Przejdź do zawartości

G

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
G
Ilustracja
Informacje podstawowe
Majuskuła

G

Minuskuła

g

Podstawowy alfabet

łaciński

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

G (minuskuła: g) (gie) – siódma litera alfabetu łacińskiego, dziesiąta litera alfabetu polskiego.

Wywodzi się z greckiej litery gamma (Γ). Pojawiła się w łacinie klasycznej w IV wieku p.n.e. – wcześniej do oznaczania głoski [ɡ], tak jak [k] używano tej samej litery C. Dodanie do znaku C kreski umożliwiającej powstanie litery G przypisuje się Appiuszowi Klaudiuszowi Cenzorowi (312 r. p.n.e.)[1]. Współcześnie używana jest najczęściej do oznaczania głoski [ɡ], ale w zależności od języka przed e lub i może też oznaczać np. [ʤ], [ʒ], [j],[x] lub [h]. W języku samoańskim oznacza dźwięk /ŋ/.

Grafemy i symbole oparte na G

[edytuj | edytuj kod]
Niektóre litery diakrytyzowane i ligatury
Ǵǵ Ğğ Ĝĝ Ǧǧ Ġġ G̃g̃ Ģģ Ḡḡ Ǥǥ Ꞡꞡ Ɠɠ
Znaki alfabetów fonetycznych
ɢ ʛ
Symbole i skróty

Inne reprezentacje

[edytuj | edytuj kod]
Sygnalizacja Język migowy Alfabet
Braille’a
flaga
Międzynarodowego
Kodu Sygnałowego
Alfabet
semaforowy
Kod Morse’a francuski kanadyjski polski
G  i

Kodowanie

[edytuj | edytuj kod]
ZnakGg
Nazwa w UnikodzieLatin Capital Letter GLatin Small Letter G
Kodowaniedziesiętnieszesnastkowodziesiętnieszesnastkowo
Unicode71U 0047103U 0067
UTF-8714710367
Odwołania znakowe SGMLGGgg
ASCII1714710367
EBCDIC199C713587
1 W tym pochodne ASCII, takie jak DOS, Windows, ISO-8859 i Macintosh

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Aleksander Gieysztor, Zarys dziejów pisma łacińskiego, Jadwiga Gniazdowska (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 49, ISBN 978-83-01-16054-8, OCLC 750467223.