Halvor Egner Granerud

Halvor Egner Granerud
	; Halvor Egner Granerud (2023)
Data i miejsce urodzenia	29 maja 1996 ; Oslo
Klub	Asker SK
Wzrost	175 cm
Debiut w PŚ	5 grudnia 2015 w Lillehammer (dyskwalifikacja)
Pierwsze punkty w PŚ	30 grudnia 2016 w Oberstdorfie (28. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	29 listopada 2020 w Ruce (1. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	29 listopada 2020 w Ruce
Rekord życiowy	244,5 m na Letalnicy w Planicy (13 grudnia 2020)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Norwegia
	Mistrzostwa świata
	Mistrzostwa świata w lotach
	Mistrzostwa świata juniorów
Inne nagrody
	Puchar Świata
Kryształowa kula ;	2020/2021
Kryształowa kula ;	2022/2023
	Puchar Świata w lotach narciarskich
2. miejsce ;	2022/2023
	Turniej Czterech Skoczni
1. miejsce ;	2022/2023
3. miejsce ;	2021/2022
	Raw Air
1. miejsce ;	2023
	Letnie Grand Prix
1. miejsce ;	2021
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Wiadomości w Wikinews

Halvor Egner Granerud (ur. 29 maja 1996 w Oslo^[1]) – norweski skoczek narciarski, reprezentant klubu Asker SK. Srebrny medalista mistrzostw świata z 2021 i 2023 w drużynie mieszanej oraz z 2023 w męskiej. Indywidualny srebrny medalista mistrzostw świata w lotach z 2020, drużynowy złoty medalista z 2020 i brązowy z 2022. Zdobywca Pucharu Świata w sezonach 2020/2021 i 2022/2023. Zwycięzca 71. Turnieju Czterech Skoczni (2022/2023) oraz Raw Air 2023. Zwycięzca Letniego Grand Prix 2021. Mistrz świata juniorów w drużynie z Ałmaty 2015 i srebrny medalista z Râșnowa 2016. Medalista mistrzostw kraju. Prawnuk pisarza Thorbjørna Egnera^[3].

Przebieg kariery

Lata 2013–2016

13 lipca 2013 zadebiutował w zawodach FIS Cup. W konkursie w Villach zajął 30. miejsce. 20 lutego 2014 w Seefeld po raz pierwszy wystartował w Pucharze Kontynentalnym. W debiucie zajął 34. miejsce, a następnego dnia był 52^[4].

13 września 2014 w Klingenthal zdobył punkty Letniego Pucharu Kontynentalnego, zajmując 16. miejsce. Pierwsze punkty w zimowej części cyklu wywalczył w grudniu 2014 w Renie, zajmując 13. i 23. pozycję. W trakcie sezonu 2014/2015 dwukrotnie odniósł zwycięstwo w cyklu: w lutym w Lahti oraz w marcu w Titisee-Neustadt. Podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2015 w Ałmaty zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. Indywidualnie zajął 20. miejsce^[5].

We wrześniu 2015 zwyciężył w konkursie Letniego Pucharu Kontynentalnego w Oslo. 5 grudnia 2015 w Lillehammer zadebiutował w konkursie Pucharu Świata. Został w nim zdyskwalifikowany za nieprzepisowy kombinezon. W kolejnych tygodniach trzykrotnie stanął na podium zawodów Pucharu Kontynentalnego i został powołany na konkursy Turnieju Czterech Skoczni, w których jednak zajmował miejsca poza trzydziestką. 24 lutego 2016 zdobył srebrny medal w drużynie męskiej na mistrzostwach świata juniorów. Indywidualnie zajął 17., a w drużynie mieszanej 4. pozycję. W marcu 2016 dwukrotnie zajął 3. miejsce w Pucharze Kontynentalnym w Vikersund^[6].

Lata 2016–2020

W sierpniu 2016 dwukrotnie zajmował miejsca w najlepszej dziesiątce Letniego Grand Prix, w najlepszym występie zajmując 7. miejsce w Einsiedeln. 30 grudnia 2016 w Oberstdorfie zdobył pierwsze w karierze punkty Pucharu Świata, zajmując 28. miejsce. W dalszej części sezonu punkty cyklu zdobywał w lutym i marcu, a najwyżej sklasyfikowany był na 16. pozycji, 16 lutego 2017 w Pjongczangu. Oprócz tego dwukrotnie zwyciężył w Pucharze Kontynentalnym^[7].

W Letnim Grand Prix 2017 najwyżej klasyfikowany był, dwukrotnie, na 5. miejscu. W zimowej części sezonu 2017/2018 regularnie startował w Pucharze Świata, najczęściej zajmując miejsca w drugiej i trzeciej dziesiątce. W najlepszym występie – 16 grudnia 2017 w Engelbergu – zajął 5. pozycję, w styczniu 2018 był zaś 9. w Zakopanem. W lutym 2020 był również 3. i 1. w konkursach Pucharu Kontynentalnego w Iron Mountain^[8]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata 2017/2018 zakończył na 20. miejscu z 280 punktami^[9].

W lipcu 2018 zajął 3. miejsce w konkursie Letniego Grand Prix w Wiśle. W Pucharze Świata 2018/2019 najlepsze wyniki osiągał w środkowej części sezonu. Ośmiokrotnie kończył konkursy indywidualne w pierwszej dziesiątce, a najwyżej klasyfikowany był na 4. pozycji, w zawodach w Sapporo 27 stycznia 2019^[10]. W klasyfikacji generalnej cykl zakończył na 15. lokacie z 422 punktami^[9]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2019, gdzie zajął 33. miejsce indywidualnie na skoczni dużej oraz 5. w drużynie męskiej^[10].

W Letnim Grand Prix 2019 zajmował miejsca w drugiej dziesiątce. W zimowej części sezonu 2019/2020 punkty Pucharu Świata zdobył tylko raz, w lutym 2020 zajmując 23. pozycję w Râșnovie. Startował głównie w Pucharze Kontynentalnym, w którym najwyżej klasyfikowany był na 9. miejscu^[11].

Sezon 2020/2021

Sezon zimowy 2020/2021 rozpoczął od 4. miejsca w zawodach Pucharu Świata w Wiśle. Wynik ten powtórzył w pierwszym konkursie w Ruce, a 29 listopada 2020 w drugich zawodach w Ruce odniósł zwycięstwo, tym samym po raz pierwszy w karierze stając na podium zawodów indywidualnych Pucharu Świata. Zwyciężył również w dwóch kolejnych konkursach tego cyklu, rozgrywanych w Niżnym Tagile^[12]. Po pierwszym z nich objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej^[13]. Wystartował następnie na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2020. Indywidualnie zdobył na nich srebrny medal ze zwycięzcą, Karlem Geigerem, przegrywając o 0,5 punktu. W zawodach drużynowych, w których wystąpił wraz z Danielem-André Tande, Johannem André Forfangiem i Robertem Johanssonem, zdobył natomiast złoto^[12].

W ramach 69. Turnieju Czterech Skoczni zajął 2. miejsce w Garmisch-Partenkirchen, a w pozostałych konkursach był 4., 15. i 12. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zajął między innymi 2. i 1. pozycję w Titisee-Neustadt, a w Willingen dwukrotnie zwyciężył. W lutym 2021 był pierwszy w obu konkursach w Klingenthal oraz drugim w Zakopanem^[12]. W zawodach w Râșnovie odniósłby zwycięstwo, ale został zdyskwalifikowany w drugiej serii za nieregulaminowy kombinezon^[14].

