Grimoald I (książę Benewentu)

Grimoald I

książę Benewentu
Okres	od 651 do 662
król Longobardów
Okres	od 662 do 671
Dane biograficzne
Data urodzenia	ok. 610
Data śmierci	671
Ojciec	Gisulf II
Matka	Ramhilda
Żona	Teodota
Dzieci	Garibald

Grimoald I (ur. ok. 610 – zm. 671) – książę Benewentu w latach 651–662 i król Longobardów w latach 662–671.

Urodzony prawdopodobnie przed 610 jako syn księcia Friuli Gisulfa II i bawarskiej księżniczki Ramhildy, córki księcia Bawarii Garibalda I, został po śmierci swego brata Radoalda (646–651) księciem Benewentu. Przedtem był razem z Radoaldem regentem swego umysłowo nieporadnego przybranego brata Aiulfa I od 642 aż do sukcesji Radoalda. Poślubił księżniczkę Teodotę, córkę króla Ariperta I. Ich synem był Garibald.

Po wezwaniu na pomoc przez króla Godeperta w wojnie z jego bratem królem Perctaritem w 662, Grimoald przekazał Benewent swemu starszemu synowi Romualdowi I (662-677) i odrzuciwszy braterskie przeszkody do godności królewskiej z pomocą Garibalda księcia Turynu zabił Godeperta a Perctarita zmusił do ucieczki. Odesłał żonę Perctarita i jego syna Cuniperta do Benewentu i przejął królestwo Longobardów. Wtedy też szybko poślubił siostrę Godeperta, by spowinowacić się z dynastią bawarską Teodelindy.

Jego wojskowa sprawność i umiejętności na polu bitewnym zapewniły mu zwycięstwo w licznych wojnach granicznych. Osobiście prowadził swe wojska do zwycięstwa w walce z Bizancjum pod rządami cesarza Konstansa II w czasie oblężenia Benewentu, gdzie oblegany był młody Romuald, który zaręczył z Konstansem swą siostrę Gisę. Potem Romuald zdobył Tarent i Brindisi, znacznie ograniczając wpływy Bizancjum w regionie podczas buntu Mezeziusa w Sycylii, który rozproszył siły bizantyjskie po śmierci Konstansa. Grimoald osobiście przejął od Greków Forlì na północy i zrównał z ziemią Oderzo (ale nie zajął go), gdzie przed laty zamordowano jego braci Tasso i Kakko. Zajęcie Forlì nastąpiło w czasie Wielkanocy i wiązało się z wymordowaniem wiernych w czasie świętowania, co przyniosło mu hańbę.

W czasie gdy walczył z Bizantyjczykami w rejonie Mezzogiorno, pozostawił księcia Lupusa jako regenta na północy. Lupus uzurpował sobie całą władzę i zbuntował się, został jednak zgnieciony, a jego księstwo splądrowane i zniszczone z pomocą Awarów. Grimoald odnalazł Arnefrita, ambitnego syna Lupusa, z jego słowiańskimi sojusznikami i pokonał go pod Nimis. Arnefrit zginął w bitwie. Grimoald osadził we Friuli Wechtara, zaciekłego wroga Słowian.

Grimoald pokonał Franków, którzy zaatakowali w czasie niepełnoletności Chlotara III. Grimoald sprzymierzył się z Perctaritem pod Asti i z Awarami, których zakładnikiem był w młodości. Uratował północnowschodnie Włochy przez pokonanie słowiańskich plemion i utrzymał wewnętrzny porządek dzięki stłumieniu buntów baronów i autonomii księstwa Friuli i księstwa Spoleto, gdzie osadził Trazymunda I.

Pozostał arianinem mimo małżeństwa z katoliczką i zachowywał dystans wobec papiestwa. Jednak uważał świętego Michała — którego kult silnie rozpowszechniał się z Monte Gargano — za wojownika-patrona narodu Longobardów.

Zmarł w 671 po zawarciu traktatu z Frankami, a jego następcą został Perctarit, którego wcześniej wygnał. Był popularnym władcą, mimo że znanym z racji królewskiej szczodrości i miłosierdzia, to także z brutalności i bezwzględności na wojnie. Jego syn Romuald pozostał w Benewencie, który ponownie oddalał się od władzy centralnej, a syn Garibald nie został wybrany na jego następcę z powodu młodzieńczego wieku i został usunięty po trzech miesiącach przez zwolenników kandydatury Perctarita.

Bibliografia

• Charles Oman, The Dark Ages 476-918. Londyn, 1914.