Przejdź do zawartości

HMCS Dunver

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z HMCS Verdun)
HMCS Dunver (K03)
Ilustracja
„Dunver” w latach 40.
Klasa

fregata

Typ

River

Historia
Stocznia

Morton(inne języki), Québec

Położenie stępki

5 maja 1942

Wodowanie

10 listopada 1942

 Royal Canadian Navy
Nazwa

„Verdun” → „Dunver”

Wejście do służby

11 września 1943

Wycofanie ze służby

23 stycznia 1946

Zatopiony

jako falochron w 1948

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 1310–1460 ton
pełna: 1920–2180 t

Długość

całkowita: 91,8 metra
86,3 m między pionami

Szerokość

11,2 m

Zanurzenie

3,61–3,89 m

Napęd
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 5500 KM
2 kotły, 2 śruby
Prędkość

20 węzłów

Zasięg

7200 Mm przy prędkości 12 węzłów

Sensory
radary Typ 271 lub 272, 291
sonary
Uzbrojenie
2 działa kal. 102 mm (2 x I)
4–6 działek plot. kal. 20 mm (4–6 x I)
1 miotacz Hedgehog
8 mbg, 2 zrzutnie bg
Załoga

140

HMCS Dunver (K03)kanadyjska fregata z okresu II wojny światowej, jedna ze 135 zbudowanych jednostek typu River. Okręt został zwodowany 10 listopada 1942 roku w stoczni Morton Engineering and Dry Dock Company(inne języki) w Québec jako „Verdun”, a do służby w Royal Canadian Navy wszedł 11 września 1943 roku, już jako „Dunver”, z numerem burtowym K03. Podczas działań wojennych HMCS „Dunver” uczestniczył w eskorcie 22 konwojów. Jednostka została wycofana ze służby 23 stycznia 1946 roku i sprzedana w roku następnym, a jej kadłub został zatopiony jako falochron w 1948 roku u brzegów wyspy Vancouver.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Projekt okrętu powstał na skutek konieczności budowy jednostek eskortowych przeznaczonych do ochrony konwojów o lepszych parametrach od korwet typu Flower, budowanych masowo w początkowym okresie II wojny światowej[1]. Bazując na rozwiązaniach konstrukcyjnych tych ostatnich, inżynier William Reed zaprojektował jednostki znacznie dłuższe, szersze, wyposażone w siłownię o większej mocy z dwiema śrubami (lecz nadal była to maszyna parowa, znacznie tańsza od nowocześniejszych turbin parowych), co w konsekwencji spowodowało wzrost zasięgu, dzielności morskiej, prędkości i ilości przenoszonego uzbrojenia[1][2]. Wykorzystanie cywilnych metod budowy i podzespołów dało możliwość masowej i taniej produkcji okrętów nawet w małych stoczniach, w wyniku czego powstało aż 135 fregat typu River[1]. Nowy typ jednostki zwalczania okrętów podwodnych był pierwszym, który został sklasyfikowany jako fregata[2].

HMCS[a] „Dunver” zbudowany został w stoczni Morton Engineering and Dry Dock Company(inne języki) w Québec[3][4]. Stępkę okrętu pod nazwą „Verdun” (pochodzącą od kanadyjskiego miasta)[5] położono 5 maja 1942 roku, a zwodowany został 10 listopada 1942 roku[6][7].

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Okręt był oceaniczną fregatą, przeznaczoną głównie do zwalczania okrętów podwodnych[8]. Długość całkowita wynosiła 91,8 metra (86,3 metra między pionami), szerokość 11,2 metra i zanurzenie maksymalne 3,89 metra[6][8]. Wyporność standardowa wynosiła pomiędzy 1310 a 1460 ton, a pełna 1920–2180 ton[6][8]. Okręt napędzany był przez dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej mocy 5500 KM, do których parę dostarczały dwa trójwalczakowe kotły Admiralicji[6][8]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 20 węzłów[6][8]. Okręt zabierał maksymalnie zapas 646 ton mazutu, co zapewniało zasięg wynoszący 7200 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 5400 Mm przy prędkości 15 węzłów)[6][9].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch pojedynczych dział uniwersalnych kal. 102 mm (4 cale) QF HA Mark XIX L/40[6][8]. Uzbrojenie przeciwlotnicze składało się z 4–6 pojedynczych działek automatycznych Oerlikon kal. 20 mm Mark II/IV L/70[6]. Broń ZOP stanowiły: miotacz Hedgehog oraz osiem miotaczy i dwie zrzutnie bomb głębinowych (z łącznym zapasem do 150 bg)[6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary Typ 271 lub 272, 291 oraz sonary[6].

Załoga okrętu składała się z 140 oficerów, podoficerów i marynarzy[6][8][b].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Okręt wszedł do służby w Royal Canadian Navy 11 września 1943 roku, otrzymując nazwę „Dunver” i numer taktyczny K03[4][7]. Podczas wojny jednostka uczestniczyła w eskorcie 22 konwojów: HX-268 (grudzień 1943 roku), ON-217 (grudzień 1943 roku – styczeń 1944 roku), HX-274 (styczeń), ON-222 (styczeń – luty), SC-153 (luty – marzec), ONS-31 (marzec), HX-285 (kwiecień), ON-233 (kwiecień – maj), HX-290 (maj), ON-238 (maj – czerwiec), HX-295 (czerwiec), ON-243 (lipiec), HX-300 (lipiec – sierpień), ON-248S (sierpień), HX-305 (sierpień – wrzesień), ON-255 (wrzesień – październik), HX-347 (marzec – kwiecień 1945 roku), HX-349 (kwiecień), HX-351, HX-352, HX-353 (kwiecień – maj), HX-357 (maj – czerwiec)[10].

W 1944 roku wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze jednostki, instalując dodatkowe działka kal. 20 mm (od tego momentu fregata była uzbrojona w 10-12 działek Oerlikon kal. 20 mm Mark II/IV L/70 (sześć podwójnych lub cztery podwójne i dwa pojedyncze)[6][11]. W 1945 roku dokonano kolejnej modyfikacji uzbrojenia: zdemontowano dwa pojedyncze działa kal. 102 mm, instalując w zamian podwójny zestaw QF Mark XVI L/45 tego samego kalibru[6][11].

Jednostka została wycofana ze służby 23 stycznia 1946 roku i następnie sprzedana 13 grudnia 1947 roku[5][7]. Kadłub został zatopiony jako falochron w 1948 roku u brzegów wyspy Vancouver[4][5].

  1. HMCS – His/Her Majesty’s Canadian Ship – Kanadyjski Okręt Jego/Jej Królewskiej Mości.
  2. Borowiak 2013 ↓, s. 341 podaje, że załoga liczyła między 114 a 141 osób.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]