarządu Wywiadu Zewnętrznego komunistycznej Rumunii (DIE – Departamentul de Informații Externe).

W lipcu 1978 przeszedł na stronę Zachodu, udając się do amerykańskiej ambasady w RFN, gdzie został wysłany przez dyktatora komunistycznej Rumunii Nicolae Ceaușescu z wiadomością dla kanclerza Helmuta Schmidta. Pacepa został potajemnie przetransportowany samolotem wojskowym do bazy Andrews koło Waszyngtonu.

W październiku 1978 Pacepa otrzymał dwa wyroki śmierci od Ceaușescu, który wyznaczył dwa miliony dolarów za jego głowę. Jaser Arafat i Muammar al-Kadafi wyznaczyli dodatkowo po milionie dolarów nagrody[5]. W latach 80. XX w. Securitate wynajęła Carlosa (Szakala), by dokonał zamachu na Pacepę, za co miał otrzymać milion dolarów[6]. Carlos nie mógł odnaleźć Pacepy, więc 21 lutego 1981[5] wysadził w powietrze z użyciem materiałów wybuchowych przekazanych mu przez Securitate[6] część głównej siedziby Radia Wolna Europa (RWE) w Monachium. RWE wtedy wielokrotnie nadawała list Pacepy do jego córki Dany, w którym wyjaśniał powody, jakie ostatecznie skłoniły go do przejścia na stronę Zachodu[7].

W 1987 Pacepa wydał książkę Czerwone Horyzonty: Kroniki Szefa Komunistycznego Wywiadu, której fragmenty były regularnie odczytywane w Radiu Wolna Europa, wzbudzając ogromne zainteresowanie Rumunów. 25 grudnia 1989 Ceaușescu i jego żona, Elena zostali skazani na śmierć w procesie, któremu większość dowodów, pogrążających dyktatorów, przysporzyły Czerwone Horyzonty. Następnego dnia pierwszy fragment książki został umieszczony w nowej oficjalnej rumuńskiej gazecie Adevărul (Prawda), która donosiła, że książka ta odegrała niezaprzeczalną rolę w obaleniu dyktatury Ceaușescu, zgodnie z informacją na tylnej okładce drugiego wydania książki, opublikowanego w 1990, Czerwone Horyzonty zostały opublikowane w 27 krajach i wciąż drukowane są nowe wydania.

W 1993 Pacepa opublikował Dziedzictwo Kremla, w której to książce próbował pokazać, że jego rodzimy kraj nie musi egzystować jako komunistyczne państwo policyjne. W 1999 wydał Czarną Księgę Securitate, która stała się bestsellerem w Rumunii. Pisywał do konserwatywnych amerykańskich gazet, takich jak „National Review”, „FrontLine”, „The Wall Street Journal” czy „The Washington Times”.

7 lipca 1999 Najwyższy Sąd Rumunii unieważnił wyrok śmierci Pacepy, przywracając mu odznaczenia wojskowe i zwracając majątek skonfiskowany podczas rządów Ceaușescu. Jednak nie zostało to zaakceptowane przez rząd Radu Vasile, który wciąż składał się z byłych podwładnych Pacepy. Zachodnie artykuły głosiły, że Rumunia wciąż nie jest państwem prawa. W grudniu 2004 rząd Rumunii przywrócił Pacepie stopień generała.

W styczniu 2007 Pacepa opublikował w „National Review” artykuł, w którym opisuje dezinformacyjną operację KGB, mającą na celu oczernienie Piusa XII jako rzekomego „sympatyka nazistów i antysemitę zachęcającego Hitlera do przeprowadzenia Holocaustu[8]. Temat ten poruszył szeroko w książce Dezinformacja z 2013.

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Czerwone Horyzonty: Kroniki Szefa Komunistycznego Wywiadu (1987 pierwsze wydanie angielskie)
  • Czerwone Horyzonty: Prawdziwa historia zbrodni, życia i upadku Nicole i Eleny Ceausescu, 1990 (drugie wydanie angielskie i wydanie polskie)
  • Dziedzictwo Kremla, 1993
  • Czarna Księga Securitate, trylogia, 1999
  • Dezinformacja: Były Szef Wywiadu Ujawnia Metody Dławienia Wolności, Zwalczania Religii i Wspierania Terroryzmu (z Ronaldem J. Rychlakiem), 2013. ISBN 978-83-283-1072-8
  • Red Horizons: Chronicles of a Communist Spy Chief, 1987. ISBN 0-89526-570-2.
  • Red Horizons: the 2nd Book. The True Story of Nicolae and Elena Ceauşescu’s Crimes, Lifestyle, and Corruption, 1990. ISBN 0-89526-746-2.
  • Cartea neagră a Securităţii, Editura Omega, Bucharest, 1999. ISBN 973-98745-4-1.
  • Programmed to Kill: Lee Harvey Oswald, the Soviet KGB, and the Kennedy Assassination, 2007. ISBN 978-1-56663-761-9.
  • Disinformation: Former Spy Chief Reveals Secret Strategies for Undermining Freedom, Attacking Religion, and Promoting Terrorism, 2013. ISBN 978-1-93648-860-5.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrei Zbirnea, Generalul Ion Mihai Pacepa a murit de COVID in Statele Unite [online], Realitatea.NET, 15 lutego 2021 [dostęp 2021-02-15] (rum.).
  2. Ucieczka do Ameryki. W: Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak: Dezinformacja: Były Szef Wywiadu Ujawnia Metody Dławienia Wolności, Zwalczania Religii i Wspierania Terroryzmu. Gliwice: Grupa Wydawnicza Helion, 2015, s. 38–44. ISBN 978-83-283-1072-8.
  3. „Red past in Romania’s present”, Arnaud de Borchgrave, The Washington Times, 14 stycznia 2004.
  4. WND’s 2014 lifetime achievement award goes to Ion Mihai Pacepa.
  5. a b Alfred Regnery: Book Inspired Counter-Revolution. Human Events, 2002.
  6. a b Adina Anghelescu. Arsenalu Securitatii pentru Carlos (Arsenał Securitate dla Carlosa), Raport Securitate nr 0010748 z 22 lipca 1981 roku i inne. „Ziua”, 2004. Bukareszt. (rum.). .
  7. Ucieczka do Ameryki. W: Ion Mihai Pacepa, Ronald J. Rychlak: Dezinformacja: Były Szef Wywiadu Ujawnia Metody Dławienia Wolności, Zwalczania Religii i Wspierania Terroryzmu. Gliwice: Grupa Wydawnicza Helion, 2015, s. 43–44. ISBN 978-83-283-1072-8. Cytat: Przez 20 lat na swoje nieszczęście byłem zaangażowany w wykradanie Zachodowi technologii, które są źródłem jego dumy na równi z demokracją i wolnością. Zajmowałem się kradzieżami, lecz zawsze starałem się tak wszystko zorganizować, żeby nie mieć do czynienia z zabójstwami. W 1978 roku dostałem rozkaz zabicia Noela Bernarda, dyrektora rumuńskojęzycznego programu Radio Wolna Europa, który swoimi opiniami doprowadzał Ceaușescu do szału. Ten rozkaz otrzymałem pod koniec lipca i właśnie wtedy stanąłem przed ostateczną decyzją, czy być dobrym ojcem, czy zostać przestępcą politycznym. Znając Cię, Dana, byłem przekonany, że wolałabyś nie mieć ojca, niż mieć ojca zabójcę.
  8. Ion Mihai Pacepa: Moscow’s Assault on the Vatican. National Review Online, 2007-01-25.