Idiofony
Idiofony (gr. idio- 'własny', -phone 'głos', 'dźwięk') - grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa, w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest ciało stałe mające niezmienną, naturalną sprężystość[1].
Wibratorem w idiofonie jest najczęściej cały instrument, dlatego instrumenty takie nazywane są również samodźwięcznymi. Idiofony mogą wydawać dźwięki rozproszone lub o określonej częstotliwości. Wysokość dźwięku w idiofonach uzależniona jest od właściwości fizycznych elementu drgającego (przede wszystkim masy), dlatego duża część tych instrumentów składa się z wielu odrębnych wibratorów (np. ksylofon, dzwony rurowe, wibrafon). W praktyce wykonawczej orkiestry symfonicznej idiofony należą do grupy perkusji.
Akordeon, harmonia i harmonijka ustna według systematyki instrumentoznawczej polskich autorów Drobnera oraz Kamińskiego[2][3] zaliczane są do idiofonów ze względu na samobrzmiące stroiki zastosowane w ich konstrukcji. Jednak według systematyki instrumentologicznej Sachsa są aerofonami.
Idiofony ze względu na sposób wywołania wibracji dźwięku dzielą się na:
- uderzane – pałeczką, prętem, dłonią, zderzane ze sobą bądź potrząsane (np. gongi, ksylofon, marakasy, czynel, dzwonki ręczne)
- zderzane o siebie – (np. talerze, kastaniety, klawesy)
- pocierane – smyczkiem, szczotką lub dłonią (np. harmonika szklana, harfa szklana)
- dęte (stroikowe) – w których drgania wibratora wywołane są przepływem powietrza wytwarzanego ustami bądź miechem (np. harmonijka ustna, akordeon, językowe piszczałki organowe)
- szarpane – wypustkami mechanizmu lub dłonią (np. pozytywka, drumla, zanza)
Zależnie od kształtu wibratora wyróżnia się idiofony:
- płytowe – (np. talerze, gong)
- sztabkowe – (np. czelesta, ksylofon). Do tej grupy należy też kamerton (widełkowy), niebędący właściwym instrumentem muzycznym, lecz pomocniczym instrumentem do sprawdzania stroju instrumentów (wydaje dźwięk wzorcowy)
- rurowe – (np. dzwony rurowe)
- prętowe – (np. trójkąt)
-
Gong chiński
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Janusz Ekiert , Bliżej muzyki : encyklopedia, wyd. 2 (popr. i uzup.), Warszawa: "Muza", 2006, ISBN 83-7200-087-5, OCLC 76341805 [dostęp 2020-02-06] .
- ↑ Drobner Mieczysław: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
- ↑ Kamiński Włodzimierz: Instrumenty muzyczne na ziemiach polskich. PWM, 1971.