Gończy włoski
 Gończy włoski – odmiana krótkowłosa | |
| Inne nazwy |
Italian Hound, Segugio Italiano |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
52-58 cm |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VI, Sekcja 1 |
Gończy włoski – rasa psa, należąca do grupy psów gończych i posokowców, zaklasyfikowana do sekcji psów gończych. Typ wyżłowaty[2]. Podlega próbom pracy[1].
Istnieją dwie odmiany tej rasy, różniące się tylko rodzajem szaty, o odmiennych numerach wzorców FCI:
- gończy włoski krótkowłosy, wzorzec 337,
- gończy włoski szorstkowłosy, Segugio italiano a pelo forte, wzorzec 198.
Rys historyczny
[edytuj | edytuj kod]Rasa powstała w II wieku. Jej przodkami były wczesne charty, najprawdopodobniej przywiezione do Włoch przez Fenicjan, i europejskie psy gończe. Dużą popularnością cieszyła się w okresie renesansu.
Wygląd
[edytuj | edytuj kod]Mocna budowa. Pysk zwężający się i z profilu opadający w kierunku nosa. Uszy są pofałdowane, nisko osadzone i długie. Czarne brzegi warg. Ogon ma kształt sierpa.
U odmiany krótkowłosej sierść jest bardzo krótka, gęsta i lśniąca.
Umaszczenie jest czarne podpalane lub złote.
Zachowanie i charakter
[edytuj | edytuj kod]Aktywny i uległy.
Użytkowość
[edytuj | edytuj kod]Pies wykorzystywany do polowań.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David Alderton, Psy, Wiedza i życie, Warszawa 2006.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 158. ISBN 83-7073-122-8.