Georges Bidault
 Georges Bidault (1953) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Georges-Augustin Bidault |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 października 1899 |
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1983 |
| Przewodniczący Rządu Tymczasowego (głowa państwa) | |
| Okres |
od 24 czerwca 1946 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Francji | |
| Okres |
od 28 października 1949 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Georges-Augustin Bidault (ur. 5 października 1899 w Moulins, zm. 27 stycznia 1983 w Cambo-les-Bains) – francuski polityk, trzykrotny premier Francji w latach 1946 (przewodniczący rządu i tym samym głowa państwa), 1949–1950 i 1950.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po ukończeniu szkoły jezuickiej brał udział w I wojnie światowej[1]. W 1925 został nauczycielem historii, pracował następnie w Valenciennes, Reims i Lycée Louis-le-Grand w Paryżu[1].
Przed wojną pracował w chadeckiej gazecie „L'Aube“[1], gdzie sprzeciwiał się łagodnej wobec Niemiec polityce premiera Daladiera. Podczas kampanii francuskiej został zmobilizowany, a 1 czerwca został wzięty do niewoli i więziony w Stalagu II A. W lipcu 1941 roku został zwolniony i powrócił do Paryża[1].
W październiku 1941 roku wyjechał do Francji Vichy i zaczął pracować jako nauczyciel w Lycée du Parc w Lyonie[1].
Podczas okupacji niemieckiej działał w ruchu oporu[1]. W lutym 1942 roku został redaktorem naczelnym podziemnej gazety „Combat”[1]. W kwietniu tego samego roku na prośbę Jeana Moulina zgodził się pokierować centralnym „Bureau d'Information et de Presse”[1]. W maju 1943 roku opuścił Lyon i wyjechał do Paryża[1].
Po śmierci Jeana Moulina został wybrany przewodniczącym Krajowej Rady Ruchu Oporu[1]. W 1944 roku brał udział w powstaniu paryskim[2].
Bidault był ponadto ministrem spraw zagranicznych w pierwszym powojennym rządzie generała Charles’a de Gaulle’a[1]. Był jednym z założycieli chrześcijańsko-demokratycznej partii MRP[2]. W 1949 był prezesem tej partii, a od 1952 był jej honorowym przewodniczącym[1].
W imieniu Francji podpisał układ z 10 grudnia 1944 o sojuszu i wzajemnej pomocy z ZSRR[3], zaś w 1947 anglo-francuski Traktat z Dunkierki.
Kilkukrotnie pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych i ministra obrony[1].
W późniejszym okresie – jako zwolennik Algierii Francuskiej – był szefem politycznego skrzydła OAS[1]. W lipcu 1962 z powodu jego działalności związanej z wojną algierską odebrano mu immunitet parlamentarny, przez co wyjechał z Francji i udał się do Brazylii, od 1967 roku przebywał w Belgii, a rok później powrócił do Francji[1].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Wielki Legii Honorowej
- Order Wyzwolenia
- Medal Ruchu Oporu z Rozetą
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
- Premierzy Francji
- Prezydenci Francji
- Francuscy ministrowie spraw zagranicznych
- Francuscy ministrowie obrony
- Francuscy parlamentarzyści (IV Republika)
- Odznaczeni Medalem Ruchu Oporu
- Francuscy nauczyciele
- Odznaczeni Krzyżem Wielkim Legii Honorowej
- Odznaczeni Orderem Wyzwolenia
- Członkowie francuskiego ruchu oporu
- Uczestnicy kampanii francuskiej 1940
- Jeńcy wojenni w czasie II wojny światowej
- Uczestnicy I wojny światowej (III Republika Francuska)
- Zmarli w 1983
- Urodzeni w 1899
- Ludzie urodzeni w Moulins
- Ludzie związani z Paryżem
- Ludzie związani z Lyonem
- Ludzie związani z Reims
- Ludzie związani z Valenciennes
- Jeńcy niemieckich obozów jenieckich