Esther Vilar

Esther Vilar
	; Esther Vilar (1977)
Data i miejsce urodzenia	16 września 1935 ; Buenos Aires
Dziedzina sztuki	literatura
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Esther Vilar (ur. 16 września 1935 w Buenos Aires) – argentyńska i niemiecka pisarka i dramaturg. Z wykształcenia jest lekarzem.

Życiorys

Urodziła się w Argentynie jako Esther Margareta Katzen, córka niemieckich emigrantów, którzy uciekli z Niemiec, ze względu na żydowskie pochodzenie jej ojca, po dojściu Hitlera do władzy^[1]. Studiowała medycynę na Uniwersytecie w Buenos Aires. W 1960 wyjechała na stypendium do Niemiec Zachodnich, aby kontynuować studia z zakresu psychologii i socjologii oraz przez rok pracowała jako lekarka w bawarskim szpitalu. W 1961 roku zrezygnowała z tego i od tego czasu pracowała jako tłumacz medyczny, pracownik w wytwórni termometrów, ekspedientka i sekretarka. Wyszła za niemieckiego pisarza Klausa Wagna, z którym ma syna Martina^[2]. W 1971 wydała swoją najbardziej znaną książkę Tresowany mężczyzna, zawierającą tezę, że to kobiety kontrolują mężczyzn na swoją korzyść^[2]. Pozycja spotkała się z negatywnym odbiorem wśród ruchu feministycznego. Autorka została pobita przez cztery kobiety, zniszczono biuro jej wydawnictwa, a także dokonywano wandalizmów w jej domu. Po kolejnym napadzie na dom wyemigrowała do Szwajcarii^[1].

Wybrane dzieła

Starość jest piękna. Warszawa: ADiT 2008.
Tresowany mężczyzna (niem. Der dressierte Mann)
Das polygame Geschlecht
Das Ende der Dressur
Amerykańska papieżyca (niem. Die Antrittsrede der amerikanischen Päpstin)
Der betörende Glanz der Dummheit
Die Mathematik der Nina Gluckstein
Die 25-Stunden-Woche: Arbeit und Freizeit in einem Europa der Zukunft / Die 5-Stunden-Gesellschaft
Die Erziehung der Engel
Die Lust an der Unfreiheit
Heiraten ist unmoralisch
Denkverbote
Rositas Haut
Die sieben Feuer von Mademoiselle

Przypisy

↑ ^a ^b Nazywano ją seksistką i faszystką. encyklopediateatru.pl. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).
↑ ^a ^b She Says It's the Men Who Are Enslaved. nytimes.com. [dostęp 2022-12-05]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Tylko śmiech albo płacz. teatry.art.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-11-23)]. – rozmowa z Esther Vilar (Bożena Intrator, „Rzeczpospolita”, 20 marca 2000)

[:1-1] Nazywano ją seksistką i faszystką. encyklopediateatru.pl. [dostęp 2022-12-05]. (pol.).

[:2-2] She Says It's the Men Who Are Enslaved. nytimes.com. [dostęp 2022-12-05]. (ang.).

[1]

[2]