Przejdź do zawartości

Historia Filipin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Prehistoria (do 900)

[edytuj | edytuj kod]

Istnieją dowody na to, że wczesne homininy żyły na terenie dzisiejszych Filipin już 709 000 lat temu[1]. Najstarsze szczątki ludzkie znalezione na wyspach pochodzą z jaskiń Tabon na Palawan, datowane są na 47 000 ± 11–10 000 lat.[2]

Wczesne państwa (900–1565)

[edytuj | edytuj kod]

Najwcześniejszym znanym zachowanym zapisem pisemnym znalezionym na Filipinach jest inskrypcja z Laguna Copperplate. Do 1300 roku wiele dużych osad przybrzeżnych wyłoniło się jako centra handlowe i stało się centralnym punktem zmian społecznych. Uważa się, że handel z Chinami rozpoczął się w czasach dynastii Tang, ale rozwinął się w czasach dynastii Song[3]. Indyjskie cechy kulturowe, takie jak terminy językowe i praktyki religijne, zaczęły rozprzestrzeniać się na Filipinach w X wieku, prawdopodobnie za pośrednictwem hinduskiego imperium Majapahit[4]. W XV wieku islam przybył na archipelag Sulu i stamtąd się rozprzestrzenił[5].

Państewka założone na Filipinach od X do XVI wieku to Maynila, Tondo, Namayan, Pangasinan, Cebu, Butuan, Maguindanao, Lanao, Sulu i Ma-i.[6]

Kolonizacja (1565–1946)

[edytuj | edytuj kod]
Manila w 1847 roku

W 1521 portugalski odkrywca Ferdynand Magellan przybył na Filipiny i przyłączył je do Królestwa Hiszpanii[7]. Kolonizacja wysp rozpoczęła się od momentu pojawienia się na nich Miguela Lópeza de Legazpi, który przybył na nie z Meksyku w 1565. Założył wówczas pierwszą europejską osadę Cebu. W 1571 została założona Manila jako stolica Hiszpańskich Indii Wschodnich.

Od 1565 do 1821 r. Filipiny były rządzone w ramach znajdującej się w Meksyku Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii, zarządzanej później z Madrytu po meksykańskiej wojnie o niepodległość[8]. Podczas swoich rządów Hiszpania stłumiła różne bunty, a także broniła się przed zewnętrznymi wyzwaniami militarnymi[9].

Siły brytyjskie okupowały Manilę w latach 1762-1764 podczas wojny siedmioletniej. Hiszpańskie rządy zostały przywrócone na mocy traktatu paryskiego z 1763 r. Hiszpanie uważali swoją wojnę z muzułmanami w Azji Południowo-Wschodniej za przedłużenie rekonkwisty. Konflikt z Moro trwał kilkaset lat. W ostatniej ćwierci XIX wieku Hiszpania podbiła części Mindanao i Jolo, a muzułmanie Moro w Sułtanacie Sulu formalnie uznali suwerenność Hiszpanii[10].

Andrés Bonifacio w 1892 roku założył wojownicze tajne stowarzyszenie o nazwie Katipunan, które szukało niezależności od Hiszpanii poprzez zbrojną rewoltę.

Stowarzyszenie Katipunan rozpoczęło rewolucję filipińską w 1896 r. Wewnętrzne spory doprowadziły do wyborów, w których Bonifacio stracił swoją pozycję, a Emilio Aguinaldo został wybrany na nowego przywódcę rewolucji[11]. W 1897 r. pakt z Biak-na-Bato doprowadził do wygnania przywództwa rewolucji do Hongkongu. W 1898 roku rozpoczęła się wojna hiszpańsko-amerykańska, która dotarła na Filipiny. Aguinaldo powrócił, wznowił rewolucję i ogłosił niepodległość od Hiszpanii 12 czerwca 1898 r. Pierwsza Republika Filipin została ustanowiona 21 stycznia 1899 r.[12]

Generał Douglas MacArthur schodzi na brzeg podczas bitwy pod Leyte 20 października 1944 r