Na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2021 indywidualnie zajął 4. pozycję na skoczni normalnej, a w drużynie mieszanej, wraz z Silje Opseth, Robertem Johanssonem i Maren Lundby, zdobył srebrny medal^[12]. Przed zawodami na dużej skoczni u Graneruda zdiagnozowano COVID-19. W efekcie nie wziął udziału w dalszej części mistrzostw^[15]. Do startów powrócił w kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Planicy. W trzech konkursach indywidualnych najwyżej sklasyfikowany był na 16. lokacie^[12]. W klasyfikacji generalnej sezonu 2020/2021 Pucharu Świata zdobył ostatecznie 1572 punkty i odniósł zwycięstwo z 382 punktami przewagi nad drugim Markusem Eisenbichlerem^[9].

Sezon 2021/2022

W ramach Letniego Grand Prix 2021 Granerud zwyciężył w Szczuczyńsku (dwukrotnie) oraz w Czajkowskim, a w Klingenthal zajął drugie miejsce^[16]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym cyklu^[17].

Sezon 2021/2022 Pucharu Świata rozpoczął od 3. i 1. miejsca w Niżnym Tagile. W kolejnych zawodach, rozgrywanych w Ruce i Wiśle, nie zdobył punktów. Na podium powrócił w Klingenthal, gdzie zajął 2. pozycję. Dalsze konkursy cyklu kończył najczęściej w pierwszej dziesiątce. Na 70. Turnieju Czterech Skoczni był 2. w Oberstdorfie, a w Bischofshofen zajął 3. i 2. miejsce^[16]. Turniej ukończył na 3. pozycji w klasyfikacji generalnej^[9]. W styczniowych konkursach Pucharu Świata stanął na podium jeszcze w kolejnych zawodach w Bischofshofen, a także w Willingen, w obu przypadkach zajmując 2. miejsce. Wystartował na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2022. Indywidualnie na skoczni normalnej zajął 30. lokatę po dyskwalifikacji w drugiej serii, a na skoczni dużej był 8., zaś w drużynie męskiej zajął 4. pozycję^[16].

W lutym 2022 w zawodach Pucharu Świata w Lahti zajął 2. miejsce oraz zwyciężył. W marcowych zawodach cyklu najwyżej sklasyfikowany był na 4. pozycji. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2022 wystąpił w konkursie drużynowym, w którym wraz z Johannem André Forfangiem, Danielem-André Tande i Mariusem Lindvikiem zdobył brązowy medal^[16]. Sezon 2021/2022 Pucharu Świata ukończył na 4. pozycji w klasyfikacji generalnej z 1227 punktami^[9].

Sezon 2022/2023

Sezon 2022/2023 Pucharu Świata rozpoczął od 2. miejsca w Wiśle. W listopadowych zawodach cyklu na podium stanął jeszcze w drugim konkursie w Ruce, w którym zwyciężył. W grudniu zajmował w PŚ miejsca w pierwszej dziesiątce. W ramach 71. Turnieju Czterech Skoczni zajął 1. pozycję w Oberstdorfie, Garmisch-Partenkirchen i Bischofshofen, a także 2. w Innsbrucku^[18], dzięki czemu odniósł zwycięstwo w całym turnieju^[9]. W kolejnych styczniowych zawodach Pucharu Świata zwyciężył w Zakopanem, był 3. i dwukrotnie 2. w Sapporo, a następnie dwukrotnie zwyciężył w Bad Mitterndorf^[18]. Po pierwszej wygranej na Kulm objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej, wyprzedzając Dawida Kubackiego^[19].

W lutym 2023 dwukrotnie zwyciężył w zawodach Pucharu Świata w Willingen^[18]. Następnie w Lake Placid w pierwszym konkursie zajął 7. miejsce, kończąc tym samym na 12 serię miejsc na podium cyklu^[20], zaś dzień później odniósł kolejne zwycięstwo. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w Narciarstwie Klasycznym 2023. Indywidualnie zajął 11. lokatę na skoczni normalnej oraz 7. na dużej. Zdobył natomiast srebrne medale w drużynie mieszanej (w której wystąpił wraz z Anną Odine Strøm, Johannem André Forfangiem oraz Theą Minyan Bjørseth) oraz w drużynie męskiej (startując wraz z Forfangiem, Kristofferem Eriksenem Sundalem i Mariusem Lindvikiem)^[18].

Wszystkie konkursy Raw Air 2023 ukończył w pierwszej dziesiątce, wygrywając w pierwszych zawodach w Lillehammer, a w Vikersund zajmując 1. i 2. miejsce^[18]. Pozwoliło mu to zwyciężyć w całym turnieju^[9]. W kończących sezon Pucharu Świata zawodach w Lahti i Planicy zajmował pozycje poza podium^[18]. 2128 punktów zgromadzonych w trakcie jego trwania umożliwiło Granerudowi zdobycie drugiej w karierze Kryształowej Kuli. Drugiego w klasyfikacji generalnej Stefana Krafta wyprzedził o 338 punktów. Zajął również 2. miejsce w Pucharze Świata w lotach narciarskich 2022/2023 z 450 punktami^[9].

Sezon 2023/2024

W sezonie 2023/2024 Pucharu Świata osiągał gorsze wyniki niż w trzech poprzednich. Najczęściej zawody kończył w drugiej dziesiątce. W pierwszej części sezonu najwyżej sklasyfikowany był na 4. lokacie, 17 grudnia 2023 w Engelbergu^[21]. Na Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich 2024 nie został dopuszczony do startu w pierwszej serii konkursu indywidualnego ze względu na nieregulaminowy kombinezon, a w zawodach drużynowych nie wystąpił^[22]. Po mistrzostwach wycofał się czasowo ze startów w Pucharze Świata^[23]. Powrócił pod koniec lutego i do końca sezonu uzyskiwał wyniki podobne, jak przed przerwą. Najwyżej sklasyfikowany był na 4. miejscu, w konkursie Raw Air 2024 w Vikersund^[21]. W klasyfikacji generalnej Puchar Świata ukończył na 24. pozycji z 409 punktami^[9].

Mistrzostwa Norwegii

Zdobywał medale mistrzostw Norwegii. Indywidualnie był pierwszy zimą 2023^[24] i latem 2023^[25], a także drugi zimą 2019^[26], dwukrotnie latem 2020^[27]^[28] i latem 2021 na skoczni normalnej^[29] oraz trzeci latem 2016^[30] i 2017^[31]. W drużynie męskiej, reprezentując okręg Akershus, zdobył złoto zimą 2015^[32] oraz latem 2016^[33], 2020^[34], 2022^[35], 2023^[36] i 2024^[37], srebro zimą^[38] i latem 2019^[39] oraz latem 2021^[40], a także brąz w 2014^[41]. W drużynie mieszanej zajął 3. miejsce latem 2020^[34], 2021^[40], 2022^[35] i 2023^[25].

