Przejdź do zawartości

Henryk Madurowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Madurowicz
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data urodzenia

3 lutego 1868

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 1921
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

25 Morawski Batalion Strzelców Polowych
17 Morawski Batalion Strzelców Polowych
21 Dolnoaustriacki Batalion Strzelców Polowych
32 Węgierski Batalion Strzelców Polowych
4 Galicyjski Batalion Strzelców Polowych
20 Pułk Piechoty

Stanowiska

komendant batalionu
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie pokoju) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Madurowicz herbu Jelita[a] (ur. 3 lutego 1868, zm. 25 czerwca 1921 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Nagrobek Henryka Madurowicza

Wywodził się z rodziny Madurowiczów herbu Jelita[1]. Urodził się 3 lutego 1868[2]. W C. K. Armii 17 sierpnia 1889 został mianowany kadetem w oddziałach strzelców z dniem 1 września 1889[3][4] Od tego czasu był wojskowym 25 Morawskiego batalionu strzelców polowych w Brünn[5], gdzie od około 1890 był zastępcą oficera[6][7]. Został awansowany na porucznika w oddziałach strzelców z dniem 1 maja 1892[8][9], a około 1895 przeniesiony do korpusu oficerów piechoty ze starszeństwem z tym samym dniem[10]. Od około 1892 był żołnierzem 17 Morawskiego batalionu strzelców polowych także ze sztabem w Brünn[11][12][13][14], a od około 1896 ze sztabem w Mostach Wielkich[15]. Został awansowany na stopień nadporucznika piechoty z dniem 1 maja 1896[16][17]. Od tego czasu był oficerem 21 Dolnoaustriackiego batalionu strzelców polowych ze sztabem w Tulln[18][19][20], a od około 1904 ze sztabem w Wiedniu[21]. Został awansowany na stopień kapitana 2 klasy z dniem 1 listopada 1905[22] (w następnym roku był już na liście oficerow w stopniu kapitana zunifikowanych w jednej grupie bez klas[23]). Od tego czasu służył w szeregach 32 Węgierskiego batalionu strzelców polowych ze sztabem w Besztercebánya (Neusohl)[24]. Od około 1908/1909 był oficerem 4 Galicyjskiego batalionu strzelców polowych ze sztabem w Braunau[25][26][27][28].

Po wybuchu I wojny światowej jako oficer 4 batalionu strzelców polnych w grudniu 1914 otrzymał najwyższe pochwalne uznanie[29][30]. W grudniu 1914 został mianowany na stopień majora oraz jednocześnie na stanowisko komendanta 4 Galicyjskiego batalionu strzelców polowych[31][32][33]. W lutym 1915 został przeniesiony w stan spoczynku[34]. Pozostając w stanie spoczynku otrzymał od C. K. Ministerstwa Wojny otrzymał pochwałę w uznaniu wyśmienitej służby w czasie wojny[35].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Pełnił obowiązki dowódcy 20 Pułku Piechoty. 25 czerwca 1921 około południa w krakowskim garnizonie w Krowodrzach został zastrzelony z broni palnej przez przeniesionego kilka dni wcześniej do rezerwy majora Zdzisława Trześniowskiego, który następnie popełnił samobójstwo[36][37][38][1][39][40]. Zdarzenie odbiło się głośnym echem w Krakowie, tym bardziej, że niezrozumiałe były motywy sprawcy, zaś obaj oficerowie byli darzeni uznaniem oraz znane były ich zasługi i zalety[1]. Sprawie tej towarzyszyła aura tajemnicy i braku pełnego wyjaśnienia, a okoliczności były cenzurowane wskutek działania strony wojskowej[40]. W prasie początkowo informowano, że w południe w kancelarii pułku podpułkownika Madurowicza zastrzelił podporucznik tudzież major Sienicki – co potem zdementowano i przypisano zabójstwo majorowi Trześniowskiemu – a powodem miała być niepochlebna opinia, jaką rzekomo wydał Trześniowskiemu podpułkownik Stanisław Schuster-Kruk w podaniu o awans[36][38][41][42]. W konsekwencji miało to skutkować spodziewanym zwolnieniem Trześniowskiego ze służby wojskowej[38]. Wobec tego miał on udać się do kancelarii wojskowej zamierzając spotkać ppłk. Kruka i dokonać zemsty na nim[43]. Wobec nieobecności tegoż (przebywał wtedy w mieszkaniu prywatnym) Trześniowski polecił ordynansowi wezwać podpułkownika[1]. Następnie wdał się w krótkę sprzeczkę z ppłk. Madurowiczem, którego chwilę potem zastrzelił z rewolweru w serce, a następnie sam odebrał sobie życie strzałem w skroń[43]. O z góry przyjętym zamiarze dokonania morderstwa miał świadczyć znaleziony przy Trześniowskim list, w którym wyjaśnił powody swojego czynu[43].