Wyspy zostały scedowane przez Hiszpanię Stanom Zjednoczonym wraz z Portoryko i Guamem w wyniku zwycięstwa USA w wojnie amerykańsko-hiszpańskiej[13]. Gdy stawało się coraz jasne, że Stany Zjednoczone nie uznają Pierwszej Republiki Filipin, wybuchła wojna filipińsko-amerykańska[14]. Wojna spowodowała śmierć od 250 000 do 1 miliona cywilów, głównie z powodu głodu i chorób. Po klęsce Pierwszej Republiki Filipin ustanowiono amerykański rząd cywilny. Siły amerykańskie nadal zabezpieczały i rozszerzały swoją kontrolę nad wyspami, zabezpieczając Sułtanat Sulu, i ustanawiając kontrolę nad wewnętrznymi obszarami górskimi, które opierały się hiszpańskiemu podbojowi[15].

Rozwój kulturowy wzmocnił ciągły rozwój tożsamości narodowej, a język tagalski zaczął dominować nad innymi lokalnymi językami[16].

Podczas II wojny światowej Cesarstwo Wielkiej Japonii zaatakowało, a Druga Republika Filipin, pod wodzą Jose P. Laurela, została ustanowiona jako państwo marionetkowe. Od 1942 japońskiej okupacji Filipin przeciwstawiała się podziemna działalność partyzancka na dużą skalę. Okrucieństwa i zbrodnie wojenne zostały popełnione podczas wojny, w tym Bataański Marsz Śmierci i masakra w Manili. Wojska alianckie pokonały Japończyków w 1945 roku. Szacuje się, że pod koniec wojny zginęło ponad milion Filipińczyków[17]. 11 października 1945 roku Filipiny stały się jednym z członków założycieli Organizacji Narodów Zjednoczonych. 4 lipca 1946 roku Filipiny zostały oficjalnie uznane przez Stany Zjednoczone za niepodległe państwo na mocy traktatu z Manili, za prezydentury Manuela Roxasa[18].

Okres postkolonialny (od 1946)

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wojny o niepodległość, w 1948 wybuchło powstanie chłopskie zorganizowane przez partyzantów Hukbong, w dużej mierze wywodzących się z ruchu oporu w czasie okupacji. Powstanie zostało stłumione na początku lat 50. Głównym celem powstańców była reforma rolna i zerwanie stosunków z USA, których Filipiny były niegdyś kolonią. W 1962 roku Filipiny poparły rebelię w Brunei oraz udzieliły schronienia jej przywódcom. Wynikało to z filipińskich pretensji do tego regionu oraz niechęci do włączenia Brunei w skład Malezji[19].

Erupcja wulkanu Pinatubo w 1991 roku była drugą co do wielkości erupcją wulkanu XX wieku.

W 1965 roku dyktatorskie rządy wprowadził Ferdinand Marcos. Nieudolne i skorumpowane rządy stały się przyczyną licznych wystąpień, strajków oraz kampanii partyzanckich przygotowanych przez lewicową Nową Armię Ludową oraz separatystyczny Narodowy Front Wyzwolenia Moro i Islamski Front Wyzwolenia Moro. Konflikt partyzancki zapoczątkowany w 1969 roku i trwający do dziś pochłonął około 40 tysięcy ofiar[20][21].

