Fabian Kobordo

Fabian Kobordo

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1871 Mińsk Litewski
Data śmierci	?
Przebieg służby
Lata służby	do 1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Strzelców Polskich Miński Pułk Strzelców 21 Pułk Piechoty XVI Brygada Piechoty XVII Brygada Piechoty PKU Bielsk Podlaski
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca brygady piechoty komendant PKU
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Fabian Kobordo (ur. 8 stycznia^?/20 stycznia 1871 w Mińsku Litewskim, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 20 stycznia 1871 w Mińsku Litewskim jako syn Karola. W 1909, w stopniu sztabskapitana, pełnił służbę w 119 Kołomeńskim pułku piechoty. W latach 1917–1918 dowodził 2 pułkiem Strzelców Polskich w 1 Dywizji Strzelców Polskich.

Z dniem 9 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika, w „grupie oficerów byłego I Korpusu Polskiego i armii rosyjskiej” oraz przydzielony do Litewsko-Białoruskiej Dywizji Strzelców.

Od 17 grudnia 1918 do 20 stycznia 1919 był organizatorem i pierwszym dowódcą Mińskiego pułku strzelców, który w 1921 został przemianowany na 86 pułk piechoty. 28 lutego 1919 został przeniesiony do 21 pułku piechoty na stanowisko dowódcy pułku. 21 lipca 1919 przybył z oddziałem na Front Litewsko–Białoruski. 24 lipca 1919 wyróżnił się w walkach o Raków, prowadząc żołnierzy do ataku na tę miejscowość. 25 lutego 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy XVI Brygady Piechoty i mianowany dowódcą XVII Brygady Piechoty. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Obozu Warownego „Brześć”, pozostając w ewidencji 21 pułku piechoty.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Bielsk Podlaski, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku. W listopadzie 1923 otrzymał zezwolenie na zawarcie związku małżeńskiego z Pelagią Kudracewą. W lutym 1924 został przeniesiony do 3 pspodh. W marcu 1926 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie z pozostawieniem w dyspozycji dowódcy 6 Dywizja Piechoty. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III, posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I – dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I.

Został osadnikiem wojskowym w kolonii Oberowszczyzna (gmina Wysokie Litewskie).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5261 (21 marca 1922)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (6 czerwca 1925)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Mieczysław Fularski: Zarys historii wojennej 21-go Warszawskiego Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.