Przejdź do zawartości

Franciszek Stok

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Stok
Franz Stok
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

20 marca 1880
Dutovlje

Data i miejsce śmierci

4 marca 1935
Sanok

Przebieg służby
Lata służby

1901–1913, 1914–1928

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Pułk Piechoty OK Nr 14
Pułk Piechoty OK Nr 18
2 Pułk Strzelców Podhalańskich
57 Pułk Piechoty

Stanowiska

komendant oddziału karabinów maszynowych
zastępca dowódcy pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Stok, właśc. Stock[a], niem. Franz Stok[b] (ur. 20 marca 1880 w Dutovlje, zm. 4 marca 1935 w Sanoku) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 lutego[c] lub 20 marca 1880 w Dutovlje/Gradyscha[1][2][d] na obszarze późniejszej Jugosławii[3]. Z pochodzenia był Słoweńcem[4][5]. Był synem Józefa i Anny z domu Stok[1].

Jako żołnierz przydzielony z c. k. armii został awansowany na stopień kadeta piechoty c. k. Obrony Krajowej z dniem 1 września 1901[6]. Został awansowany na stopień podporucznika c. k. Obrony Krajowej z dniem 1 listopada 1902[7]. Służył w 14 pułku piechoty k.k. Landwehry w czeskim Brnie: jako kadet i zastępca oficera 1902[8], później jako oficer (1903, 1904)[9][10]. W kolejnych latach służył w 18 pułku piechoty k.k. Landwehry z Przemyśla (był oficerem tej jednostki od około 1905 do około 1913[11][12][13][14][15][16][17]). W tym okresie został awansowany na stopień porucznika piechoty c. k. Obrony Krajowej z dniem 1 maja 1909[18][19]. W latach 1910, 1911 pełnił funkcję komendanta oddziału broni maszynowej 3/L 18 w ramach 18 pułku piechoty[20][21]. W październiku 1911 został przeniesiony z Sanoka do Przemyśla[e].

Około 1910 zaangażował się w działalność organizacji niepodległościowych i paramilitarnych. Służąc jako oficer w Sanoku miał możliwość prowadzenia zajęć terenowych oraz korzystania ze strzelnicy. Wykazywał zainteresowanie działaniami sanockiego oddziału Związku Strzeleckiego, stanowiąc rolę łącznika pomiędzy organizacją a władzami wojskowymi[22]. Działał jako instruktor ZS[23] (za jego pośrednictwem z sanockich koszar wypożyczano broń dla członków ZS[24]), Drużyn Bartoszowych, VII Drużyny Strzeleckiej, prowadził kurs podoficerski w ramach Armii Polskiej[25]. W 1910 był jednym z założycieli „Towarzystwa Łowieckiego w Sanoku” (wraz z nim m.in. dr Stanisław Domański)[26]. Był członkiem i zasiadał we władzach sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Po decyzji władz naczelnych Związku Polskich TG „Sokół” o militaryzacji związku w postaci tworzenia Stałych Drużyn Sokolich (także jako Sokole Drużyny Polowe) także w Sanoku powstała Stała Drużyna Sokola 29 czerwca 1913, jej komendantem został Franciszek Stok[27], a instruktorami szkolenia m.in. Bronisław Praszałowicz i Bolesław Mozołowski[28][29][30][31].

Przed 1914 pracował jako urzędnik[32]. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do służby czynnej w pierwszych dniach mobilizacji[33]. Został ciężko ranny w bitwie w Karpatach przeciw Rosjanom[33]. Ranę postrzałową w brzuch otrzymał koło Laborca[34]. Następnie przebywał w szpitalu w Grazu[34]. Po leczeniu przybył do Sanoka w 1915 w stopniu kapitana[34].

