Focke-Wulf Fw 187

Focke-Wulf Fw 187
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Focke-Wulf Flugzeugbau G.m.b.H.
Konstruktor	Rudolf Blaser
Typ	dwumiejscowy ciężki samolot myśliwski
Konstrukcja	dwusilnikowy dolnopłat o konstrukcji metalowej, kabina zakryta, podwozie chowane w locie
Załoga	2 (pilot radiooperator)
	Historia
Data oblotu	maj 1937
Lata produkcji	1940
Liczba egz.	9
	Dane techniczne
Napęd	Junkers Jumo 210Ga
Moc	537 kW
	Wymiary
Rozpiętość	15,3 m
Długość	11,01 m
Wysokość	3,85 m
Powierzchnia nośna	30,4 m²
	Masa
Własna	3600 kg
Startowa	5000 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	530 km/h na wysokości 4000 m
Prędkość wznoszenia	1050 m/min
Pułap praktyczny	10 000 m
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	2 działka MG FF kal. 20 mm, 4 km MG 17 kal. 7,9 mm
	Użytkownicy
	Luftwaffe
	Multimedia w Wikimedia Commons

Focke-Wulf Fw 187 Falke – prototyp niemieckiego dwusilnikowego myśliwca z wytwórni Focke-Wulf.

Historia

Inżynier Kurt Tank, dyrektor techniczny w wytwórni Focke-Wulf, w 1935 r. rozpoczął badania nad zagadnieniem dwusilnikowego myśliwca^[1]. W założeniach konstruktora miała to być maszyna przewyższająca osiągami istniejące wówczas konstrukcje. Prace były prowadzone wyłącznie z inicjatywy zakładów Focke-Wulf, Reichsluftfahrtministerium (RLM) w tym czasie nie było zainteresowane budową tego typu maszyny^[2]. Nowy projekt został zaprezentowany na wystawie w 1936 r. w Berlin-Schönefeld. Przedstawiono tam koncepcję samolotu z dwoma silnikami DB 600, który rozwijałby prędkość maksymalną ok. 560 km/h i byłby szybszy od Messerschmitta Bf 109. Projekt został przedstawiony Oberstowi Wolframowi von Richthofenowi, szefowi Działu Rozwoju RLM^[3]. Zdecydował on o przyznaniu środków na budowę trzech prototypów, do napędu których miano zastosować silniki Jumo 210. Pierwszy prototyp Fw 187 V1 (ze znakami D-AANA) został oblatany przez pilota doświadczalnego Hansa Sandera w maju 1937 r. Maszyna osiągnęła prędkość 525 km/h, co było lepszym wynikiem od jednosilnikowych Bf 109B-2 i He 112^[4]^[5].

Wkrótce potem oblatano drugi prototyp, w którym zamontowano silniki Junkers Jumo 210G. Zmiana szefa Działu Rozwoju RLM na Ernsta Udeta spowodowała zmianę koncepcji budowy samolotu, miał być przebudowany na silnie uzbrojony dwuosobowy samolot klasy Zerstörer^[6]. Zamówienie rozszerzono na budowę kolejnych trzech egzemplarzy samolotu, zgodnych z nowymi wymaganiami. W samolocie wprowadzono istotne zmiany – przesunięto ku tyłowi kadłuba zbiornik paliwa, skrócono gondole silnikowe oraz dodano dwa działka kal. 20 mm. Maszyna, oznaczona jako Fw 187 V3 (D-ORHP), została oblatana wiosną 1938 r.^[7] Konstrukcję trapiły problemy techniczne. Prototyp V3 został uszkodzony podczas przymusowego lądowania. V1 rozbił się 14 maja 1938 r., zginął pilotujący go oblatywacz Bauer. Prototyp V4 (D-OSNP) ukończono latem, jesienią gotowy był V5 (D-OTGN). Próby w Rechlinie wypadły pomyślnie, zdecydowano się na zamówienie kolejnych trzech maszyn. W prototypie V6 (CI NY) zamontowano silniki Daimler-Benz DB 600A, dzięki czemu samolot osiągnął prędkość 635 km/h^[8]. Do lata 1939 r. zbudowano trzy egzemplarze serii przedprodukcyjnej, które oznaczono jako Fw 187 A-01, A-02 i A-03^[9]. Pomimo bardzo dobrych osiągów RLM uznało, że samolot klasy Zerstörer bez tylnego strzelca nie ma racji bytu na ówczesnym polu walki i zadecydowało o zakończeniu rozwoju projektu^[10].

