Instrukcja techniczna G-4
Instrukcja techniczna G-4 – standard techniczny w geodezji w Polsce, obowiązujący na podstawie rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999 (Dz.U. Nr 30, poz. 297)[1], zbiór wytycznych dotyczących geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych[2] wprowadzonych zarządzeniem Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii z 28 czerwca 1979 w sprawie stosowania instrukcji technicznej "G-4 Pomiary sytuacyjne i wysokościowe"[3]. Ostatnim wydaniem jest wydanie III z 1988 opracowane w Instytucie Geodezji i Kartografii przez Apoloniusza Szejbę, Bogdana Grzechnika, Stefana Kacprzaka, Jana Kulkę, Henryka Musiatowicza zgodnie z zaleceniami Biura Rozwoju Nauki i Techniki Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii reprezentowanego przez Edwarda Jarosińskiego[2]. W związku z wprowadzeniem ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej z 4 marca 2010 roku, standardy techniczne jako przepisy wykonawcze zachowują moc do 8 czerwca 2012 roku[4].
Instrukcja G-4 zawiera ogólne zasady techniczne, obowiązujące przy wykonywaniu bezpośrednich i fotogrametrycznych[2]:
- pomiarów sytuacyjnych – zespołu czynności technicznych pozwalających na określenie kształtu, wielkości i wzajemnego położenia szczegółów terenowych, umożliwiających przedstawienie ich obrazów w rzucie prostokątnym na powierzchnię odniesienia,
- pomiarów wysokościowych – zespołu czynności technicznych pozwalających na określenie wysokości punktów względem przyjętego poziomu odniesienia i umożliwiających przedstawienie form ukształtowania terenu,
- pomiarów uzupełniających – zespołu czynności technicznych pozwalających na dostosowanie dokumentów geodezyjno-kartograficznych do ich zgodności z terenem w zakresie ustalonej dla nich treści,
służących do sporządzania aktualizacji mapy zasadniczej oraz map tematycznych.
Instrukcja G-4 określa m.in.[2]:
- prace przygotowawcze do wykonania pomiarów
- przedmiot pomiarów sytuacyjnych
- bezpośrednie pomiary
- fotogrametryczne pomiary
- zasady generalizacji konturów szczegółów terenowych
- przedmiot pomiarów wysokościowych
- bezpośrednie pomiary rzeźby terenu
- fotogrametryczne pomiary rzeźby terenu
- pomiary uzupełniające
- sytuacyjne
- wysokościowe
Stosowanie metod, narzędzi i materiałów nieprzewidzianych instrukcją G-4 jest dopuszczalne, a metod będących wynikiem postępu technicznego jest zalecane, pod warunkiem zachowania wymaganych dokładności opracowań wynikowych. Prace geodezyjne związane z podziemnym uzbrojeniem terenu regulują wytyczne techniczne G-4.4.
Pierwsze wydanie instrukcji z 1979 zastąpiło wcześniejszą instrukcję techniczną C-IV "Geodezyjna inwentaryzacja uzbrojenia terenu"[5]. Ponadto straciły moc zarządzenia wprowadzające do stosowania[2]:
- instrukcję C-I "Pomiary sytuacyjne"[6]
- instrukcję B-VII "Pomiar rzeźby terenu"[7]
- instrukcję B-III "Poligonizacja techniczna. Część II. Wzory i przykłady"[8]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz.U. z 1999 r. nr 30, poz. 297
- ↑ a b c d e Instrukcja techniczna G-4. Warszawa: GUGiK, 1988.
- ↑ na podstawie art. 8 ust. 1 dekretu z 13 czerwca 1956 o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej (Dz.U. nr 25, poz. 115) oraz zarządzenia nr 39 Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 12 grudnia 1972 w sprawie uprawnień Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (Dz.Urz. GUGiK nr 8, poz. 32)
- ↑ Dz.U. z 2021 r. poz. 214
- ↑ wprowadzona zarządzeniem nr 8 Prezesa GUGiK z 7 czerwca 1974 (Dz. Urz. GUGiK Nr 4, poz. 26)
- ↑ wprowadzona zarządzeniem nr 20 Prezesa GUGiK z 11 lipca 1967 (Dz. Urz. GUGiK Nr 8, poz. 23)
- ↑ wprowadzona zarządzeniem nr 17 Prezesa GUGiK z 8 czerwca 1968 (Dz. Urz. GUGiK Nr 6, poz. 26)
- ↑ wprowadzona zarządzeniem nr 11 Prezesa GUGiK z 9 czerwca 1971 (Dz.Urz. GUGiK z 1972 r. Nr 8, poz. 36)
