Giuseppe Pella

Giuseppe Pella

Data i miejsce urodzenia	18 kwietnia 1902 Valdengo
Data i miejsce śmierci	31 maja 1981 Rzym
Premier Włoch
Okres	od 17 sierpnia 1953 do 18 stycznia 1954
Przynależność polityczna	Chrześcijańska Demokracja
Poprzednik	Alcide De Gasperi
Następca	Amintore Fanfani

Giuseppe Pella (ur. 18 kwietnia 1902 w Valdengo, zm. 31 maja 1981 w Rzymie) – włoski polityk i ekonomista, działacz Chrześcijańskiej Demokracji, parlamentarzysta okresu powojennego, minister w różnych resortach, wicepremier, a od 1953 do 1954 premier Włoch, przewodniczący Zgromadzenia EWWiS w latach 1954–1956.

Życiorys

Ukończył nauki ekonomiczne i handlowe na Uniwersytecie Turyńskim. W latach 20. działał we Włoskiej Partii Ludowej. Pracował jako rewident i audytor, zajmował się publicystyką gospodarczą, angażował się w działalność organizacji gospodarczych. Na początku lat 30. została wykładowcą na macierzystej uczelni. Aby móc wykonywać dotychczasowy zawód, zapisał się do Narodowej Partii Faszystowskiej. W 1943 podjął współpracę z ruchem oporu oraz tworzoną wówczas Chrześcijańską Demokracją.

W 1946 został wybrany do zgromadzenia konstytucyjnego, w którym zasiadał do 1948. Następnie przez 20 lat do 1968 był posłem do Izby Deputowanych I, II, III i IV kadencji. W 1954, po śmierci Alcide De Gasperiego, został przewodniczącym Zgromadzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, stanowisko to zajmował do 1956. Od 1968 do 1976 zasiadał w Senacie V i VI kadencji.

Jego pierwszą funkcją w rządzie była funkcja sekretarza stanu w resorcie finansów i następnie w resorcie finansów i skarbu w gabinecie Alcide De Gasperiego, pełnił ją od października 1946 do maja 1947. W kolejnych rządach tegoż premiera był ministrem finansów (od czerwca 1947 do maja 1948), ministrem budżetu (od maja 1948 do sierpnia 1953), ministrem skarbu (od maja 1948 do lipca 1951 i od lutego 1952 do sierpnia 1953). Od sierpnia 1953 do stycznia 1954 sprawował urząd premiera, w swoim gabinecie kierował jednocześnie resortami budżetu oraz spraw zagranicznych. Podał się do dymisji w trakcie kryzysu związanego z podziałem Wolnego Terytorium Triestu. W maju 1957 został wicepremierem i ministrem spraw zagranicznych w rządzie, którym kierował Adone Zoli. Stanowiska te zajmował do lipca 1958. Później był jeszcze ponownie ministrem spraw zagranicznych (od lutego 1959 do marca 1960 w rządzie Antonia Segniego) i ministrem budżetu (od lipca 1960 do lutego 1962 w rządzie Amintore Fanfaniego). Po raz ostatni pełnił funkcję rządową od lutego do czerwca 1972 jako minister finansów w gabinecie Giulia Andreottiego.