Trzy maszyny serii przedprodukcyjnej zostały wykorzystane bojowo przez Luftwaffe do obrony zakładów Focke-Wulf w Bremie w ramach „Industrie-Schutzstaffel”^[11]. W późniejszych latach testowano je m.in. w Norwegii oraz w ramach prac nad myśliwcem Focke-Wulf Ta 154^[12]. Samoloty serii przedprodukcyjnej wykorzystano w działaniach Ministerstwo Propagandy Rzeszy, które publikowało ich zdjęcia jako dowód na wprowadzenie do służby w Luftwaffe kolejnego ciężkiego myśliwca^[13].

Konstrukcja

Dwusilnikowy samolot myśliwski w układzie dolnopłata o konstrukcji metalowej. Kadłub o konstrukcji skorupowej. W celu zminimalizowana oporu aerodynamicznego jego przekrój poprzeczny został zminimalizowany do sylwetki pilota o średnim wzroście. Kabina pilota, wyposażona w odsuwaną do tyłu osłonę, została zminimalizowana do tego stopnia, że część przyrządów z deski rozdzielczej (obrotomierze, manometry i inne przyrządy związane z pracą silników) umieszczono na wewnętrznych pokrywach osłon silników. Płat dwudźwigarowy, trójczęściowy złożony z centropłata i części zewnętrznych, na których znajdowały się lotki i klapy. W części środkowej znajdowały się integralne zbiorniki paliwa. Podwozie trójpunktowe z goleniami głównymi chowanymi w gondole silników i kółkiem ogonowym. Koła główne częściowo wystawały z osłon, zabezpieczające je przed uszkodzeniem podczas przymusowego lądowania. Napęd stanowiły (w prototypie Fw 187 V1) silniki Jumo 210Da o mocy startowej 680 KM (500 kW), napędzające trójłopatowe śmigła Junkers-Hamilton o zmiennym skoku^[14]. W wersji przedprodukcyjnej uzbrojenie składało się z dwóch działek MG FF kalibru 20 mm i czterech karabinów maszynowych MG 17 kalibru 7,9 mm^[13].

Przypisy

Bibliografia

Chris Bishop: Eskadry Luftwaffe, 1939-1945. Koblenz: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11027-4. OCLC 297777987.
William Green: The warplanes of the Third Reich. New York: Galahad Books, 1990. ISBN 0-88365-666-3. OCLC 22487930.
Bill Gunston: An illustrated guide to German, Italian and Japanese fighters of World War II : major fighters and attack aircraft of the Axis Powers. New York: Arco Pub., 1980. ISBN 0-668-05093-4. OCLC 6970449.
Dieter Herwig, Heinz Rode: Luftwaffe secret projects : ground attack & special purpose aircraft. Hinckley: Midland Pub., 2003. ISBN 978-1-85780-150-7. OCLC 54983057.
Tomasz Murawski: Samoloty Luftwaffe 1939-1945. T. 1. Warszawa: Lampart, 1996, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. ISBN 978-83-86776-00-9. OCLC 749671355.
Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 2: Flugzeugtypen Erla - Heinkel. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 978-3-7637-5464-9. OCLC 722044430.

Zobacz też

Podobne lub porównywalne samoloty

[CITEREFNowarra,_t.2199365-1] Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 65.

[CITEREFGreen1990182-2] Green 1990 ↓, s. 182.

[CITEREFMurawski1996165-3] Murawski 1996 ↓, s. 165.

[CITEREFHerwig,_Rode200382-4] Herwig, Rode 2003 ↓, s. 82.

[CITEREFNowarra,_t.2199368-5] Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 68.

[CITEREFGreen1990185-6] Green 1990 ↓, s. 185.

[CITEREFGunston198020-7] Gunston 1980 ↓, s. 20.

[CITEREFGunston198021-8] Gunston 1980 ↓, s. 21.

[CITEREFGreen1990186-9] Green 1990 ↓, s. 186.

[CITEREFMurawski1996166-10] Murawski 1996 ↓, s. 166.

[CITEREFBishop200833-11] Bishop 2008 ↓, s. 33.

[CITEREFMurawski1996167-12] Murawski 1996 ↓, s. 167.

[CITEREFGreen1990187-13] Green 1990 ↓, s. 187.

[CITEREFGreen1990183-184-14] Green 1990 ↓, s. 183-184.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]