Igrzyska olimpijskie

Indywidualnie

2022

Pekin/Zhangjiakou

–

30. miejsce (K-95), 8. miejsce (K-125)

Drużynowo

2022

Pekin/Zhangjiakou

–

4. miejsce^[a]

Starty Halvora Egnera Graneruda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
30.	6 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-95	HS-106	indywid.	97,5 m	DSQ	127,4 pkt	147,6 pkt	Ryōyū Kobayashi
8.	12 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	indywid.	135,0 m	135,5 m	271,4 pkt	24,7 pkt	Marius Lindvik
4.	14 lutego	2022	Zhangjiakou	Snow Ruyi	K-125	HS-140	druż.^[a]	138,0 m	118,5 m	922,1 pkt (236,8 pkt)	20,6 pkt	Austria

Mistrzostwa świata

Indywidualnie

2019 Seefeld/Innsbruck	–	33. miejsce (K-120)
2021 Oberstdorf	–	4. miejsce (K-95)
2023 Planica	–	11. miejsce (K-95), 7. miejsce (K-125)

Drużynowo

2019 Seefeld/Innsbruck	–	5. miejsce (K-120)^[b]
2021 Oberstdorf	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)^[c]
2023 Planica	–	srebrny medal (drużyna mieszana/K-95)^[d], srebrny medal (K-125)^[e]

Starty H. E. Graneruda na mistrzostwach świata – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
33.	23 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	indywid.	116,5 m	–	103,0 pkt	176,4 pkt	Markus Eisenbichler
5.	24 lutego	2019	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-130	druż.^[b]	117,5 m	121,5 m	900,2 pkt (223,4 pkt)	87,3 pkt	Niemcy
4.	27 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	indywid.	99,0 m	103,0 m	259,7 pkt	9,1 pkt	Piotr Żyła
2.	28 lutego	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-95	HS-106	druż. miesz.^[c]	94,0 m	102,0 m	995,6 pkt (251,2 pkt)	5,2 pkt	Niemcy
11.	25 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	indywid.	96,5 m	97,5 m	251,6 pkt	10,2 pkt	Piotr Żyła
2.	26 lutego	2023	Planica	Srednja skakalnica	K-95	HS-102	druż. miesz.^[d]	99,0 m	97,5 m	1004,5 pkt (255,7 pkt)	12,7 pkt	Niemcy
7.	3 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	indywid.	131,0 m	130,0 m	269,2 pkt	18,3 pkt	Timi Zajc
2.	4 marca	2023	Planica	Bloudkova velikanka	K-125	HS-138	druż.^[e]	136,5 m	135,5 m	1166,0 pkt (304,1 pkt)	12,9 pkt	Słowenia

Mistrzostwa świata w lotach

Indywidualnie

2020 Planica	–	srebrny medal
2024 Tauplitz	–	dyskwalifikacja

Drużynowo

2020 Planica	–	złoty medal^[f]
2022 Vikersund	–	brązowy medal^[g]

Starty Halvora Egnera Graneruda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Skok 3	Skok 4	Nota	Strata	Zwycięzca
2.	11–12 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	indywid.	221,0 m	229,5 m	239,0 m	243,0 m	876,7 pkt	0,5 pkt	Karl Geiger
1.	13 grudnia	2020	Planica	Letalnica	K-200	HS-240	druż.^[f]	235,0 m		234,5 m		1727,7 pkt (488,4 pkt)	–
3.	13 marca	2022	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	druż.^[g]	219,0 m		222,0 m		1559,6 pkt (399,5 pkt)	151,9 pkt	Słowenia
—	26–27 stycznia	2024	Tauplitz	Kulm	K-200	HS-235	indywid.	DSQ	–	–	–^[h]	DSQ		Stefan Kraft

Mistrzostwa świata juniorów

Indywidualnie

2015 Ałmaty	–	20. miejsce
2016 Râșnov	–	17. miejsce

Drużynowo

2015 Ałmaty	–	złoty medal^[i]
2016 Râșnov	–	srebrny medal^[j], 4. miejsce (drużyna mieszana)^[k]

Starty H.E. Graneruda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Konkurs	Skok 1	Skok 2	Nota	Strata	Zwycięzca
20.	5 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	indywid.	96,5 m	96,0 m	240,3 pkt	29,6 pkt	Johann André Forfang
1.	7 lutego	2015	Ałmaty	Gornyj Gigant	K-95	HS-106	druż.^[i]	97,5 m	100,0 m	893,3 pkt (213,2 pkt)	–
17.	23 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	indywid.	90,5 m	87,5 m	217,2 pkt	31,8 pkt	David Siegel
4.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż. miesz.^[k]	86,5 m	99,5 m	828,2 pkt (224,9 pkt)	54,6 pkt	Słowenia
2.	24 lutego	2016	Râșnov	Trambulina Valea Cărbunării	K-90	HS-100	druż.^[j]	99,5 m	92,0 m	838,4 pkt (237,8 pkt)	28,3 pkt	Niemcy

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[9]
2016/2017	42.
2017/2018	20.
2018/2019	15.
2019/2020	61.
2020/2021	1.
2021/2022	4.
2022/2023	1.
2023/2024	24.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Przypisy
1.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	142,0 m	282,0 pkt	–
2.	5 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	132,0 m	270,0 pkt	–
3.	6 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	241,5 pkt	–
4.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	138,0 m	311,4 pkt	–
5.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	305,4 pkt	–
6.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,0 m	138,0 m	299,4 pkt	–
7.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	145,5 m	285,5 pkt	–
8.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,0 m	–	154,3 pkt	–
9.	6 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	141,5 m	284,2 pkt	–
10.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	140,5 m	288,5 pkt	–
11.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	132,0 m	133,0 m	298,1 pkt	–
12.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	122,0 m	235,3 pkt	–
13.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	128,5 m	278,0 pkt	*ex aequo z Ryōyū Kobayashim
14.	27 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	145,0 m	304,5 pkt	*ex aequo ze Stefanem Kraftem
15.	29 grudnia	2022	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	142,5 m	139,0 m	312,4 pkt	* TCS 2022/2023
16.	1 stycznia	2023	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	140,0 m	142,0 m	303,7 pkt	* TCS 2022/2023
17.	6 stycznia	2023	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-125	HS-142	139,5 m	143,5 m	314,4 pkt	* TCS 2022/2023
18.	15 stycznia	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	129,0 m	141,0 m	287,7 pkt	–
19.	28 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	238,0 m	231,0 m	440,7 pkt	* Loty 2022/2023
20.	29 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	234,5 m	235,0 m	455,5 pkt	* Loty 2022/2023
21.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,5 m	138,0 m	296,6 pkt	–
22.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	142,0 m	273,0 pkt	–
23.	12 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	125,0 m	134,0 m	287,6 pkt	–
24.	14 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	135,0 m	139,5 m	257,7 pkt	* RA 2023
25.	18 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	235,5 m	222,0 m	424,9 pkt	* RA 2023, Loty 2022/2023

Miejsca na podium

Sezon PŚ	1. miejsce	2. miejsce	3. miejsce	Razem
2015/2016	–	–	–	–
2016/2017	–	–	–	–
2017/2018	–	–	–	–
2018/2019	–	–	–	–
2019/2020	–	–	–	–
2020/2021	11	2	–	13
2021/2022	2	6	2	10
2022/2023	12	5	1	18
2023/2024	–	–	–	–
Suma	25	13	3	41

