GT-1
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
szybująca |
| Przeznaczenie |
przeciwokrętowa |
| Historia | |
| Data konstrukcji |
1943 |
| Lata produkcji |
1944-45 |
| Używana w latach |
1944-45 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
beznapędowa |
| Średnica |
571 mm (22,5 in) |
| Rozpiętość |
3,6 m |
| Masa |
966 kg torpeda Mk 13-M2 waga części lotnej |
| Masa mat. wybuchowego |
272 kg |
| Rodzaj mat. wybuchowego | |
| Zasięg |
ok. 40 km |
| Dane operacyjne. Użytkownicy | |
| United States Army Air Forces | |
GT-1 (Glide Torpedo 1) – szybująca, amerykańska bomba lotnicza, która jako głowicę bojową przenosiła torpedę[1].
Zbudowana na bazie bomby GB-1, ale zamiast 2000-funtowej (900 kg) bomby wyposażono ją w torpedę Mk.13 2A[2]. Na kadłubie torpedy montowano prostą konstrukcję ze skrzydłami o rozpiętości 3,6 m (12 stóp), wyposażonymi w lotki, dwubelkowym kadłubem zakończonym statecznikiem poziomym ze zdwojonymi statecznikami pionowymi. W kadłubie mieścił się żyroskop nastawiany przed zrzutem przez bombardiera samolotu-nosiciela. Zapewniał on stabilizację pocisku na kursie; w czasie lotu bomba była niekierowana. Producentem konstrukcji lotnej była firma Aeronca[2].
GT-1 zrzucana była ze bombowca B-25 Mitchell i leciała lotem szybowym, do momentu gdy wisząca około 6 metrów poniżej sonda uderzyła w wodę. Sygnał z sondy powodował odstrzelenie skrzydeł i ogona za pomocą ładunków wybuchowych i upadek torpedy do wody[3]. Inne źródła podają, że odrzucenie skrzydeł następowało dopiero w momencie uderzenia pocisku w wodę[a]. W każdym przypadku torpeda po wejściu w wodę uruchamiała swój napęd i kontynuowała marsz ku celowi[2].
GT-1 mogła być zrzucana w odległości do ok. 40 km od celu, którym była grupa statków (np. w porcie)[1]. Pierwsze testy z GT-1 przeprowadzono w końcu 1943[3]. Eksperymentalnie użyła ich 41 Bombardment Group, ale z niewielkimi sukcesami[4]. 29 lipca 1945 dziewięć B-25J z 47 Bombardment Squadron z Okinawy zaatakowało port w Kagoshimie - z 6 zrzuconych torped trzy dotarły do portu, gdzie wybuchły. 31 lipca 13 Mitchelli z 41 Grupy zrzuciło 13 GT-1, z których jedna została zestrzelona w powietrzu, jedna zawiodła, a 11 prawidłowo weszło do wody; trzy z nich detonowały w pobliżu dużego lotniskowca i i lotniskowca eskortowego oraz niewielkiego frachtowca. W czasie ostatniej misji, 1 sierpnia, trzy zrzucone torpedy wpłynęły do portu w Nagasaki, ale nie udało się zaobserwować efektów[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Być może opis ten jest wynikiem braku precyzji lub skrótu myślowego autorów. Na filmie o użyciu pocisków (zob. linki zewnętrzne) widać odstrzelenie skrzydeł jeszcze nad wodą.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Encyclopedia of explosives and related items. B. T. Fedoroff i O. E. Sheffield (red.). T. VI. Dover: New Jersey Army Armament Research and Development Command, 1974, s. G81.
- ↑ a b c Frederick Ira Ordway, Ronald C. Wakeford: International missile and spacecraft guide. New York: McGraw-Hill, 1960, s. 120-122.
- ↑ a b Andreas Parsch: GB Series (GB-1 through GB-15; GT-1). [w:] Directory of U.S. Military Rockets and Missiles [on-line]. 2003-02-16. s. Appendix 1: Early Missiles and Drones. [dostęp 2017-03-30]. (ang.).
- ↑ The Army Air Forces in World War II. Wesley Frank Craven i James Lea Cate (red.). T. V: The Pacific: Matterhorn to Nagasaki June 1944 to August 1945. Washington, D.C.: Office of Air Force History, 1983, s. 697.
- ↑ Donald J. Hanle. Letters. „Air Force Magazine”. 2011 (11), s. 7, 2011-11. Michael M. Dunn. (ang.).