Przejdź do zawartości

Ernst von Althaus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ernst von Althaus
9 zwycięstw
ilustracja
Oberleutnant Oberleutnant
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1890
Ketschendorf k. Coburga, Cesarstwo Niemieckie

Data i miejsce śmierci

29 listopada 1946
Berlin, Niemcy

Przebieg służby
Lata służby

1909–1918

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Luftstreitkräfte

Jednostki

FFA 23, FFA 32, Jagdstaffel 4, Jagdstaffel 10, KEK Sivry, KEK Jametz, KEK Vaux, Jagdstaffel 14

Stanowiska

dowódca Jagdstaffel 10

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Późniejsza praca

prawnik

Odznaczenia
Order „Pour le Mérite” Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Order Wojskowy św. Henryka (Saksonia) Złoty Krzyż Zasług Wojskowych Order Ernestyński (Saksonia) Wojenny Krzyż Zasługi II Klasy (Brunszwik) Ogólny Order Zasługi (Hesja)

Ernst Freiherr von Althaus (ur. 19 marca 1890 w Ketschendorf koło Coburga w Bawarii; zm. 29 listopada 1946 w Berlinie) – as lotnictwa niemieckiego Luftstreitkräfte z 9 zwycięstwami w I wojnie światowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w miejscowości Ketschendorf koło Coburga (dziś: jego dzielnica). Był synem adiutanta księcia Sachsen-Coburg-Gotha. W wieku 16 lub 19 lat (w zależności od źródeł) zaciągnął się do 1 Królewskiego Saksońskiego Pułku Huzarów. W momencie wybuchu I wojny światowej razem z pułkiem został skierowany na front, gdzie wielokrotnie odznaczył się wielkim bohaterstwem i brawurą jako dowódca zwiadów.

4 kwietnia 1915 roku został przeniesiony do Luftstreitkräfte a 6 sierpnia 1915 roku awansował na podporucznika. We wrześniu został przydzielony do FFA 23, później służył w FFA 32, KEK Vaux. W tej jednostce 3 grudnia 1915 r. odniósł swoje pierwsze zwycięstwo powietrzne. Do czerwca 1916 roku odniósł jeszcze 7 zwycięstw i został odznaczony Orderem Rodu Hohenzollernów, a 21 lipca Pour le Mérite.

4 marca 1917 roku został przeniesiony do Jagdstaffel 14, ale już 6 lipca Manfred von Richthofen wybrał go na dowódcę jednostki Jagdstaffel 10, która weszła w skład Jagdgeschwader 1. W tym czasie odniósł swoje 9 i ostatnie zwycięstwo. Obowiązki dowódcy pełnił do końca lipca. Z powodu choroby oczu przekazał dowództwo Wernerowi Vossowi, a sam został przydzielony na dowódcę Jastaschule No. II

W końcu 1918 roku powrócił do czynnej służby i 15 października 1918 roku dostał się do niewoli, w której przebywał do września 1919 roku.

Po wojnie został prawnikiem. W 1937 roku prawie całkowicie utracił wzrok. Pomimo tego kontynuował studia prawnicze i w czasie II wojny światowej był dyrektorem sądu krajowego w Berlinie.

Zmarł 29 listopada 1946 roku w Berlinie.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Norman L. R. Franks, Frank W. Bailey, Russell Guest: Above the Lines - The Ace and Fighter Units of German Air Service, Naval Air Service and Flanders Marine Corps 1914 - 1918. Londyn: Grub Street, 1993. ISBN 0-948817-73-9. (ang.).
  • Norman L. R. Franks, Greg VanWyngarden: Albatros Aces of World War 1, Part 2. Osprey Publishing, 2007. ISBN 1-846031-79-6. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]