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	29 listopada	2020	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	137,0 m	142,0 m	282,0 pkt	1.	–
2.	5 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	132,5 m	132,0 m	270,0 pkt	1.	–
3.	6 grudnia	2020	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	135,5 m	124,5 m	241,5 pkt	1.	–
4.	19 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	133,5 m	138,0 m	311,4 pkt	1.	–
5.	20 grudnia	2020	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	141,5 m	135,5 m	305,4 pkt	1.	–
6.	1 stycznia	2021	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	137,0 m	136,0 m	274,9 pkt	2.	7,2 pkt	Dawid Kubacki
7.	9 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	137,5 m	138,5 m	277,6 pkt	2.	4,0 pkt	Kamil Stoch
8.	10 stycznia	2021	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	140,0 m	138,0 m	299,4 pkt	1.	–
9.	30 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	145,5 m	285,5 pkt	1.	–
10.	31 stycznia	2021	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,0 m	–	154,3 pkt	1.	–
11.	6 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	140,5 m	141,5 m	284,2 pkt	1.	–
12.	7 lutego	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	140,5 m	288,5 pkt	1.	–
13.	14 lutego	2021	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	132,0 m	133,0 m	298,1 pkt	1.	–
14.	20 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	133,0 m	125,0 m	239,7 pkt	3.	12,7 pkt	Karl Geiger
15.	21 listopada	2021	Niżny Tagił	Aist	K-120	HS-134	134,5 m	122,0 m	235,3 pkt	1.	–
16.	11 grudnia	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	136,0 m	137,5 m	262,0 pkt	2.	5,0 pkt	Stefan Kraft
17.	29 grudnia	2021	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	132,0 m	133,0 m	299,2 pkt	2.	2,8 pkt	Ryōyū Kobayashi
18.	5 stycznia	2022	Bischofshofen	Skocznia im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	135,5 m	135,5 m	282,4 pkt	3.	8,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
19.	6 stycznia	2022	Bischofshofen	Skocznia im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	136,5 m	136,0 m	282,4 pkt	2.	4,4 pkt	Daniel Huber
20.	8 stycznia	2022	Bischofshofen	Skocznia im. Paula Ausserleitnera	K-125	HS-142	133,5 m	136,0 m	287,7 pkt	2.	4,0 pkt	Marius Lindvik
21.	29 stycznia	2022	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	143,0 m	–	111,6 pkt	2.	4,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
22.	25 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,5 m	125,5 m	268,2 pkt	2.	14,9 pkt	Stefan Kraft
23.	27 lutego	2022	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	127,0 m	128,5 m	278,0 pkt	1.	–
24.	5 listopada	2022	Wisła	Skocznia im. Adama Małysza	K-120	HS-134	130,0 m	133,5 m	266,6 pkt	2.	5,6 pkt	Dawid Kubacki
25.	27 listopada	2022	Ruka	Rukatunturi	K-120	HS-142	139,0 m	145,0 m	304,5 pkt	1.	–
26.	29 grudnia	2022	Oberstdorf	Schattenbergschanze	K-120	HS-137	142,5 m	139,0 m	312,4 pkt	1.	–
27.	1 stycznia	2023	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	K-125	HS-142	140,0 m	142,0 m	303,7 pkt	1.	–
28.	4 stycznia	2023	Innsbruck	Bergisel	K-120	HS-128	123,0 m	133,0 m	261,7 pkt	2.	3,5 pkt	Dawid Kubacki
29.	6 stycznia	2023	Bischofshofen	Paul-Ausserleitner-Schanze	K-125	HS-142	139,5 m	143,5 m	314,4 pkt	1.	–
30.	15 stycznia	2023	Zakopane	Wielka Krokiew	K-125	HS-140	129,0 m	141,0 m	287,7 pkt	1.	–
31.	20 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	130,5 m	126,0 m	262,6 pkt	3.	8,9 pkt	Ryōyū Kobayashi
32.	21 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	129,5 m	132,0 m	277,9 pkt	2.	5,6 pkt	Stefan Kraft
33.	22 stycznia	2023	Sapporo	Ōkurayama	K-123	HS-137	140,0 m	136,5 m	268,9 pkt	2.	12,0 pkt	Ryōyū Kobayashi
34.	28 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	238,0 m	231,0 m	440,7 pkt	1.	–
35.	29 stycznia	2023	Bad Mitterndorf	Kulm	K-200	HS-235	234,5 m	235,0 m	455,5 pkt	1.	–
36.	4 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	149,5 m	138,0 m	296,6 pkt	1.	–
37.	5 lutego	2023	Willingen	Mühlenkopfschanze	K-130	HS-147	147,5 m	142,0 m	273,0 pkt	1.	–
38.	12 lutego	2023	Lake Placid	MacKenzie Intervale	K-115	HS-128	125,0 m	134,0 m	287,6 pkt	1.	–
39.	14 marca	2023	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-140	135,0 m	139,5 m	257,7 pkt	1.	–
40.	18 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	235,5 m	222,0 m	424,9 pkt	1.	–
41.	19 marca	2023	Vikersund	Vikersundbakken	K-200	HS-240	234,0 m	219,0 m	489,8 pkt	2.	7,6 pkt	Stefan Kraft

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło^[42]^[43]
Sezon 2015/2016
																													punkty
-	dq	-	-	-	-	-	46	36	-	-	q	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 2016/2017
																										punkty
36	32	q	-	-	-	-	28	47	34	37	50	47	-	-	-	-	45	26	23	16	q	22	21	q	-	50
Sezon 2017/2018
																						punkty
24	22	33	18	37	5	19	23	16	21	32	25	9	17	19	-	12	12	14	11	28	20	280
Sezon 2018/2019
																												punkty
q	24	27	9	37	16	21	q	9	dq	7	25	13	5	7	4	8	15	33	5	14	14	q	47	32	28	36	28	422
Sezon 2019/2020
																											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	31	23	-	-	q	q	8
Sezon 2020/2021
																									punkty
4	4	1	1	1	1	1	4	2	15	12	2	1	23	4	1	1	1	1	7	1	29	37	18	16	1572
Sezon 2021/2022
																												punkty
3	1	q	q	48	2	5	7	6	2	8	3	2	2	25	4	7	2	5	2	1	4	24	9	35	33	9	12	1227
Sezon 2022/2023
																																punkty
2	4	30	1	5	5	5	4	1	1	2	1	1	3	2	2	1	1	1	1	7	1	-	4	7	1	6	1	2	46	4	13	2128
Sezon 2023/2024
																																punkty
16	10	15	17	16	13	4	11	48	31	16	7	42	18	-	-	-	-	-	-	16	14	19	23	27	38	7	33	4	12	-	-	409
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 dq – dyskwalifikacja q – dyskwalifikacja w kwalifikacjach q – zawodnik nie zakwalifikował się - – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych Pucharu Świata

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło^[42]^[43]
Sezon 2018/2019
Sezon 2018/2019	-	-	9	4	-	-	-
Sezon 2020/2021
Sezon 2020/2021			4	3	1	1	5
Sezon 2021/2022
Sezon 2021/2022	6	3	5	2	4	3	2
Sezon 2022/2023
Sezon 2022/2023	2	5	1	6	-	4	3
Sezon 2023/2024
Sezon 2023/2024		4	5	-	-	1	-
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 (Duety: 1 2 3 4-12 poniżej 12) - – zawodnik nie wystartował

Puchar Świata w lotach

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[9]
2016/2017	37.
2017/2018	20.
2018/2019	24.
2020/2021	19.
2021/2022	18.
2022/2023	2.
2023/2024	14.

Turniej Czterech Skoczni

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[9]
2015/2016	55.
2016/2017	32.
2017/2018	24.
2018/2019	35.
2020/2021	4.
2021/2022	3.
2022/2023	1.
2023/2024	27.

Raw Air

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[9]
2017	45.
2018	22.
2019	37.
2020	64.
2022	6.
2023	1.
2024	23.

Willingen Five

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[43]
2018	19.
2019	14.
2021	1.

Planica 7

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[43]
2018	21.
2019	30.
2021	10.
2022	8.
2023	4.

