Fiat G.12
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
metalowa kryta blachą i płótnem |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Data oblotu |
15 października 1940 |
| Lata produkcji |
1941–1950 |
| Liczba egz. |
30 |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
3 silniki gwiazdowe Fiat A.74 RC.42 |
| Moc |
800 KM (574 kW) każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
28,6 m |
| Długość |
20,1 m |
| Wysokość |
4,9 m |
| Powierzchnia nośna |
113,0 m² |
| Masa | |
| Własna |
9300 kg |
| Startowa |
15 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
396 km/h |
| Prędkość przelotowa |
308 km/h |
| Pułap |
8500 m |
| Zasięg |
2300 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w bocznych okienkach kadłuba | |
| Liczba miejsc | |
| 14 pasażerów lub 22 żołnierzy z wyposażeniem | |
| Użytkownicy | |
| Włochy, Węgry, Niemcy | |
| Rzuty | |
| |
Fiat G.12 – włoski samolot pasażerski i transportowy produkowanym w koncernie FIAT-a w latach 40. XX wieku.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Fiat G.12 został zaprojektowany przez inż. Giuseppe Gabrielliego z koncernu Fiat jako pasażerski dolnopłat przystosowany do przewozu 14 osób w modnej wówczas konfiguracji napędu trzema silnikami. Prototyp został oblatany 15 października 1940 roku. Jako G.12C (od civile) latał w barwach Avio Linee Italiane na trasie z Mediolanu przez Wenecję i Wiedeń do Budapesztu. Dobre osiągi maszyny skłoniły konstruktorów Fiata do opracowanie wariantu wojskowego G.12T dla transportu 22 żołnierzy z wyposażeniem. Wersja ta powstała w maju 1941 roku.
Zapotrzebowanie na samoloty transportowe dalekiego zasięgu dla obsługi włoskich posiadłości w Afryce Wschodniej spowodowało powstanie wersji G.12 Gondar, a następnie trzech egzemplarzy G.12GA, wyposażonych w dodatkowe zbiorniki paliwa. Na przełomie 1942 i 1943 roku zbudowano jeszcze 2 prototypy oznaczone G.12 RT i G.12RT bis o zasięgu odpowiednio 8000 km i 9500 km, w założeniu przeznaczone do komunikacji pomiędzy Włochami a Japonią.
Produkcja G.12 była kontynuowana po zakończeniu II wojny światowej, zarówno na potrzeby lotnictwa wojskowego, jak i cywilnego, w wersjach G.12CA, G.12L i G.12LP z różnymi silnikami i wyposażeniem. Ogółem, do 1950 roku zbudowano 104 samoloty Fiat G.12.
Powojennym wariantem rozwojowym był samolot Fiat G.212, ostatni trójsilnikowy płatowiec budowany we Włoszech.
Użycie
[edytuj | edytuj kod]Głównym wojennym wariantem transportowym był Fiat G.12T (transporto), zbudowany w liczbie około 50 egzemplarzy. Samoloty te, działające w składzie 36° i 46° Stormo Transporto oraz 3° Gruppo Transporto, obsługiwały głównie przewóz wojsk i materiałów pomiędzy Europą a włoskimi posiadłościami w Afryce. Po kapitulacji Włoch w 1943 roku pozostałe egzemplarze służyły po obu stronach frontu, zarówno w lotnictwie RSI, jak i we Włoskich Lotniczych Siłach Współwalczących. Kilka egzemplarzy zostało przejętych przez Luftwaffe i lotnictwo wojskowe Węgier, gdzie były wykorzystywane głównie do transportu spadochroniarzy.
Po zakończeniu wojny ocalałe egzemplarze i nowo budowane warianty były użytkowane przez Włoskie Siły Powietrzne jako samoloty transportowe i dyspozycyjne. Wersje cywilne służyły jako pasażerskie w liniach lotniczych Alitalia.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Samolot Fiat G.12 był trójsilnikowym dolnopłatem konstrukcji metalowej, krytej blachą i częściowo płótnem. Miał klasyczne podwozie z kółkiem ogonowym, chowane w locie. Kadłub o dużym przekroju mieścił kabinę pasażerską dla 14 osób w wariancie cywilnym lub do 22 żołnierzy z ekwipunkiem w wersji wojskowej. Istniała możliwość montażu dwóch karabinów maszynowych do samoobrony w bocznych okienkach kadłuba.
Samolot ten miał 1 katastrofę w 1949 roku
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936 – 1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.
- www.airway.ru [dostęp 7 czerwca 2009]
.svg)