U kresu wojny, w październiku 1918, wraz z innymi osobistościami miejskimi (jako przewodniczący Wojciech Ślączka oraz m.in. Adam Pytel, Feliks Giela, Paweł Biedka, Karol Zaleski, Jan Rajchel, kpt. Antoni Kurka)[35] funkcjonował w ramach powołanego 20 października 1918 Komitetu Samoobrony Narodowej[36][37]. Wraz z Marianem Szajną był organizatorem polskiej siły zbrojnej, a dowodzone przez nich pierwsze patrole polskie rankiem 1 listopada 1918 wyruszyły z gmachu sanockiego „Sokoła” na ulice miasta[38][39][40]. Tego samego dnia, wraz z M. Szajną, kpt. A. Kurką, prezesem sanockiego „Sokoła” Adamem Pytlem i burmistrzem Pawłem Biedką uczestniczył w rozmowach delegacji sanockiej Rady Miejskiej z komendantem wojskowej załogi c. i k. w Sanoku płk. Iwanem Maksymowiczem i mimo jego oporu dokonano rozbrojenia stacjonującego wówczas w miejscowych koszarach – pochodzącego z ziemi czeskiej – 54 pułku piechoty, po czym ok. 1000 żołnierzy jednostki (ok. 600 narodowości czeskiej i 300 narodowości niemieckiej) opuściło miasto[41][42][43][37][44][45][46][47][48]. Jego staraniem wydano broń z sanockich koszar[49]. 1 listopada 1918 wojskowi Antoni Kurka i Franciszek Stok stanęli na czele sokołów, skautów i ochotników, którzy zajęli koszary; w następstwie tego została powołana milicja ludowa, której komendantem został Kurka, a zastępcą Stok[50]. Wówczas kpt. Stok objął komendę placu w Sanoku[44]. Od 8 do 25 listopada 1918 był dowódcą tzw. „Batalionu Dzieci Sanockich”, oddając komendę placu kpt. Hoffmanowi[37][51]. Następnie był organizatorem obrony miasta przed Galicyjską Ukraińską Armią.

Grobowiec Franciszka i Marii Stoków w Sanoku

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 2 stycznia 1919 został uznany przynależnym do gminy Sanok[52][2]. Po zakończeniu I wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1919 był działaczem zarządu powiatowego Związku Inwalidów Wojennych RP w Sanoku[53][54]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 i 83. lokatą w korpusie oficerów piechoty[55][56]. 22 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy 57 pułku piechoty w Poznaniu z równoczesnym przeniesieniem z 2 pułku strzelców podhalańskich[57][58]. W marcu 1924 został przeniesiony do 2 pułku strzelców podhalańskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[59][60][61]. 1 grudnia 1924 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 22. lokatą w korpusie oficerów piechoty[62]. W styczniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X, a z dniem 31 marca tego roku przeniesiony w stan spoczynku[63]. Mieszkał w Sanoku[64]. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok, posiadając wtedy przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr X i był wówczas przewidziany do użycia w czasie wojny[65].

Po odejściu z wojska zajmował się prowadzeniem gospodarstwa w Sanoku[66]. W latach 20. był przewodniczącym zarządu Stowarzyszenia Łowieckiego w Sanoku[67]. W latach 1920, 1921, 1922 pozostawał członkiem sanockiego „Sokoła”[68]. W 1931 został członkiem Zarządu Tymczasowego Sanoka w czasie przyłączenia do miasta Posady Olchowskiej[69], a w 1932 został członkiem połączonej rady[70]; był wówczas działaczem BBWR[71].

19 lipca 1913 w Kościele Przemienienia Pańskiego w Sanoku zawarł związek małżeński z Marią Leokadią Prochaską (1889-1969)[4][72][1][73], siostrą Franciszka, z którą miał dwie córki: Annę Janinę wzgl. Joannę[74] (ur. 1914)[75] i Marię (ur. 1916). Rodzina zamieszkiwała przy ulicy Długiej 27 (pierwotnie budynek figurował pod numerem konskrypcyjnym 947)[76][73]. Obie córki ukończyły Gimnazjum Żeńskie im. Emilia Plater w Sanoku (Anna w 1932, Maria w 1934)[77]. W okresie okupacji niemieckiej żona i obie córki zostały aresztowane przez Gestapo i uwięzione. Ostatecznie dwie z nich odzyskały wolność, a Maria została wywieziona do niemieckiego obozu Auschwitz-Birkenau i tam zginęła w 1944. W 1935 mężem córki Anny został ppor. Aleksander Florkowski ze stacjonującego w Sanoku 2 pułku strzelców podhalańskich[78][75]. Podczas II wojny światowej w domu rodziny Stoków zakwaterowanie otrzymywali polscy uciekinierzy kierujący się na trasy transgraniczne do Węgier[79]. Zamieszkiwała tam także Jadwiga Prochaska, matka Franciszka Prochaski[80].

