Hydrophis stokesii
Hydrophis stokesii[1] | |||
(Gray, 1846) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Hydrophis stokesii | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Hydrophis stokesii – gatunek gada z podrodziny Hydrophiinae w obrębie rodziny zdradnicowatych (Elapidae)[2]; zaliczany do węży morskich. Bywał wydzielany do monotypowego rodzaju Astrotia, stąd spotykana w polskiej literaturze nazwa „astrocja”[4].
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Występuje w przybrzeżnych wodach na obszarze od Zatoki Perskiej do Filipin i południowo-wschodnich Chin, wokół Nowej Gwinei i wysp Archipelagu Malajskiego, po północną, rzadko wschodnią Australię[3]. Jego występowanie stwierdzono w wodach Pakistanu, ale nie Indii, choć prawdopodobnie tam też występuje[3].
Budowa ciała
[edytuj | edytuj kod]Osiąga 1,5 m długości. Ubarwienie grzbietu jest jaskrawoczerwone z czarnymi prążkami.
Jest to najmasywniejszy spośród węży morskich, osiąga ponad 2 kg. W Zatoce Karpentaria złowiony został osobnik o masie ciała 5,144 kg[3].
Jest to wąż jadowity[2].
Biologia i ekologia
[edytuj | edytuj kod]Gady te nie tworzą dużych skupisk, gęstość populacji jest niska. Są chwytane przez rybaków jako przyłów, stanowią około 28% łowionych węży morskich w Makasar na południu wyspy Celebes i zaledwie 1% u wschodniego wybrzeża Australii. Spotykane do głębokości 50 m p.p.m.[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Hydrophis stokesii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g P. Uetz , J. Hallermann , Hydrophis stokesii, [w:] The Reptile Database [online] [dostęp 2024-01-03] (ang.).
- ↑ a b c d e Hydrophis stokesii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Juszczyk , Mały słownik zoologiczny: gady i płazy, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, ISBN 83-214-0464-2 .
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Włodzimierz Juszczyk , Mały słownik zoologiczny: gady i płazy, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, ISBN 83-214-0464-2 .