W 1986 w kraju dokonał się pokojowy przewrót, w wyniku którego obalona została dyktatura Marcosa, a władzę objęła Corazon Aquino, zwyciężczyni wyborów prezydenckich. W latach 1992–1998 na stanowisku szefa państwa zasiadał Fidel Ramos. W 1998 odbyły się kolejne wybory prezydenckie, wygrane przez Josepha Estradę. W styczniu 2001 Estrada został pozbawiony urzędu w wyniku oskarżenia o malwersacje finansowe. Jego miejsce zajęła wiceprezydent Gloria Macapagal-Arroyo, która wygrała wybory również w 2004. W 2010 na stanowisku zastąpił ją Benigno Aquino III. W 2016 wybory wygrał Rodrigo Duterte, który zaczął swoje rządy 30 czerwca.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. T. Ingicco i inni, Earliest known hominin activity in the Philippines by 709 thousand years ago, „Nature”, 557 (7704), 2018, s. 233–237, DOI10.1038/s41586-018-0072-8, ISSN 1476-4687, PMID29720661 [dostęp 2022-04-21].
  2. Florent Détroit i inni, Upper Pleistocene Homo sapiens from the Tabon cave (Palawan, The Philippines): description and dating of new discoveries, „Comptes Rendus Palevol”, 3 (8), 2004, s. 705–712, DOI10.1016/j.crpv.2004.06.004, ISSN 1631-0683 [dostęp 2022-04-21] (ang.).
  3. Ian Glover i inni, Southeast Asia: From Prehistory to History, Psychology Press, 2004, ISBN 978-0-415-29777-6 [dostęp 2022-04-21] (ang.).
  4. Mark V. Wiley, Arnis : history and development of the Filipino martial arts, Boston: Tuttle Pub, 2012, ISBN 978-1-4629-0742-7, OCLC 804662093 [dostęp 2022-04-21].
  5. Robert Day McAmis, Malay Muslims: The History and Challenge of Resurgent Islam in Southeast Asia, Wm. B. Eerdmans Publishing, 9 lipca 2002, ISBN 978-0-8028-4945-8 [dostęp 2022-04-21] (ang.).
  6. Sarah Jessica E. Wong, Philippine electoral almanac, Revised and expanded edition, San Miguel, Manila 2015, ISBN 978-971-95551-6-2, OCLC 1196821092 [dostęp 2022-04-21].
  7. Gregorio F. Zaide, Sonia M. Zaide: Philippine History and Government, Sixth Edition. All-Nations Publishing Company, 2004.
  8. Pedro Luengo Gutierrez (龙彼得), DISSOLUTION OF MANILA-MEXICO ARCHITECTURAL CONNECTIONS BETWEEN 1785 AND 1810 [online] [dostęp 2022-04-22].
  9. Keat Gin Ooi, Southeast Asia: A Historical Encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, ABC-CLIO, 2004, ISBN 978-1-57607-770-2 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  10. James Francis Warren, The Sulu Zone, 1768-1898: The Dynamics of External Trade, Slavery, and Ethnicity in the Transformation of a Southeast Asian Maritime State, NUS Press, 2007, ISBN 978-9971-69-386-2 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  11. Cecilio D. Duka, Struggle for freedom : a textbook on Philippine history, wyd. 1st ed, Manila: Rex Book Store, 2008, ISBN 978-971-23-5045-0, OCLC 958017661 [dostęp 2022-04-22].
  12. J. Barton Starr, The United States Constitution: Its Birth, Growth, and Influence in Asia, Hong Kong University Press, 1 września 1988, ISBN 978-962-209-201-3 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  13. Andrew Sloan Draper, The Rescue of Cuba: An Episode in the Growth of Free Government, Silver, Burdett, 1899 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  14. Brian McAllister Linn, The Philippine War, 1899-1902, University Press of Kansas, 2000, ISBN 978-0-7006-1225-3 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  15. Ma. Luisa Aguilar-Cariño, The Igorot as Other: Four Discourses from the Colonial Period, „Philippine Studies”, 42 (2), 1994, s. 194–209, ISSN 0031-7837, JSTOR42633435 [dostęp 2022-04-22].
  16. P.N. Abinales, Donna J. Amoroso, State and Society in the Philippines, Rowman & Littlefield, 2005, ISBN 978-0-7425-1024-1 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  17. Gordon L. Rottman, World War II Pacific Island Guide: A Geo-military Study, Greenwood Publishing Group, 2002, ISBN 978-0-313-31395-0 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  18. Konrad G. Bühler, State Succession and Membership in International Organizations: Legal Theories Versus Political Pragmatism, Martinus Nijhoff Publishers, 8 lutego 2001, ISBN 978-90-411-1553-9 [dostęp 2022-04-22] (ang.).
  19. W.S. Southmayd (1962). Revista Visión. Vol. 24.
  20. „The Never Ending War in the Wounded Land: The New People’s Army on Samar”. University of Calgary.
  21. Ivan Molloy. „Revolution in the Philippines – The Question of an Alliance Between Islam and Communism”.