Homo luzonensis

Homo luzonensis
Détroit et al., 2019
Okres istnienia: 0,7–0,05 mln lat temu PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 0.700/0.050 ↓ 0.700/0.050
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Rząd	naczelne
Rodzina	człowiekowate
Podrodzina	Homininae
Rodzaj	Homo
Gatunek	Homo luzonensis

Homo luzonensis – kopalny gatunek człowieka, którego szczątki zostały odkryte w jaskini Callao w Peñablance na Filipinach w 2007 roku przez Armando Salvadora Mijaresa. Znalezisko składało się z pojedynczej kości śródstopia o długości 61 milimetrów, której wiek – obliczony metodą uranowo-torową – został oszacowany na 67 tys. lat.

Do 2019 biologiczna klasyfikacja człowieka z Callao pozostawała niepewna. Odkryta kość śródstopia (prawa kość śródstopia III) została zidentyfikowana jako pochodząca od jednego z gatunków rodzaju Homo, jednakże dokładne przypisane jej do konkretnego gatunku pozostaje nierozwiązane. Powstały koncepcje, według których człowiek z Callao może być Homo sapiens lub Homo floresiensis, choć ten drugi często uważany jest nie za odrębny gatunek, a za patologiczną formę tego pierwszego. Aby móc przyporządkować szczątki do jednego z tych gatunków, niezbędne jest jednak zbadanie żuchwy lub czaszki okazu. W latach późniejszych od odkrycia zespół, który odkrył szczątki, starał się o zezwolenie na poszukiwania innych okazów w okolicy znaleziska.

10 kwietnia 2019 zespół naukowców z Francji, Australii i Filipin opublikował wyniki swoich prac, których rezultatem było zidentyfikowanie skamieniałości odkrytych w jaskini Callao jako szczątków wymarłego gatunku człowieka, który został nazwany Homo luzonensis. Publikacja pojawiła się na łamach czasopisma „Nature”.

Opis

Choć według początkowych hipotez pojawienia się człowieka na Filipinach pierwsi ludzie dostali się tam przechodząc przez pomosty lądowe podczas ostatniej epoki lodowcowej plejstocenu, najnowsze badania batymetryczne cieśniny Mindoro i kanału Sibutu dowodzą, iż żaden z pomostów nie był do końca ciągły. Obecne hipotezy mówią o tym, że człowiek z Callao i jego współplemieńcy przybyli do Luzon z Sundy na tratwach. Okres pojawienia się H. luzonensis jest zbliżony do migracji innych mieszkańców Sundy, którzy znani są z rozległych podróży w okolicach linii Wallace’a, co rozpoczęło osadnictwo na Nowej Gwinei i w Australii.

Szczątki upolowanych zwierząt znaleziono w tej samej warstwie osadowej co kość H. luzonensis. Wskazuje to, iż hominid ten posiadał pewien stopień wiedzy z zakresu użycia narzędzi, aczkolwiek żadne kamienne narzędzia nie zostały odnalezione. Szczątki znalezionych zwierząt pochodzą od sambara filipińskiego, świni oraz wymarłego gatunku bydła. Brak kamiennych artefaktów może świadczyć o użyciu narzędzi wykonanych z roślin – na przykład bambusa.

Wzrost tego człowieka określa się na ok. 1,2 metra.

Bibliografia

• Armand SalvadorA.S. Mijares Armand SalvadorA.S. i inni, New evidence for a 67,000-year-old human presence at Callao Cave, Luzon, Philippines, „Journal of Human Evolution”, 59 (1), 2010, s. 123–132, DOI: 10.1016/j.jhevol.2010.04.008 .