Franciszek Stok zmarł 4 marca 1935 w Sanoku[73][3]. Został pochowany na cmentarzu przy ulicy Jana Matejki w Sanoku[3], gdzie spoczęła także jego żona Maria (1889–1969)[f].

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
Tablica upamiętniająca na gmachu sanockiego „Sokoła”

Osoba Franciszka Stoka, jeszcze za jego życia, została upamiętniona na tablicy ustanowionej przez Komitet Obywatelski i odsłoniętej 1 listopada 1928 na frontowej elewacji gmachu „Sokoła” w Sanoku, dla upamiętnienia 10. rocznicy odzyskania niepodległości i wymarszu pierwszych polskich patroli z sanockiego Sokoła w dniu 1 listopada 1918. W czasie II wojny światowej została zdjęta, ukryta i przechowywana przez majstra budowlanego Emila Rudaka, po 1944 przekazana Muzeum Historycznemu w Sanoku[81][82]. Ponownie odsłonięta 10 listopada 1988 w 70. rocznicę odzyskania niepodległości i ówczesnych wydarzeń w Sanoku[83][84][85]. Inskrypcja brzmi: „W dniu 1-XI. 1918 r. garstka młodzieży owiana radosnym zapałem polskiego czynu utworzyła w Sokole pod wodzą kpt. Fr. Stoka i naczelnika Sokoła M. Szajny pierwszą w Sanoku siłę zbrojną dla obrony wskrzeszonej Ojczyzny. Ku pamięci potomnych w dziesiątą rocznicę wyzwolenia Polski”[43][86].

