Przejdź do zawartości

Heckelfon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Heckelfon
niem. Heckelphon ang. Heckelphone wł. Heckelfono
Ilustracja
Klasyfikacja naukowa
422.112-71

Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)

Klasyfikacja popularna
instrument dęty drewniany
Skala instrumentu
Skala instrumentu
Podobne instrumenty
Producenci

Heckelfon (niem. Heckelphon) – instrument dęty drewniany z grupy aerofonów dwustroikowych. Został wynaleziony w roku 1904 przez Wilhelma Heckela i jego synów. Przypomina obój, ale jest strojony oktawę niżej.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]
Heckelfon (na górze) z obojami i rożkiem angielskim (trzeci od góry)

Heckelfon jest dwustroikowym instrumentem z rodziny oboi, ale posiada cięższy i bardziej przenikliwy dźwięk. Jest strojony oktawę niżej od oboju, więc od A do g2[1].

Heckelfon ma mniej więcej 1,3 metra długości i jest dosyć ciężki. Podczas gry spoczywa na podłodze podtrzymywany przez mały metalowy kołek. Gra się na nim za pomocą dużego podwójnego stroika, który bardziej przypomina stroik fagotowy niż obojowy.

Mniejsze heckelfony piccolo zostały opracowane, ale wykonano ich bardzo niewiele i odniosły mniejszy sukces niż zwykłe heckelfony[2].

Zastosowanie w muzyce

[edytuj | edytuj kod]

Heckelfon został po raz pierwszy wykorzystany w operze Salome Richarda Straussa. Następnie został użyty w Elektrze tego samego kompozytora.

Przykładowe utwory

[edytuj | edytuj kod]

Hans MielenzConcerto op. 60 na heckelfon i orkiestrę.


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Meyer Jürgen: Acoustics and the Performance of Music: Manual for Acousticians, Audio Engineers, Musicians, Architects and Musical Instrument Makers (Modern Acoustics and Signal Processing). New York: Springer, 2009. ISBN 0-387-09516-0.
  2. Marcuse Sibyl: Musical Instruments: A Comprehensive Dictionary.