Letnie Grand Prix

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[17]
2016	22.
2017	18.
2018	20.
2019	22.
2021	1.
2022	42.
2023	41.
2024	18.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	96,0 m	94,0 m	258,6 pkt
2.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	93,5 m	87,5 m	221,4 pkt
3.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	253,9 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	22 lipca	2018	Wisła	im. Adama Małysza	K-120	HS-134	125,5 m	129,0 m	267,0 pkt	3.	13,6 pkt	Kamil Stoch
2.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	96,0 m	94,0 m	258,6 pkt	1.	–
3.	5 września	2021	Szczuczyńsk	Burabaj	K-90	HS-99	93,5 m	87,5 m	221,4 pkt	1.	–
4.	11 września	2021	Czajkowskij	Snieżynka	K-125	HS-140	133,0 m	137,5 m	253,9 pkt	1.	–
5.	2 października	2021	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	129,0 m	140,0 m	259,7 pkt	2.	24,1 pkt	Ryōyū Kobayashi
6.	5 października	2024	Klingenthal	Vogtland Arena	K-125	HS-140	137,0 m	136,5 m	270,5 pkt	3.	4,4 pkt	Marius Lindvik

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło^[42]^[43]
2015
											punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	46	0
2016
										punkty
dq	-	18	7	10	12	-	-	-	-	97
2017
									punkty
-	5	19	18	24	16	5	-	-	137
2018
									punkty
3	-	-	7	-	-	-	-	-	96
2019
								punkty
11	-	13	14	-	-	15	12	100
2021
								punkty
-	-	-	1	1	1	-	2	380
2022
						punkty
-	-	-	-	-	8	32
2023
									punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	4	50
2024
									punkty
-	-	12	5	-	-	-	-	3	127
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 dq – dyskwalifikacja q – dyskwalifikacja w kwalifikacjach q – zawodnik nie zakwalifikował się - – zawodnik nie wystartował

Miejsca w poszczególnych konkursach drużynowych LGP

stan po zakończeniu LGP 2024

Źródło^[42]^[43]
2018
2018		3	-
2019
2019	-	-	3
2021
2021			1
2023
2023			5
2024
2024			2
Legenda
1 2 3 4-8 poniżej 8 - – brak startu

Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[44]
2014/2015	16.
2015/2016	8.
2016/2017	17.
2017/2018	24.
2019/2020	42.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	125,0 m	267,4 pkt
2.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	125,5 m	121,0 m	221,0 pkt
3.	27 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	128,0 m	142,5 m	302,5 pkt
4.	26 lutego	2017	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	131,5 m	243,4 pkt
5.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	126,5 m	143,0 m	263,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	14 lutego	2015	Lahti	Salpausselkä	K-116	HS-130	123,5 m	125,0 m	267,4 pkt	1.	–
2.	1 marca	2015	Titisee-Neustadt	Hochfirstschanze	K-125	HS-142	125,5 m	121,0 m	221,0 pkt	1.	–
3.	11 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	106,0 m	102,5 m	268,3 pkt	2.	9,4 pkt	Andrzej Stękała
4.	12 grudnia	2015	Rena	Renabakkene	K-99	HS-111	105,0 m	108,0 m	258,7 pkt	2.	11,0 pkt	Tilen Bartol
5.	19 grudnia	2015	Rovaniemi	Ounasvaara	K-90	HS-100	96,0 m	97,0 m	253,1 pkt	3.	13,1 pkt	Karl Geiger
6.	4 marca	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	107,0 m	113,5 m	261,9 pkt	3.	1,3 pkt	Rok Justin
7.	5 marca	2016	Vikersund	Vikersundbakken	K-105	HS-117	115,5 m	114,5 m	263,4 pkt	3.	12,0 pkt	David Siegel
8.	27 grudnia	2016	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	K-125	HS-140	128,0 m	142,5 m	302,5 pkt	1.	–
9.	26 lutego	2017	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	131,5 m	243,4 pkt	1.	–
10.	10 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	134,0 m	125,0 m	268,7 pkt	3.	22,8 pkt	Marius Lindvik
11.	11 lutego	2018	Iron Mountain	Pine Mountain Jump	K-120	HS-133	126,5 m	143,0 m	263,8 pkt	1.	–

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło^[42]^[43]
Sezon 2013/2014
																								punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	34	52	-	-	-	-	-	0
Sezon 2014/2015
																										punkty
13	23	17	-	-	13	15	-	-	-	27	24	-	-	-	1	4	23	8	12	31	1	-	-	-	-	401
Sezon 2015/2016
																											punkty
2	2	6	3	4	-	-	-	-	16	23	38	7	11	-	-	12	28	-	-	-	-	-	3	3	-	-	538
Sezon 2016/2017
																														punkty
8	12	10	27	17	1	4	-	-	-	-	-	-	-	36	35	-	-	-	-	-	-	21	1	12	4	-	-	-	-	430
Sezon 2017/2018
																												punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	3	1	33	5	5	4	-	-	-	-	-	300
Sezon 2019/2020
																					punkty
16	40	10	9	27	12	-	-	38	21	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	106
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 dq – dyskwalifikacja - – zawodnik nie wystartował

Letni Puchar Kontynentalny

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[44]
2014	57.
2015	18.
2016	9.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota
1.	19 września	2015	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	101,5 m	99,5 m	250,8 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LPK chronologicznie

Lp.	Dzień	Rok	Miejscowość	Skocznia	Punkt K	HS	Skok 1	Skok 2	Nota	Lok.	Strata	Zwycięzca
1.	19 września	2015	Oslo	Midtstubakken	K-95	HS-106	101,5 m	99,5 m	250,8 pkt	1.	–
2.	10 września	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	129,5 m	126,0 m	270,7 pkt	2.	7,0 pkt	Joacim Ødegård Bjøreng
3.	11 września	2016	Lillehammer	Lysgårdsbakken	K-123	HS-138	131,0 m	139,0 m	236,3 pkt	3.	22,9 pkt	Markus Eisenbichler

Miejsca w poszczególnych konkursach Letniego Pucharu Kontynentalnego

stan po zakończeniu LPK 2024

Źródło^[42]^[43]
2014
														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	16	30	28	25	25	18	44
2015
														punkty
-	-	35	39	-	-	-	-	6	19	1	8	56	56	184
2016
														punkty
-	-	-	-	-	-	2	3	11	20	9	6	8	16	291
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 dq – dyskwalifikacja - − zawodnik nie wystartował

FIS Cup

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Sezon	Miejsce^[45]
2013/2014	163.

Miejsca w poszczególnych konkursach FIS Cupu

stan po zakończeniu sezonu 2023/2024

Źródło^[42]^[43]
Sezon 2013/2014
																								punkty
30	26	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	29	14	-	-	-	-	-	-	26
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30 dq – dyskwalifikacja - − zawodnik nie wystartował

Uwagi

↑ ^a ^b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Daniel-André Tande, Robert Johansson i Marius Lindvik
↑ ^a ^b Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Andreas Stjernen, Johann André Forfang i Robert Johansson
↑ ^a ^b Skład zespołu: Silje Opseth, Robert Johansson, Maren Lundby i Halvor Egner Granerud
↑ ^a ^b Skład zespołu: Anna Odine Strøm, Johann André Forfang, Thea Minyan Bjørseth i Halvor Egner Granerud
↑ ^a ^b Skład zespołu: Johann André Forfang, Kristoffer Eriksen Sundal, Marius Lindvik i Halvor Egner Granerud
↑ ^a ^b Skład zespołu: Daniel-André Tande, Johann André Forfang, Robert Johansson i Halvor Egner Granerud
↑ ^a ^b Skład zespołu: Johann André Forfang, Daniel-André Tande, Halvor Egner Granerud i Marius Lindvik
↑ Seria konkursowa została odwołana.
↑ ^a ^b Skład zespołu: Joacim Ødegård Bjøreng, Halvor Egner Granerud, Phillip Sjøen i Johann André Forfang
↑ ^a ^b Skład zespołu: Marius Lindvik, Are Sumstad, Robin Pedersen i Halvor Egner Granerud
↑ ^a ^b Skład zespołu: Anna Odine Strøm, Halvor Egner Granerud, Silje Opseth i Marius Lindvik