Poeta Janusz Szuber w swojej publikacji pt. Mojość z 2005 zawarł następujący fragment: Była pani Marychna koleżanką babki, zamknięta jakaś w sobie, na ciemnej żałobnej sukni gospodarski fartuch, rzadko pokazywała się w mieście, nigdy w kościele; mąż, pułkownik ck armii, utopił się w Sanie w późnych latach trzydziestych; córkę wywieźli do obozu i już nie wróciła, druga osiadła na stałe w Argentynie. Dom państwa Stoków, ciemny, jakby niezamieszkały, chłód tamtych pokoi i grafiki brata pani Marychny, Franciszka Prochaski z dalekiej Prowansji, i jakieś jego obrazy na ścianie[87].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dla przykładu w dwóch osobnych publikacjach czasopisma „Ziemia Sanocka” z 1919 był wymieniony raz jako „Stock”, a w drugim przypadku jako „Stok”, zob. Kronika. Wiec inwalidów. „Ziemia Sanocka”. 14, s. 3, 1 czerwca 1919.  Kronika. Wizytacya tut. Ekspozytury sekcyi Opieki nad inwalidami. „Ziemia Sanocka”. 21, s. 3, 20 lipca 1919. 
  2. ↑ W ewidencji wojskowej Austro-Węgier był określany jako „Franz Stok”.
  3. ↑ Data podana na inskrypcji nagrobnej.
  4. ↑ Datę 20 marca wskazały zrodła gminy Sanok i księga parafialna oraz podał także Rocznik Oficerski 1928.
  5. ↑ W informacji prasowej podano, iż był wówczas w stopniu nadporucznika c. k. Obrony Narodowej. Kronika. Sprawy osobiste. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 41, s. 2, 1 października 1911. 
  6. ↑ Według źródła parafialnego Maria Stok do końca życia była wdową po Janie, zob. Księga Zmarłych 1959–1975 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 115 (poz. 21).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Księga małżeństw (1912–1924). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 14 (poz. 15).
  2. ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 470 (poz. 234).
  3. ↑ a b c Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1926 do 1956 r. Sanok. s. poz. 713.
  4. ↑ a b Kronika. Śluby. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2–3, nr 29 z 13 lipca 1913. 
  5. ↑ Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. Tom IX, s. 198, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  6. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1902. Wiedeń: 1902, s. 135.
  7. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1909. Wiedeń: 1909, s. 160.
  8. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1902. Wiedeń: 1902, s. 355.
  9. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1903. Wiedeń: 1903, s. 371.
  10. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1904. Wiedeń: 1904, s. 371.
  11. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1905. Wiedeń: 1905, s. 403.
  12. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1906. Wiedeń: 1906, s. 311.
  13. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1907. Wiedeń: 1907, s. 283.
  14. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1908. Wiedeń: 1908, s. 290.
  15. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1909. Wiedeń: 1909, s. 318.
  16. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1912. Wiedeń: 1912, s. 318.
  17. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1913. Wiedeń: 1913, s. 300.
  18. ↑ Awans majowy w c. i k. obronie krajowej. „Gazeta Lwowska”. Nr 105, s. 2, 9 maja 1909. 
  19. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1913. Wiedeń: 1913, s. 150.
  20. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1910. Wiedeń: 1910, s. 318.
  21. ↑ Schematismus der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1911. Wiedeń: 1911, s. 324.
  22. ↑ Julian Gorgoń: Wspomnienia ze Związku Strzeleckiego w Sanoku z roku 1912/13. W: Jednodniówka wydana z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka i ziemi sanockiej 1908–1933. Sanok: 21 maja 1933, s. 12.
  23. ↑ Przedwojenne organizacje wojskowe w Sanoku. W: Jednodniówka wydana z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka i ziemi sanockiej 1908–1933. Sanok: 21 maja 1933, s. 33.
  24. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 476.
  25. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 475.
  26. ↑ Towarzystwo Łowieckie Koło „Bieszczady” w Sanoku. Historia koła. klbieszczady.republika.pl. [dostęp 2014-07-24].
  27. ↑ Wojciech Sołtys. Sanockie w okresie I wojny światowej w relacjach pamiętnikarzy i w prasie. „Rocznik Sanocki”. Tom VII, s. 52, 1995. ISSN 0557-2096. 
  28. ↑ Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 480.
  29. ↑ Władze. sokolsanok.pl. [dostęp 2014-10-04].
  30. ↑ Gmach TG „Sokół” w Sanoku – kalendarium. sokolsanok.pl, 16 czerwca 2011. [dostęp 2014-10-04].
  31. ↑ Działalność patriotyczna TG „Sokół” w Sanoku. sokolsanok.pl, 7 grudnia 2009. [dostęp 2014-07-02].
  32. ↑ Księga pamiątkowa i adresowa wygnańców wojennych z Galicyi i Bukowiny 1914–1915 oraz Album pamiątkowe. Cz. 3. Prowincya i Bukowina. Wiedeń: 1915, s. 143.
  33. ↑ a b Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku za lata 1914., 1915., 1916., 1917., 1918. i 1919.. Sanok: 1920, s. 6.
  34. ↑ a b c d Zaleski ↓, s. 184.
  35. ↑ 95 lat temu rodziła się Polska. esanok.pl, 10 listopada 2013. [dostęp 2014-05-13].
  36. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka, 1998, s. 133, ISBN 83-909787-0-9, OCLC 830487438.
  37. ↑ a b c Wojciech Sołtys, Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 505.
  38. ↑ Sprawozdanie Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku za rok administracyjny 1932. 1933: Sanok, s. 5.
