Przejdź do zawartości

Filtr górnoprzepustowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Filtr górnoprzepustowy (ang. high-pass filter) – (nazwy: filtr dolnozaporowy, low-cut filter, bass-cut filter, nie są prawidłowe, nie występują w literaturze[1][2]) układ elektroniczny bądź algorytm, który przepuszcza sygnały sinusoidalne oraz składowe widmowe złożonych sygnałów o częstotliwościach powyżej określonej częstotliwości granicznej, a tłumi składowe leżące poniżej tej częstotliwości.

Filtr górnoprzepustowy RC i jego charakterystyki

W zależności od konstrukcji wyróżniamy filtry:

  • reaktancyjne LC, zbudowane z cewek i kondensatorów;
  • zbudowane z pojedynczej cewki bądź kondensatora;
  • bezindukcyjne, pasywne RC;
  • piezoceramiczne;
  • aktywne – zawierające wzmacniacze;
  • cyfrowe.

W idealnym filtrze, w paśmie przepustowym współczynnik tłumienia powinien być równy zero, natomiast w paśmie zaporowym powinien być duży. Znajomość charakterystyki częstotliwościowej współczynnika fazowego pozwala na określenie zmiany fazy napięcia i prądu przy przejściu sygnału przez filtr. Ponieważ filtry reaktancyjne powinny pracować w warunkach dopasowania falowego, tzn. przy obciążeniu filtra impedancją charakterystyczną, podaje się dla filtrów również charakterystyki częstotliwościowe impedancji charakterystycznej.

Przyjmuje się, że częstotliwości granicznej odpowiada tłumienie 3 dB, dla filtra RC częstotliwość graniczna określona jest wzorem:

Zależność przesunięcia fazowego między wejściem a wyjściem określa wzór:

gdzie:

– częstotliwość w hercach,
– opór rezystora w omach,
– pojemność kondensatora w faradach,
– przesunięcie fazowe.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. S. Winder, Analog and Digital Filter Design, 2002.
  2. J. Izydroczyk G. Płonka, G. Tyma, Teoria sygnałów, 2006.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]