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Halvor Egner GRANERUD - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2024-10-29].
↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2024-10-29].
↑ TCS: Halvor Egner Granerud, czyli norweski „artysta” na skoczni. eurosport.onet.pl, 2015-12-31. [dostęp 2015-12-31].
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).
↑ ^a ^b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2021-06-07]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-06-08]. (ang.).
↑ Adam Bucholz: PŚ w Niżnym Tagile: Triumf Graneruda, Zniszczoł szósty, wpadka Eisenbichlera!. skijumping.pl, 2020-12-05. [dostęp 2021-06-08].
↑ Adam Bucholz: PŚ w Rasnovie: Kobayashi wygrywa, Stoch drugi, dyskwalifikacja Graneruda!. skijumping.pl, 2021-02-19. [dostęp 2021-06-08].
↑ Dominik Formela: Halvor Egner Granerud zakażony koronawirusem!. skijumping.pl, 2021-03-03. [dostęp 2021-06-08].
↑ ^a ^b ^c ^d GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).
↑ ^a ^b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-07-20]. (ang.).
↑ Adam Bucholz: PŚ w Bad Mitterndorf: Granerud wygrywa i zostaje liderem cyklu, Żyła czwarty. skijumping.pl, 2023-01-28. [dostęp 2023-07-20].
↑ Adam Bucholz: PŚ w Lake Placid: Pierwsze od ponad 5 lat zwycięstwo Wellingera, Kubacki piąty. skijumping.pl, 2023-02-11. [dostęp 2023-07-20].
↑ ^a ^b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2024. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).
↑ Kulm Bad Mitterndorf/Tauplitz (AUT) FIS Ski Flying World Championships. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).
↑ Adrian Dworakowski: Dłuższa przerwa Graneruda. "Nie ma sensu walić głową w mur". skijumping.pl, 2024-01-28. [dostęp 2024-06-22].
↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Renie: Pierwszy złoty medal Graneruda. skijumping.pl, 2023-01-08. [dostęp 2023-07-20].
↑ ^a ^b Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Złote medale dla Kvandal i Graneruda. skijumping.pl, 2023-10-28. [dostęp 2024-06-22].
↑ Dominik Formela: Markeng i Opseth mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25].
↑ Dominik Formela: Lindvik i Kvandal letnimi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-16. [dostęp 2021-06-08].
↑ Dominik Formela: Tande i Opseth indywidualnymi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-30. [dostęp 2021-06-08].
↑ Adam Bucholz: Westerheim i Opseth mistrzami Norwegii na Midtstubakken. skijumping.pl, 2021-10-30. [dostęp 2022-04-25].
↑ Dominik Formela: Tande i Lundby najlepsi w Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-29. [dostęp 2018-08-10].
↑ Dominik Formela: Tande i Lundby letnimi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2017-10-28. [dostęp 2018-08-10].
↑ Martyna Szydłowska: Akershus mistrzem Norwegii. Sorsell, Sklett i Ingvaldsen zakończyli karierę. skokinarciarskie.pl, 2015-03-29. [dostęp 2018-08-10].
↑ Dominik Formela: Akershus drużynowym mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-30. [dostęp 2018-08-10].
↑ ^a ^b Dominik Formela: Za nami konkursy drużynowe Mistrzostw Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-31. [dostęp 2021-06-08].
↑ ^a ^b Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zwycięstwo drużyny Lindvika i Graneruda, Tande ze złotem w mikście. skijumping.pl, 2022-10-30. [dostęp 2023-07-20].
↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zespół Graneruda i Lindvika z drużynowym złotem. skijumping.pl, 2023-10-29. [dostęp 2024-06-22].
↑ Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii: Drużyna Graneruda ze złotym medalem. skijumping.pl, 2024-10-20. [dostęp 2024-10-27].
↑ NM Laghopp 2018. skiforbundet.no, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25]. (norw.).
↑ Dominik Formela: Lundby i Johansson letnimi mistrzami Norwegii, Oppland najlepszym okręgiem. skijumping.pl, 2019-10-26. [dostęp 2020-05-18].
↑ ^a ^b Dominik Formela: Skok Tandego na wagę złota. skijumping.pl, 2021-10-31. [dostęp 2022-04-25].
↑ Adrian Dworakowski: Zespół Bardala drużynowym Mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2014-03-30. [dostęp 2018-08-10].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-10-29]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Adam Kwieciński: GRANERUD Halvor Egner 1996.05.29 NOR. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-10-29].
↑ ^a ^b GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-18]. (ang.).
↑ GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-18]. (ang.).

Bibliografia

GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-10-29]. (ang.).
Adam Kwieciński: GRANERUD Halvor Egner 1996.05.29 NOR. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-10-29].

[IO22-42] Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Daniel-André Tande, Robert Johansson i Marius Lindvik

[ms19-43] Skład zespołu: Halvor Egner Granerud, Andreas Stjernen, Johann André Forfang i Robert Johansson

[ms21miesz-44] Skład zespołu: Silje Opseth, Robert Johansson, Maren Lundby i Halvor Egner Granerud

[ms23miesz-45] Skład zespołu: Anna Odine Strøm, Johann André Forfang, Thea Minyan Bjørseth i Halvor Egner Granerud

[ms23-46] Skład zespołu: Johann André Forfang, Kristoffer Eriksen Sundal, Marius Lindvik i Halvor Egner Granerud

[msl20-47] Skład zespołu: Daniel-André Tande, Johann André Forfang, Robert Johansson i Halvor Egner Granerud

[msl22-48] Skład zespołu: Johann André Forfang, Daniel-André Tande, Halvor Egner Granerud i Marius Lindvik

[seria-49] Seria konkursowa została odwołana.

[msj15-50] Skład zespołu: Joacim Ødegård Bjøreng, Halvor Egner Granerud, Phillip Sjøen i Johann André Forfang

[msj16-51] Skład zespołu: Marius Lindvik, Are Sumstad, Robin Pedersen i Halvor Egner Granerud

[msj16miesz-52] Skład zespołu: Anna Odine Strøm, Halvor Egner Granerud, Silje Opseth i Marius Lindvik

[sylwetka-1] Halvor Egner GRANERUD - sylwetka. skijumping.pl. [dostęp 2024-10-29].

[rekord-2] Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2024-10-29].

[prawnuk-3] TCS: Halvor Egner Granerud, czyli norweski „artysta” na skoczni. eurosport.onet.pl, 2015-12-31. [dostęp 2015-12-31].

[sez14-4] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2014. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).

[sez15-5] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2015. fis-ski.com. [dostęp 2019-09-25]. (ang.).

[sez16-6] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2016. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).

[sez17-7] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2017. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).

[sez18-8] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2018. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).

[klasgen-9] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).

[sez19-10] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2019. fis-ski.com. [dostęp 2020-05-18]. (ang.).

[sez20-11] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2020. fis-ski.com. [dostęp 2021-06-07]. (ang.).

[sez21-12] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2021. fis-ski.com. [dostęp 2021-06-08]. (ang.).

[tag20-13] Adam Bucholz: PŚ w Niżnym Tagile: Triumf Graneruda, Zniszczoł szósty, wpadka Eisenbichlera!. skijumping.pl, 2020-12-05. [dostęp 2021-06-08].

[ras21-14] Adam Bucholz: PŚ w Rasnovie: Kobayashi wygrywa, Stoch drugi, dyskwalifikacja Graneruda!. skijumping.pl, 2021-02-19. [dostęp 2021-06-08].

[covid-15] Dominik Formela: Halvor Egner Granerud zakażony koronawirusem!. skijumping.pl, 2021-03-03. [dostęp 2021-06-08].

[sez22-16] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2022. fis-ski.com. [dostęp 2022-04-25]. (ang.).

[klaslgp-17] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-10-08]. (ang.).

[sez23-18] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2023. fis-ski.com. [dostęp 2023-07-20]. (ang.).

[bm23-19] Adam Bucholz: PŚ w Bad Mitterndorf: Granerud wygrywa i zostaje liderem cyklu, Żyła czwarty. skijumping.pl, 2023-01-28. [dostęp 2023-07-20].

