Henryk Minc
Data i miejsce urodzenia |
2 sierpnia 1902 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
26 lutego 1977 |
Zawód, zajęcie |
lekarz, dyplomata |
Małżeństwo | |
Odznaczenia | |
Henryk Minc, właśc. Henryk Mintz (ur. 2 sierpnia 1902 w Warszawie, zm. 26 lutego 1977 tamże) – polski lekarz, dyplomata.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z ubogiej rodziny, był synem żydowskiego handlarza. W 1914 rozpoczął naukę w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został przydzielony do 47 pułku piechoty Strzelców Kresowych, walczącego na froncie małopolskim nad rzeką Stryj. W 1921, po zakończeniu służby w wojsku, rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, jednak po roku zrezygnował. W 1922 podjął studia medyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Po dwóch latach przeniósł się do Warszawy i kontynuował naukę na Wydziale Lekarskim UW, który ukończył w 1928. W trakcie nauki wstąpił do Komunistycznej Partii Polski. Brał udział w wojnie obronnej 1939 jako oficer rezerwy. Dostał się do niewoli i w węgierskim obozie jenieckim dla polskich Żydów w Vámosmikola pozostał do końca II wojny światowej. W 1945 powrócił do Polski i zajął kierownicze stanowisko w państwowej służbie zdrowia. Został członkiem Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był sekretarzem Towarzystwa Polsko-Węgierskiego w Warszawie. Sprawował stanowisko przedstawiciela dyplomatycznego Polski Ludowej na Węgrzech: od 1 lipca 1949 do 29 marca 1954 jako chargé d’affaires ad interim, od 30 maja 1950 jako poseł. Był autorem prac naukowych z zakresu medycyny. W 1953 roku został wydany dwutomowy podręcznik Kardiologia jego autorstwa.
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D 35-8-3)[1].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Henryk Minc był mężem Toli Minc – lekarki w sanatorium im. Włodzimierza Medema w Miedzeszynie. Małżeństwo poznało się na studiach w Wilnie. Mieli syna Oskara Karola. Żona i syn Henryka Minca zginęli w obozie zagłady w Treblince w sierpniu 1942[2][3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (22 lipca 1951)[4]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-01-01] .
- ↑ Opiekun Społeczny. Miesięcznik poświęcony zagadnieniom opieki społecznej. 1946, nr 3-4, Zarząd Miejski m. st. Warszawy, Resort Zdrowia i Opieki Społecznej, Wydział Opieki Społecznej, 19 czerwca 1946 [dostęp 2021-12-16] .
- ↑ Tola, Karol et les enfants [online], memoirenet.pagesperso-orange.fr [dostęp 2021-12-16] .
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Aleksandra Sylburska: Działalność polskiej placówki dyplomatycznej na Węgrzech (1946–1956). Rozprawa doktorska napisana pod kierunkiem prof. dra hab. Andrzeja M. Brzezińskiego w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej. Wydział Filozoficzno-Historyczny Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2017.
- Absolwenci Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego
- Członkowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Działacze Komunistycznej Partii Polski
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Medalem 10-lecia Polski Ludowej
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Politycy PPR
- Polscy lekarze
- Polscy Żydzi – żołnierze II Rzeczypospolitej
- Przedstawiciele dyplomatyczni Polski Ludowej na Węgrzech
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1902
- Zmarli w 1977