Eternit

Budynek gospodarczy pokryty eternitem

Falista płyta cementowo-azbestowa: widoczna włóknista struktura

Rura odpływowa wykonana z eternitu

Eternit (z łac. aeternum – wieczność), azbestocement – azbestowo-cementowy materiał budowlany, opracowany przez austriackiego wynalazcę Ludwiga Hatscheka. Pierwotnie słowo eternit było nazwą handlową, która z czasem stała się nazwą potoczną. Z eternitu wykonywano płyty pokryciowe – elewacyjne i dachowe – oraz rury. Jest to materiał ogniotrwały, odporny na warunki atmosferyczne oraz działanie wody i ścieków, a jednocześnie wytrzymały mechanicznie, nawet w wyrobach o ściankach niewielkiej grubości, przez co był również relatywnie lekki i dość tani. Stosowany od początku XX wieku.

Ze względu na stwierdzoną szkodliwość włókien azbestu odkładających się w płucach, stosowanie eternitu zostało zakazane w większości rozwiniętych państw świata, a istniejące pokrycia eternitowe są usuwane.

Po około 20–50 latach od zamontowania, pod wpływem działań środowiskowych, materiał zaczyna ulegać erozji. Stosowany w Polsce eternit zawiera małe ilości azbestu, a nieuszkodzone pokrycia eternitowe na budynkach są stosunkowo bezpieczne.

Wg polskiego prawodawstwa, demontażem elementów, transportem i składowaniem wyrobów zawierających azbest mogą zajmować się firmy posiadające uprawnienia do tego. Gruz eternitowy, jest traktowany jako materiał niebezpieczny, musi być składowany w wyznaczonych do tego miejscach.