[lp23-20] Adam Bucholz: PŚ w Lake Placid: Pierwsze od ponad 5 lat zwycięstwo Wellingera, Kubacki piąty. skijumping.pl, 2023-02-11. [dostęp 2023-07-20].

[sez24-21] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Season 2024. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).

[msl24-22] Kulm Bad Mitterndorf/Tauplitz (AUT) FIS Ski Flying World Championships. fis-ski.com. [dostęp 2024-06-22]. (ang.).

[przerwa24-23] Adrian Dworakowski: Dłuższa przerwa Graneruda. "Nie ma sensu walić głową w mur". skijumping.pl, 2024-01-28. [dostęp 2024-06-22].

[nor23-24] Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Renie: Pierwszy złoty medal Graneruda. skijumping.pl, 2023-01-08. [dostęp 2023-07-20].

[nor23l-25] Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Złote medale dla Kvandal i Graneruda. skijumping.pl, 2023-10-28. [dostęp 2024-06-22].

[nor19-26] Dominik Formela: Markeng i Opseth mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25].

[nor20l1-27] Dominik Formela: Lindvik i Kvandal letnimi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-16. [dostęp 2021-06-08].

[nor20l2-28] Dominik Formela: Tande i Opseth indywidualnymi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-30. [dostęp 2021-06-08].

[nor21l-29] Adam Bucholz: Westerheim i Opseth mistrzami Norwegii na Midtstubakken. skijumping.pl, 2021-10-30. [dostęp 2022-04-25].

[nor16l-30] Dominik Formela: Tande i Lundby najlepsi w Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-29. [dostęp 2018-08-10].

[nor17l-31] Dominik Formela: Tande i Lundby letnimi mistrzami Norwegii. skijumping.pl, 2017-10-28. [dostęp 2018-08-10].

[nor15d-32] Martyna Szydłowska: Akershus mistrzem Norwegii. Sorsell, Sklett i Ingvaldsen zakończyli karierę. skokinarciarskie.pl, 2015-03-29. [dostęp 2018-08-10].

[nor16ld-33] Dominik Formela: Akershus drużynowym mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2016-10-30. [dostęp 2018-08-10].

[nor20ld-34] Dominik Formela: Za nami konkursy drużynowe Mistrzostw Norwegii. skijumping.pl, 2020-10-31. [dostęp 2021-06-08].

[nor22ld-35] Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zwycięstwo drużyny Lindvika i Graneruda, Tande ze złotem w mikście. skijumping.pl, 2022-10-30. [dostęp 2023-07-20].

[nor23ld-36] Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii w Oslo: Zespół Graneruda i Lindvika z drużynowym złotem. skijumping.pl, 2023-10-29. [dostęp 2024-06-22].

[nor24ld-37] Adam Bucholz: Mistrzostwa Norwegii: Drużyna Graneruda ze złotym medalem. skijumping.pl, 2024-10-20. [dostęp 2024-10-27].

[nor19d-38] NM Laghopp 2018. skiforbundet.no, 2019-03-30. [dostęp 2019-09-25]. (norw.).

[nor19ld-39] Dominik Formela: Lundby i Johansson letnimi mistrzami Norwegii, Oppland najlepszym okręgiem. skijumping.pl, 2019-10-26. [dostęp 2020-05-18].

[nor21ld-40] Dominik Formela: Skok Tandego na wagę złota. skijumping.pl, 2021-10-31. [dostęp 2022-04-25].

[nor14d-41] Adrian Dworakowski: Zespół Bardala drużynowym Mistrzem Norwegii. skijumping.pl, 2014-03-30. [dostęp 2018-08-10].

[fis-53] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2024-10-29]. (ang.).

[kwiec-54] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Adam Kwieciński: GRANERUD Halvor Egner 1996.05.29 NOR. wyniki-skoki.hostingasp.pl. [dostęp 2024-10-29].

[coc.fis-55] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; Continental Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-18]. (ang.).

[fc.fis-56] GRANERUD Halvor Egner - Athlete Information; FIS Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-04-18]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[a]

[b]

[c]

[d]

[e]

[f]

[g]

[h]

[i]

[j]

[k]

[42]

[43]

[44]

[45]

Złoty medal	1982: Norwegia Sætre Bergerud Bremseth Hansson 1985: Finlandia Ylipulli Kokkonen Nykänen Puikkonen 1987: Finlandia Nykänen Nikkola Ylipulli Suorsa 1989: Finlandia Nikkola Puikkonen Nykänen Laakkonen 1991: Austria Kuttin Vettori Horngacher Felder 1993: Norwegia Myrbakken Brendryen Berg Bredesen 1995: Finlandia Soininen Ahonen Laitinen Nikkola 1997: Finlandia Nikkola Soininen Laitinen Ahonen 1999: Niemcy Hannawald Duffner Thoma Schmitt 2001: Niemcy Hannawald Uhrmann Herr Schmitt 2003: Finlandia Ahonen Kiuru Lappi Hautamäki 2005: Austria Loitzl Widhölzl Morgenstern Höllwarth 2007: Austria Loitzl Schlierenzauer Kofler Morgenstern 2009: Austria Loitzl Koch Morgenstern Schlierenzauer 2011: Austria Schlierenzauer Koch Kofler Morgenstern 2013: Austria Loitzl Fettner Morgenstern Schlierenzauer 2015: Norwegia Bardal Jacobsen Fannemel Velta 2017: Polska Żyła Kubacki Kot Stoch 2019: Niemcy Geiger Freitag Leyhe Eisenbichler 2021: Niemcy Paschke Freund Eisenbichler Geiger 2023: Słowenia Kos Jelar Zajc Lanišek
Srebrny medal	1982: Austria Walner Neuper Kogler Felder 1985: Austria Felder Kogler Stranner Vettori 1987: Norwegia Eidhammer Stjernen Fidjestøl Opaas 1989: Norwegia Johansen Bråthen Fidjestøl Kjørum 1991: Finlandia Nikkola Ylipulli Hakala Laakkonen 1993: Czechy i Słowacja Jež Parma Sakala Švagerko 1995: Niemcy Weißflog Siegmund Jäkle Thoma 1997: Japonia Funaki Okabe Harada Saitō 1999: Japonia Kasai Miyahira Harada Funaki 2001: Finlandia Jussilainen Soininen Kantee Ahonen 2003: Japonia Funaki Higashi Miyahira Kasai 2005: Finlandia Jussilainen Kiuru Hautamäki Ahonen 2007: Norwegia Hilde Bardal Jacobsen Ljøkelsøy 2009: Norwegia Bardal Hilde Evensen Jacobsen 2011: Norwegia Jacobsen Evensen Bardal Hilde 2013: Niemcy Wank Freund Neumayer Freitag 2015: Austria Kraft Hayböck Poppinger Schlierenzauer 2017: Norwegia Fannemel Forfang Tande Stjernen 2019: Austria Aschenwald Hayböck Huber Kraft 2021: Austria Aschenwald Hörl Huber Kraft 2023: Norwegia Forfang Sundal Lindvik Granerud
Brązowy medal	1982: Finlandia Korhonen Puikonen Kokkonen Nykänen 1985: NRD Sauerbrey Deckert Ostwald Weißflog 1987: Austria Vettori Schallert Neuländtner Felder 1989: Czechosłowacja Parma Švagerko Dluhoš Ploc 1991: Niemcy Hunger Kiesewetter Thoma Weißflog 1993: Austria Vettori Kuttin Horngacher Goldberger 1995: Japonia Okabe Nishikata Saitō Yasuzaki 1997: Niemcy Duffner Schmitt Jäkle Thoma 1999: Austria Widhölzl Höllwarth Schwarzenberger Horngacher 2001: Austria Goldberger Loitzl Höllwarth Horngacher 2003: Norwegia Ingebrigtsen Bystøl Pettersen Romøren 2005: Norwegia Romøren Pettersen Bystøl Ljøkelsøy 2007: Japonia Tochimoto Okabe Itō Kasai 2009: Japonia Tochimoto Okabe Itō Kasai 2011: Słowenia Prevc Tepeš Damjan Kranjec 2013: Polska Kot Żyła Kubacki Stoch 2015: Polska Żyła Murańka Ziobro Stoch 2017: Austria Hayböck Fettner Schlierenzauer Kraft 2019: Japonia Satō Itō J. Kobayashi R. Kobayashi 2021: Polska Żyła Stękała Stoch Kubacki 2023: Austria Tschofenig Hayböck Hörl Kraft

