Przejdź do zawartości

Gerardo Pelusso

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gerardo Pelusso
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Gerardo Cono Pelusso Boyrie

Data i miejsce urodzenia

25 lutego 1954
Florida

Wzrost

185 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1970–1971 Nacional
1972–1973 Colón Montevideo
1975 Liverpool Montevideo
1976–1977 Atlético Potosino
1978 Deportivo Quito
1979–1980 LDU Quito
1981–1982 Emelec
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1975  Urugwaj 2 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1984 Emelec
1985–1988 Atlético Florida
1991 Liverpool Montevideo
1993–1995 Cerro
1996–1997 Deportes Iquique
1997 O’Higgins
1998 Everton Viña del Mar
1999 Frontera Rivera
2000 Racing
2001–2002 Aucas
2003 Cerro
2004–2005 Danubio
2006–2007 Alianza Lima
2007–2009 Nacional
2010 Universidad de Chile
2011–2012 Olimpia
2012–2013 Paragwaj
2014 Nacional
2015–2016 Santa Fe
2016 Al-Arabi
2018 Deportivo Cali
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Gerardo Cono Pelusso Boyrie (ur. 25 lutego 1954 we Floridzie) – urugwajski piłkarz występujący na pozycji obrońcy, reprezentant Urugwaju, trener piłkarski.

Pelusso rozpoczynał swoją karierę piłkarską w zespole Club Nacional de Football z siedzibą w stołecznym mieście Montevideo. Już jako szesnastolatek został włączony do pierwszego zespołu i w sezonie 1970 wywalczył z nim mistrzostwo Urugwaju. Sukces ten powtórzył również rok później, podczas rozgrywek 1971, triumfując także wówczas w Copa Libertadores. W 1972 roku przeniósł się do znacznie niżej notowanego Colón FC, gdzie spędził kolejne kilka miesięcy, natomiast w 1975 roku, jako zawodnik urugwajskiego Liverpool FC zajął trzecie miejsce w lidze.

W 1976 roku Pelusso przeniósł się do meksykańskiego Atlético Potosino, którego barwy reprezentował przez rok bez większych sukcesów, po czym wyjechał do Ekwadoru. Tam spędził resztę piłkarskiej kariery w klubach Deportivo Quito, LDU Quito i CS Emelec, jednak z żadnym z nich nie zdołał odnieść żadnych osiągnięć. W latach 1975–1976 był członkiem reprezentacji Urugwaju. Profesjonalną grę w piłkę zakończył w wieku zaledwie 28 lat z powodu kontuzji.

Zaraz po zakończeniu kariery Pelusso ukończył kurs trenerski w mieście Quito, a jego pierwszym miejscem pracy w roli szkoleniowca został CS Emelec z siedzibą w Guayaquil. W 1985 roku powrócił do ojczyzny, obejmując drużynę Atlético Florida ze swojego rodzinnego miasta, którą prowadził przez kolejne trzy lata w lidze regionalnej. W latach 1988–1990 był selekcjonerem reprezentacji departamentu Florida, doprowadzając ją do mistrzostwa kraju na tym szczeblu rozgrywek. Podczas sezonu 1991 trenował kolejny klub, w którym grał już podczas kariery piłkarskiej – Liverpool FC z Montevideo, zajmując z nim wówczas piąte miejsce w lidze urugwajskiej.

W sezonie 1992 Pelusso był szkoleniowcem Club Atlético Quilmes ze swojej rodzinnej Floridy, zdobywając z nią tytuł mistrzowski na szczeblu rozgrywek regionalnych. W lipcu tego samego roku ukończył studia na kierunku trenerskim w Instituto Superior de Educación Física del Uruguay z Montevideo. W 1993 roku podpisał umowę ze stołecznym Cerro, z którym rok później zajął drugie miejsce w ligowej tabeli, natomiast w 1995 roku wystąpił w Copa Libertadores, odpadając już w fazie grupowej. W 1996 roku wyjechał do Chile, gdzie przez kolejne kilkanaście miesięcy pracował bez większych sukcesów w Deportes Iquique oraz Evertonie de Vina del Mar.

W 1999 roku Pelusso ponownie wrócił do Urugwaju, gdzie objął funkcję trenera drużyny Frontera Rivera i zdobył z nią tytuł regionalny – Campeón del Interior. Po tym sukcesie na krótko został opiekunem Racing Club de Montevideo, za to w 2001 roku podpisał kontrakt z ekwadorskim SD Aucas z siedzibą w mieście Quito. Wówczas także poprowadził ten zespół w rozgrywkach Copa Merconorte. Kolejnym przystankiem w jego karierze był klub Cerro, którego szkoleniowcem został już po raz drugi, jednak tym razem nie zanotował z nim żadnego większego osiągnięcia.

W 2004 roku Pelusso został trenerem stołecznego Danubio FC, z którym w tym samym sezonie najpierw zajął pierwsze miejsce w wiosennych rozgrywkach Apertura, aby już jesienią wywalczyć mistrzostwo Urugwaju, drugie w historii klubu. Triumfował również w Torneo Clasificatorio, dzięki czemu jego ekipa mogła wziąć udział w Copa Libertadores. Podczas pracy w Danubio został także odznaczony przez Urugwajski Komitet Olimpijski nagrodą dla najlepszego krajowego trenera w 2004 roku, jak również zwyciężył ze swoją drużyną w towarzyskich turniejach rozgrywanych we Włoszech – Catania i Maserata. Po odejściu z Danubio podjął pracę w peruwiańskiej Alianzie Lima, z którą podobnie jak w poprzednim klubie wygrał półroczne rozgrywki Apertura 2006, a kilka miesięcy później zdobył ogólnokrajowe mistrzostwo Peru. W tym samym roku został wybrany najlepszym szkoleniowcem ligi peruwiańskiej.

W 2007 roku Pelusso podpisał umowę z jednym z najbardziej utytułowanych klubów w Urugwaju, Club Nacional de Football, w którym rozpoczynał swoją piłkarską karierę. Z tym zespołem wywalczył tytuł mistrzowski w sezonie 2008/2009, zajął pierwsze miejsce podczas rozgrywek Apertura, a także triumfował w kilku turniejach towarzyskich i w Liguilla Pre-Libertadores. Dzięki temu jego drużyna mogła wziąć udział w Copa Libertadores 2009, gdzie po raz pierwszy od dwudziestu lat zdołała dotrzeć do półfinału. Rok później powtórzył ten sukces, tym razem w roli trenera Universidadu de Chile, dochodząc z ekipą z miasta Santiago do półfinału Copa Libertadores 2010.

W 2011 roku Pelusso został szkoleniowcem paragwajskiego Club Olimpia ze stołecznego Asunción. W jesiennym sezonie Clausura 2011 zdobył z nią mistrzostwo kraju, natomiast pół roku później, w rozgrywkach Apertura 2012 zanotował tytuł wicemistrzowski. Dzięki tym sukcesom, w lipcu 2012 zastąpił Francisco Arce na stanowisku selekcjonera reprezentacji Paragwaju. Poprowadził ją w dziesięciu spotkaniach, notując trzy zwycięstwa, dwa remisy i pięć porażek. Został zwolniony w czerwcu 2013 z powodu słabych wyników; zostawił kadrę na ostatnim, dziewiątym miejscu w południowoamerykańskich eliminacjach do Mistrzostw Świata 2014.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]