Przejdź do zawartości

Feliks Baranowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Baranowski
Data i miejsce urodzenia

28 maja 1915
Zarzeczewo

Data śmierci

21 czerwca 1992

Minister oświaty
Okres

od 11 września 1956
do 13 listopada 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Witold Jarosiński

Następca

Władysław Bieńkowski

Minister gospodarki komunalnej
Okres

od 21 listopada 1952
do 1 lutego 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Kazimierz Mijal

Następca

Kazimierz Mijal

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal za Warszawę 1939–1945 Medal im. Ludwika Waryńskiego

Feliks Baranowski (ur. 28 maja 1915 w Zarzeczewie, zm. 21 czerwca 1992) – polski nauczyciel, związkowiec i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I i II kadencji oraz minister gospodarki komunalnej (1952–1956) i minister oświaty (1956).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Grób Feliksa Baranowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Syn Jana i Stanisławy, brat Bronisława, uzyskał wykształcenie średnie, z zawodu nauczyciel. W latach 30. należał do Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Od 1936 członek Polskiej Partii Socjalistycznej, w okresie 1941–1943 Polskich Socjalistów, następnie do 1945 Robotniczej Partia Polskich Socjalistów, od 1945 „lubelskiej” PPS, a następnie od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Pracował w strukturach partyjnych, w 1945 kierownik wydziału ogólnoorganizacyjnego Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS, a w 1948 wydziału samorządowo-organizacyjnego. W okresie 1945–1948 członek Rady Naczelnej i CKW. W latach 1946–1947 I sekretarz wojewódzkiego komitetu PPS Warszawa-województwo, od czerwca do października 1948 pełnił funkcję przewodniczącego WK PPS Warszawa-województwo, a następnie do grudnia sekretarz stołeczny PPS. W PZPR członek Komitetu Centralnego (1948–1964), członek biura organizacyjnego KC (1948–1954) i kierownik wydziału oświaty KC w 1956. Ponadto był I sekretarzem komitetu wojewódzkiego w Poznaniu (1950–1951) i w Bydgoszczy (1951–1952, 1956–1958). Członek Centralnej Komisji Rewizyjnej w latach 1964–1968.

Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej oraz na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I i II kadencji, w latach 1958–1961 sekretarz Klubu Poselskiego PZPR. W latach 1949–1950 podsekretarz stanu w Ministerstwie Administracji Publicznej, od 1952 do 1956 minister gospodarki komunalnej, a następnie w 1956 minister oświaty.

Od 1961 do 1969 był ambasadorem PRL w Niemczech Wschodnich. Na emeryturze był działaczem ZBoWiD, w maju 1985 na kongresie tej organizacji został wybrany w skład Prezydium Rady Naczelnej ZBoWiD[1].

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D35-7-7)[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wierni tradycjom walki o wolność i demokrację - wierni Polsce Ludowej /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 104, 6 maja 1985, s. 1-2
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 475 „za zasługi położone w walce z okupantem i za udział w pracach konspiracyjnych w okresie okupacji”.
  4. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  5. W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 6, 23 marca 1988, s. 21
  6. Uhonorowani pamiątkowymi medalami /w/ "Trybuna Robotnicza", nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]