Henryk Madurowicz osierocił rodzinę[1]. Został pochowany 28 czerwca 1921 z honorami wojskowymi[44] na cmentarzu Rakowickim (kwatera Ga)[2][45][46]. W tym samym miejscu spoczął wcześniej prof. Maurycy Madurowicz[45].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

austro-węgierskie

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Heinrich Ritter von Jelita Madurowicz”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Tragiczna śmierć dwu sztabowych oficerów. „Nowości Illustrowane”. Nr 28, s. 9, 9 lipca 1921. 
  2. ↑ a b Lista osób zasłużonych pochowanych na Cmentarzu Rakowickim (1803–1939). W: Karolina Grodziska–Ożóg: Cmentarz Rakowicki w Krakowie. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1987, s. 124. ISBN 83-08-01428-3.
  3. ↑ Avancement vom 18. August. „Die Presse”. Nr 225, s. 4, 17 sierpnia 1889. (niem.). 
  4. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1890. Wiedeń: 1889, s. 509.
  5. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1890. Wiedeń: 1889, s. 530.
  6. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1891. Wiedeń: 1891, s. 548.
  7. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1892. Wiedeń: 1892, s. 560.
  8. ↑ Das Mai-Avancement. „Grazer Volksblatt”. Nr 101, s. 5, 4 maja 1892. (niem.). 
  9. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1893. Wiedeń: 1893, s. 532.
  10. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1896. Wiedeń: 1895, s. 232.
  11. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1893. Wiedeń: 1893, s. 564.
  12. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1894. Wiedeń: 1894, s. 575.
  13. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1895. Wiedeń: 1895, s. 549.
  14. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1896. Wiedeń: 1895, s. 549.
  15. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1897. Wiedeń: 1896, s. 591.
  16. ↑ Das Mai-Avancement. „Prager Tagblatt”. Nr 118, s. 4, 29 kwietnia 1896. (niem.). 
  17. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1898. Wiedeń: 1897, s. 255.
  18. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1898. Wiedeń: 1897, s. 596.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1899. Wiedeń: 1898, s. 598.
  19. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1900. Wiedeń: 1899, s. 616.
  20. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1901. Wiedeń: 1900, s. 624.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1902. Wiedeń: 1901, s. 630.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1903. Wiedeń: 1902, s. 626.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1904. Wiedeń: 1903, s. 630.
  21. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1905. Wiedeń: 1904, s. 638.
  22. ↑ Amtlicher Theil. „Wiener Zeitung”. Nr 251, s. 6, 1 listopada 1905. (niem.). 
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1906. Wiedeń: 1905, s. 258.
  23. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1907. Wiedeń: 1906, s. 259.
  24. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1906. Wiedeń: 1905, s. 655.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1907. Wiedeń: 1906, s. 663.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1908. Wiedeń: 1907, s. 671.
  25. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1909. Wiedeń: 1909, s. 666.
  26. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1910. Wiedeń: 1909, s. 672.
  27. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1911. Wiedeń: 1910, s. 672.
  28. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1912. Wiedeń: 1911, s. 682.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1913. Wiedeń: 1912, s. 722.
    •Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegs-Marine 1914. Wiedeń: 1914, s. 596.
  29. ↑ Auszeichnungen für unsre Helden. „Neues Wiener Tagblatt”. Nr 336, s. 5, 5 grudnia 1914. (niem.). 
  30. ↑ Odznaczenia i mianowania w armii. „Nowa Reforma”. Nr 543, s. 2, 11 grudnia 1914. 
  31. ↑ Amtlicher Theil. „Wiener Zeitung”. Nr 299, s. 3, 20 grudnia 1914. (niem.). 
  32. ↑ Aus dem Verordungsblatt für das Heer. „Tages-Post”. Nr 308, s. 4, 21 grudnia 1914. (niem.). 
  33. ↑ Kriegsnachrichten. „Neue Warte am Inn”. Nr 1, s. 3, 1 stycznia 1915. (niem.). 
  34. ↑ Auszug aus den Verordungsblättern Nr. 30 und 31 für das k.u.k. Heer vom 27. Februar. „Feldblatt”. Nr 121, s. 4, 28 lutego 1915. (niem.). 
  35. ↑ Kriegsauszeichnungen im Heere. „Villacher Zeitung”. Nr 37, s. 4, 16 lutego 1917. (niem.). 
  36. ↑ a b Depesze. Zabójstwo i samobójstwo w koszarach. „Kurjer Polski”. Nr 170, s. 3, 26 czerwca 1921. 
  37. ↑ Z kraju. Zabójstwo i samobójstwo w koszarach. „Kurier Warszawski]”. Nr 174, s. 10, 26 czerwca 1921. 
  38. ↑ a b c Goniec 1921 ↓, s. 5.
  39. ↑ Zdzisław Trześniowski. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2021-07-19].
  40. ↑ a b Zdzisław Trześniowski. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2015-11-01]. za: Stanisław Nicieja: Cmentarz Obrońców Lwowa. Wrocław - Warszawa - Kraków: 1990, s. 291-292.
  41. ↑ Z całej Polski. Morderstwo i samobójstwo. „Postęp”. Nr 131, s. 2, 3 lipca 1921. 
  42. ↑ Z dalszych stron. Kraków. „Lech. Gazeta Gnieźnieńska”. Nr 154, s. 3, 8 lipca 1921. 
  43. ↑ a b c Goniec 1921 ↓, s. 6.
  44. ↑ Kronika. Dwa pogrzeby. „Nowy Dziennik”. Nr 167, s. 6, 30 czerwca 1921. 
  45. ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Henryk Madurowicz. rakowice.eu. [dostęp 2021-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  46. ↑ Spis osób pochowanych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (osoby pochowane do 1939 r.). cmentarium.sowa.website.pl. [dostęp 2015-11-01].
  47. ↑ Verordungsblatt für das k.u.k. Heer. „Pester Lloyd”. Nr 236, s. 12, 5 października 1913. (niem.). 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Madurowicz&oldid=70876962”