Georg Matthias Monn

Georg Matthias Monn
Imię i nazwisko	Johann Georg Mann
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1717 ; Wiedeń
Pochodzenie	austriackie
Data i miejsce śmierci	3 października 1750 ; Wiedeń
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, organista
Powiązania	szkoła starowiedeńska

Georg Matthias Monn^[1] lub Matthias Georg Monn^[2], właśc. Johann Georg Mann^[1]^[2] (ur. 9 kwietnia 1717 w Wiedniu, zm. 3 października 1750 tamże^[1]^[2]^[3]) – austriacki kompozytor i organista.

Życiorys

O jego życiu zachowało się niewiele informacji^[1]^[3]. W latach 1731–1732 był dyszkancistą w chórze w Klosterneuburgu^[1]. Około 1738 roku został organistą kościoła św. Karola Boromeusza w Wiedniu^[1]^[2]. Jego uczniem mógł być Johann Georg Albrechtsberger^[1]. Był słabego zdrowia i przez całe życie zmagał się z chorobami, zmarł prawdopodobnie na zapalenie płuc^[3].

Napisał pracę Theorie des Generalbasses in Beispielen ohne Erklärung, która pozostała w rękopisie^[1]^[3].

Twórczość

Dorobek kompozytorski Monna obejmuje 21 symfonii (część nie zachowała się), 7 koncertów klawesynowych, koncert wiolonczelowy, Concertino fugato na skrzypce i orkiestrę smyczkową, divertimento na klawesyn i orkiestrę smyczkową, 6 kwartetów smyczkowych, divertimento na trio smyczkowe, 8 partit na 2 skrzypiec i basso continuo, 2 tria, 2 sonaty i 2 allegra na skrzypce i basso continuo, 8 preludiów i wersetów na organy, ponadto msze i Magnificat^[2].

Był czołowym, obok Georga Christopha Wagenseila, przedstawicielem szkoły starowiedeńskiej^[1]. Jego muzyka należy do okresu przejściowego między barokiem a dokonaniami szkoły mannheimskiej^[3]. Do historii przeszedł przede wszystkim jako twórca muzyki instrumentalnej, tworzył 3-częściowe symfonie, w niewielkich rozmiarowo pierwszych częściach stosując formę sonatową z wyrazistymi tematami^[1]. Symfonia D-dur Monna jest natomiast pierwszą znaną w historii symfonią o budowie 4-częściowej z menuetem^[1]^[3]. W koncertach solowych jako jeden z pierwszych austriackich kompozytorów wprowadzał elementy klasyczne^[1]. Utwory kameralne i solowe są natomiast bardziej zachowawcze, nawiązując do tradycji późnego baroku^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 335–336. ISBN 83-224-0656-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2483–2484. ISBN 0-02-865529-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 386–387. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne

Georg Matthias Monn – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 335–336. ISBN 83-224-0656-8.

[baker-2] Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2483–2484. ISBN 0-02-865529-X.

[boer-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 386–387. ISBN 978-0-8108-7183-0.

[1]

[2]

[3]