  39. ↑ Z żałobnej karty. Ś. p. dh Marian Szajna. „Przewodnik Gimnastyczny „Sokół””. 5, s. 131–132, 1936. 
  40. ↑ Tadeusz Miękisz: Zarys historii Tow. Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku w 50-tą rocznicę jego istnienia. Sanok: Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, 1939, s. 23.
  41. ↑ Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. Nr 30, s. 2, 7 grudnia 1919. 
  42. ↑ Wojciech Sołtys: Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939. Pierwsze miesiące wolności. Życie gospodarcze społeczne i polityczne. W: Sanok. Dzieje miasta. Feliks Kiryk (red.). Kraków: Secesja, 1995, s. 1995. ISBN 83-86077-57-3.
  43. ↑ a b Edward Zając: Jak Sanok wybił się na niepodległość. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1995, s. 16–17. ISBN 83-901466-3-0.
  44. ↑ a b Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. 30, s. 1, 7 grudnia 1919. 
  45. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 198. ISBN 83-909787-0-9.
  46. ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne. Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 596.
  47. ↑ Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Feliks Kiryk (red.), Kraków 1995, s. 387.
  48. ↑ 95 lat temu rodziła się Polska. esanok.pl, 10 listopada 2013. [dostęp 2013-12-27].
  49. ↑ Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 492.
  50. ↑ Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 496–497.
  51. ↑ Juliusz Zaleski. Z dziejów III Baonu strzelców sanockich (garść wspomnień w rocznicę). „Ziemia Sanocka”. 30, s. 2, 7 grudnia 1919. 
  52. ↑ Protokoły posiedzeń Rady Miejskiej w Sanoku 1919–1920. szukajwarchiwach.gov.pl. s. 4. [dostęp 2021-12-19].
  53. ↑ Kronika. Wiec inwalidów. „Ziemia Sanocka”. 14, s. 3, 1 czerwca 1919. 
  54. ↑ Kronika. Wizytacya tut. Ekspozytury sekcyi Opieki nad inwalidami. „Ziemia Sanocka”. 21, s. 3, 20 lipca 1919. 
  55. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 28, tu również z datą urodzenia 20 marca 1880 roku.
  56. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 400.
  57. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 22 lipca 1922 roku, s. 543.
  58. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 9 marca 1924 roku, s. 108.
  60. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 328.
  61. ↑ Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 262, R. XIV–XV z 2003–2005. ISSN 0860-0317. 
  62. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 344.
  63. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21, 28.
  64. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 896.
  65. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1042.
  66. ↑ Krystyna Chowaniec. Z kart historii. Kurierzy. „Tygodnik Sanocki”, s. 10, 24 (1224) z 12 czerwca 2015. 
  67. ↑ Starostwo powiatowe w Sanoku. Stowarzyszenia i związki 1919–1939 (zespół 23, sygn. 13, nr mikr. 160756). Archiwum Państwowe w Przemyślu, s. 183.
  68. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 152. ISBN 978-83-939031-1-5.
  69. ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 59. ISBN 978-83-935385-7-7.
  70. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 41, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  71. ↑ Wojciech Sołtys, Miasto i jego władze, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Feliks Kiryk (red.), Kraków 1995, s. 515.
  72. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 33 z 10 sierpnia 1913. 
  73. ↑ a b c Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. S 1935 (Tom K, s. 23, poz. 35).
  74. ↑ Państwowe Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Tym humanistyczny. Katalog główny, rok 1927/28 (zespół 7, sygn. 100). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 287.
  75. ↑ a b Tutaj także wskazano miejsce urodzenia Wierzawice. Księga małżeństw (1924–1936). Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. s. 729.
  76. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 159.
  77. ↑ Księga pamiątkowa 1928-2008 II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sanoku wydana z okazji jubileuszu 80-lecia szkoły. Sanok: 2008, s. 34.
  78. ↑ Aleksander Kowalik. Pułkownik Aleksander Florkowski z Łowczowa – patriota i bohater. „Tuchowskie wieści”, s. 21, lipiec-sierpień 2012, nr 47 (127). Towarzystwo Miłośników Tuchowa. ISSN 1234-6640. 
  79. ↑ Wojenna konspiracja. W: Danuta Przystasz: Jedno życie. Tak mało... Tak wiele... s. 28.
  80. ↑ Księga Zmarłych 1946–1958 Sanok. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 251 (poz. 3).
  81. ↑ 70. rocznica odzyskania niepodległości. Wśród b. członków „Sokoła”. „Nowiny”, s. 3, nr 263 z 12–13 listopada 1988. 
  82. ↑ Historyk Andrzej Brygidyn podał, że została zniszczona, zob. Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Sanok: 1997, s. 10. ISBN 83-87282-47-2.
  83. ↑ W 70. rocznicę odzyskania niepodległości. Pamiątkowa tablica. „Nowiny”, s. 2, nr 262 z 11 listopada 1988. 
  84. ↑ Edward Zając, Szkice z dziejów Sanoka, Sanok 1998, s. 200.
  85. ↑ Franciszek Oberc: Kalendarium sanockie 1974-1994, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 959.
  86. ↑ Franciszek Oberc: Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka. Sanok: 1998, s. 30–31. ISBN 83-909787-1-7.
  87. ↑ Janusz Szuber: Mojość. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2005, s. 27. ISBN 83-919470-8-4.
  88. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Stok&oldid=74987034”