Złoty medal	2013: Japonia Y. Itō D. Itō Takanashi Takeuchi 2015: Niemcy Vogt R. Freitag Althaus Freund 2017: Niemcy Vogt Eisenbichler Würth Wellinger 2019: Niemcy Althaus Eisenbichler Seyfarth Geiger 2021: Niemcy Althaus Eisenbichler Rupprecht Geiger 2023: Niemcy S. Freitag Geiger Althaus Wellinger
Srebrny medal	2013: Austria Hölzl Morgenstern Seifriedsberger Schlierenzauer 2015: Norwegia Jahr Bardal Lundby Velta 2017: Austria Iraschko-Stolz Hayböck Seifriedsberger Kraft 2019: Austria Pinkelnig Aschenwald Iraschko-Stolz Kraft 2021: Norwegia Opseth Johansson Lundby Granerud 2023: Norwegia Strøm Forfang Bjørseth Granerud
Brązowy medal	2013: Niemcy Gräßler R. Freitag Vogt Freund 2015: Japonia Takanashi Kasai Itō Takeuchi 2017: Japonia Takanashi Takeuchi Y. Itō D. Itō 2019: Norwegia Strøm Johansson Lundby Stjernen 2021: Austria Kramer Hayböck Iraschko-Stolz Kraft 2023: Słowenia Križnar Zajc Klinec Lanišek

Złoty medal	1972: Walter Steiner 1973: Hans-Georg Aschenbach 1975: Karel Kodejška 1977: Walter Steiner 1979: Armin Kogler 1981: Jari Puikkonen 1983: Klaus Ostwald 1985: Matti Nykänen 1986: Andreas Felder 1988: Ole Gunnar Fidjestøl 1990: Dieter Thoma 1992: Noriaki Kasai 1994: Jaroslav Sakala 1996: Andreas Goldberger 1998: Kazuyoshi Funaki 2000: Sven Hannawald 2002: Sven Hannawald 2004: Roar Ljøkelsøy 2006: Roar Ljøkelsøy 2008: Gregor Schlierenzauer 2010: Simon Ammann 2012: Robert Kranjec 2014: Severin Freund 2016: Peter Prevc 2018: Daniel-André Tande 2020: Karl Geiger 2022: Marius Lindvik 2024: Stefan Kraft
Srebrny medal	1972: Heinz Wosipiwo 1973: Walter Steiner 1975: Rainer Schmidt 1977: Toni Innauer 1979: Axel Zitzmann 1981: Armin Kogler 1983: Pavel Ploc 1985: Jens Weißflog 1986: Franz Neuländtner 1988: Primož Ulaga 1990: Matti Nykänen 1992: Andreas Goldberger 1994: Espen Bredesen 1996: Janne Ahonen 1998: Sven Hannawald 2000: Andreas Widhölzl 2002: Martin Schmitt 2004: Janne Ahonen 2006: Andreas Widhölzl 2008: Martin Koch 2010: Gregor Schlierenzauer 2012: Rune Velta 2014: Anders Bardal 2016: Kenneth Gangnes 2018: Kamil Stoch 2020: Halvor Egner Granerud 2022: Timi Zajc 2024: Andreas Wellinger
Brązowy medal	1972: Jiří Raška 1973: Karel Kodejška 1975: Karl Schnabl 1977: Henry Glaß 1979: Piotr Fijas 1981: Tom Levorstad 1983: Matti Nykänen 1985: Pavel Ploc 1986: Matti Nykänen 1988: Matti Nykänen 1990: Jens Weißflog 1992: Roberto Cecon 1994: Roberto Cecon 1996: Urban Franc 1998: Dieter Thoma 2000: Janne Ahonen 2002: Matti Hautamäki 2004: Tami Kiuru 2006: Thomas Morgenstern 2008: Janne Ahonen 2010: Anders Jacobsen 2012: Martin Koch 2014: Peter Prevc 2016: Stefan Kraft 2018: Richard Freitag 2020: Markus Eisenbichler 2022: Stefan Kraft 2024: Timi Zajc

Złoty medal	2004: Norwegia Ljøkelsøy Pettersen Romøren Ingebrigtsen 2006: Norwegia Romøren Bystøl Ingebrigtsen Ljøkelsøy 2008: Austria Koch Morgenstern Kofler Schlierenzauer 2010: Austria Loitzl Morgenstern Koch Schlierenzauer 2012: Austria Morgenstern Kofler Schlierenzauer Koch 2014: odwołany 2016: Norwegia Fannemel Forfang Tande Gangnes 2018: Norwegia Johansson Stjernen Forfang Tande 2020: Norwegia Tande Forfang Johansson Granerud 2022: Słowenia D. Prevc P. Prevc Zajc Lanišek 2024: Słowenia Kos D. Prevc P. Prevc Zajc
Srebrny medal	2004: Finlandia Kiuru Lindström Hautamäki Ahonen 2006: Finlandia Happonen Kiuru Hautamäki Ahonen 2008: Finlandia Happonen Olli Hautamäki Ahonen 2010: Norwegia Jacobsen Bardal Evensen Romøren 2012: Niemcy Wank Freitag Mechler Freund 2014: odwołany 2016: Niemcy Wellinger Leyhe Freitag Freund 2018: Słowenia Damjan Semenič D. Prevc P. Prevc 2020: Niemcy Schmid Paschke Eisenbichler Geiger 2022: Niemcy Freund Wellinger Eisenbichler Geiger 2024: Austria Hayböck Fettner Hörl Kraft
Brązowy medal	2004: Austria Morgenstern Goldberger Widhölzl Loitzl 2006: Niemcy Neumayer Späth Herr Uhrmann 2008: Norwegia Romøren Bardal Hilde Jacobsen 2010: Finlandia Happonen Muotka Hautamäki Olli 2012: Słowenia Damjan Tepeš Šinkovec Kranjec 2014: odwołany 2016: Austria Kraft Poppinger Fettner Hayböck 2018: Polska Żyła Hula Kubacki Stoch 2020: Polska Żyła Stękała Stoch Kubacki 2022: Norwegia Forfang Tande Granerud Lindvik 2024: Niemcy Paschke Geiger Leyhe Wellinger

Skocznie	Holmenkollbakken (Oslo) Lysgårdsbakken (Lillehammer) Granåsen (Trondheim) Vikersundbakken (Vikersund)
Turnieje mężczyzn	2017 2018 2019 2020 ~~2021~~ 2022 2023 2024
Turnieje kobiet	2019 2020 ~~2021~~ 2022 2023 2024
Zwycięzcy	2017: Stefan Kraft 2018: Kamil Stoch 2019: Ryōyū Kobayashi 2020: Kamil Stoch ~~2021~~ 2022: Stefan Kraft 2023: Halvor Egner Granerud 2024: Stefan Kraft
Zwyciężczynie	2019: Maren Lundby 2020: Maren Lundby ~~2021~~ 2022: Nika Križnar 2023: Ema Klinec 2024: Eirin Maria Kvandal