Ewa Kłobukowska
 Ewa Janina Kłobukowska na mecie sztafety (1964) | |||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
1 października 1946 | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||||||||
  
| |||||||||||||||||||||||||
Ewa Janina Kłobukowska (ur. 1 października 1946 w Warszawie) – polska lekkoatletka i sprinterka, złota medalistka olimpijska, rekordzistka świata.
Edukacja
[edytuj | edytuj kod]W 1965 ukończyła Technikum Ekonomiczne nr 6 w Warszawie, a w 1972 SGPiS, gdzie otrzymała dyplom magistra ekonomii[1].
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Reprezentowała klub Skra Warszawa. W 1964 podczas XVIII Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Ewa Kłobukowska, Teresa Ciepły, Irena Kirszenstein, Halina Górecka) wywalczyła złoty, a na 100 metrów brązowy medal, uzyskując czas 11,6 s[1].
W 1965 w Pradze wynikiem 11,1 s pobiła rekord świata w biegu na 100 metrów. W 1966 podczas VIII Mistrzostw Europy w Budapeszcie została dwukrotną (sztafeta 4 × 100 m i 100 m) mistrzynią Europy oraz wicemistrzynią na 200 m[1].
W 1967 nagle zniknęła z bieżni. Oficjalna wersja mówiła o kontuzji. Jednak prawdziwą przyczyną nieobecności był donos działaczy z RFN i ZSRR do władz Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych (IAAF) dotyczący rozróżnienia płci na podstawie konfiguracji chromosomów. Z punktu widzenia współczesnej medycyny był to zarzut niesłuszny[2]. W 1968 zaszła w ciążę i urodziła syna[3].
Dobrowolne wycofanie Ewy Kłobukowskiej miało uchronić polski sport przed międzynarodowym skandalem. W związku z tym przedwcześnie zakończyła karierę[4]. Pracowała w Przedsiębiorstwie Montażu Elektrowni i Urządzeń Przemysłowych „Energomontaż Północ”[1].
W 1998 została uhonorowana przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5]. W 2011 prezydent RP Bronisław Komorowski nadał jej Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[6], a w 2021 prezydent RP Andrzej Duda – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[7][8].
W 2016 Rafał Podraza zebrał wspomnienia o Ewie Kłobukowskiej i wydał je w formie książki Kłobukowska. Przerwany bieg[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Ewa Kłobukowska – Polski Komitet Olimpijski. [dostęp 2023-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-04)]. (pol.).
- ↑ Dariusz Faron: Panna Ewa już nie biegnie. sport.onet.pl, 2020-04-15. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-16)].
- ↑ Tarnished gold: Some of the ‘great’ Olympics cheats [online], The Independent, 1 sierpnia 2012 [dostęp 2021-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2024-08-16] (ang.).
- ↑ Ewa Kłobukowska – nieznana historia. magazynbieganie.pl. [dostęp 2022-07-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-11-04)]. (pol.).
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68.
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 230.
- ↑ M.P. z 2021 r. poz. 867.
- ↑ Ewa Kłobukowska odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. pzla.pl, 20 lipca 2021. [dostęp 2021-07-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-23)].
- ↑ Kłobukowska. Przerwany bieg [online], antykwariatsportowy.pl [dostęp 2024-10-18] (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
.svg){kind=small}
- Absolwenci Szkoły Głównej Handlowej
- Lekkoatleci na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1964
- Lekkoatleci Skry Warszawa
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1964
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Polscy lekkoatleci na igrzyskach olimpijskich
- Polscy medaliści olimpijscy
- Polscy olimpijczycy (Tokio 1964)
- Polscy sprinterzy
- Urodzeni w 1946