Przejdź do zawartości

Stawiski (gmina)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Gmina Stawiski)
Stawiski
gmina miejsko-wiejska
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 podlaskie

Powiat

kolneński

TERC

2006053

Burmistrz

Agnieszka Rutkowska (2018)

Powierzchnia

165,55 km²

Populacja (30.06.2016)
• liczba ludności


6 299[1]

• gęstość

38,0 os./km²

Nr kierunkowy

86

Kod pocztowy

18-520

Tablice rejestracyjne

BKL

Adres urzędu:
pl. Wolności 13/15
18-520 Stawiski
Szczegółowy podział administracyjny
Plan gminy Stawiski
Liczba sołectw

36[2][3]

Liczba miejscowości

35[3]

Położenie na mapie powiatu
Położenie na mapie powiatu
53°22′47″N 22°09′18″E/53,379722 22,155000
Strona internetowa
Biuletyn Informacji Publicznej

Stawiskigmina miejsko-wiejska w województwie podlaskim, w powiecie kolneńskim. W latach 1975–1998 gmina położona była w województwie łomżyńskim.

Siedziba gminy to Stawiski.

Według danych z 30 czerwca 2004[4] gminę zamieszkiwało 6639 osób.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Za Królestwa Polskiego gmina Stawiski należała do powiatu kolneńskiego w guberni łomżyńskiej[5][6]. 1 lutego 1871[7] do gminy przyłączono pozbawione praw miejskich Stawiski[8]. Było to ostatnie (336:e) zniesienie miasta na mocy Ukazu Carskiego z 1869 roku i jedyne wykonane w 1871 roku (wszystkie inne wyegzekwowano w 1870). Stawiskom przywrócono status miasta 7 lutego 1919[9]

Struktura powierzchni

[edytuj | edytuj kod]

Według danych z roku 2002[10] gmina Stawiski ma obszar 165,55 km², w tym:

  • użytki rolne: 75%
  • użytki leśne: 19%

Gmina stanowi 17,62% powierzchni powiatu.

Demografia

[edytuj | edytuj kod]

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku gminę zamieszkiwało 5.926 osób, 5.837 było wyznania rzymskokatolickiego, 10 prawosławnego, 4 ewangelickiego a 75 mojżeszowego. Jednocześnie 5.889 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową, 26 żydowską, 10 rosyjską a 1 litewską. Było tu 885 budynków mieszkalnych[11].

Współcześnie

[edytuj | edytuj kod]

Dane z 30 czerwca 2004[4]:

Opis Ogółem Kobiety Mężczyźni
jednostka osób % osób % osób %
populacja 6639 100 3277 49,4 3362 50,6
gęstość zaludnienia
(mieszk./km²)
40,1 19,8 20,3
  • Piramida wieku mieszkańców gminy Stawiski w 2014 roku[1].


Sołectwa

[edytuj | edytuj kod]

Barzykowo, Budy Poryckie, Budy Stawiskie, Budziski, Cedry, Chmielewo, Cwaliny, Dzierzbia, Dzięgiele, Hipolitowo, Ignacewo, Jewilin, Jurzec Szlachecki, Jurzec Włościański, Karwowo, Kuczyny, Lisy, Michny, Mieczki-Sucholaszczki, Mieszołki, Poryte (Poryte Szlacheckie i Poryte Włościańskie), Ramoty, Rogale, Romany, Rostki, Skroda Mała, Sokoły, Stawiski, Tafiły, Wilczewo, Wysokie Duże, Wysokie Małe, Zabiele, Zaborowo, Zalesie, Żelazki[2].

Pozostałe miejscowości

[edytuj | edytuj kod]

Dąbrowa, Grabówek, Łojewek, Poryte Małe.

Sąsiednie gminy

[edytuj | edytuj kod]

Grabowo, Jedwabne, Kolno, Mały Płock, Piątnica, Przytuły

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Gmina Stawiski w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-03-16], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  2. a b BIP gminy, sołectwa
  3. a b Urząd Statystyczny w Białymstoku
  4. a b Baza Demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast. GUS. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  5. Postanowienie z 17 (29) września 1866, ogłoszone 5 (17) stycznia 1867 (Dziennik Praw, rok 1866, tom 66, nr 219, str. 279)
  6. Postanowienie z 29 grudnia 1867 (10 stycznia 1868), ogłoszone 8 (20) lutego 1868 (Dziennik Praw, rok 1868, tom 67, nr 228, str. 359)
  7. 17 stycznia 1871 wg kalendarza juliańskiego
  8. Postanowienie z 30 października (12 listopada) 1870, ogłoszone 17 stycznia (1 lutego) 1871 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 244, str. 461)
  9. Dz.U. z 1919 r. nr 13, poz. 140
  10. Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset. regioset.pl. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
  11. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 47.