Przejdź do zawartości

Ernest Legouvé

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ernest Legouvé
Ilustracja
Ernest Legouvé ok. 1875
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1807
Paryż

Data i miejsce śmierci

14 marca 1903
Paryż

Zawód, zajęcie

dramaturg, poeta, prozaik, publicysta, pedagog

Odznaczenia
Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Gabriel Jean Baptiste Ernest Wilfrid Legouvé (ur. 14 lutego 1807 w Paryżu, zm. 14 marca 1903 w Paryżu) – francuski dramaturg, poeta, prozaik, publicysta i pedagog, członek Akademii Francuskiej

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzięki spadkowi po zmarłym wskutek choroby psychicznej ojcu odebrał wykształcenie domowe pod okiem Jeana-Nicolasa Bouilly'ego. W 1829 otrzymał nagrodę Akademii Francuskiej za wiersz La Découverte de l'imprimerie (Wynalazienie druku). W 1832 wydał tom wierszy Les Morts bizarres, po czym poświęcił się pisaniu powieści. Odnosił sukcesy jako dramaturg, największe z utrzymanymi w stylu neoklasyzcyzmu sztukami Adrienne Lecouvreur (1849, współautorem był Eugène Scribe), Bataille de dames (1851) i Médée (1855). Pisał także libretta operowe, np. do L'Amour africain Émile'a Paladilhe'a. W 1855 został członkiem Akademii Francuskiej. Od 1888 był jej dziekanem (najstarszym żyjącym członkiem). W tym charakterze wygłosił w 1896 przemówienie ku czci gości Akademii cara Mikołaja II[1].

Był orędownikiem praw kobiet i postępowego wychowania dzieci, m.in. kultury fizycznej. W 1848 zdobył rozgłos wykładami z "historii moralnej kobiet" na Collège de France[2], które zostały też opublikowane w formie książkowej. Tematyce edukacyjnej były poświęcone również jego książki: La Femme en France au xixe siècle (1864, drugie wydanie rozszerzone 1878), Messieurs les enfants (1868), Conférences parisiennes (1872) i Une éducation de jeune fille (1884). W 1881 został dyrektorem naukowym szkoły dla nauczycielek École normale supérieure de jeunes filles w Sèvres oraz inspektorem generalnym edukacji dziewcząt. W latach 1886–1887 opublikował dwutomową autobiografię Soixante ans de souvenirs (60 lat wspomnień), w której opisał m.in. swoją przyjaźń z Hectorem Berliozem, którego wspomagał finansowo[3].

W 1897 otrzymał Wielki Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej, zaś w 1899 nagrodę prix Jean-Reynaud od Akademii Francuskiej.

Był wykonawcą testamentu czołowego francuskiego abolicjonisty Victora Schœlchera. W 1876 odmówił kandydowania do Senatu z departamentu Mozy. W 1899 dołączył do zrzeszającej obrońców Alfreda Dreyfusa organizacji Ligue de la patrie française, w której reprezentował stanowisko umiarkowane.

Pasjonował się szermierką, był też uważany za jednego z najlepszych francuskich strzelców swoich czasów. Został pochowany w Seine-Port, gdzie przez wiele lat spędzał letnie miesiące i gościł przyjaciół, m.in. Scribe'a i Charlesa Gounoda.

Imię Legouve'a nosił statek, który w 1902 odkrył rafę na południowym Pacyfiku między Nową Zelandią a wyspami Tuamotu. Otrzymała ona nazwę Rafy Ernesta Legouve'a, lecz jej istnienie podawane jest w wątpliwość[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ernest LEGOUVÉ [online], academie-francaise.fr [dostęp 2021-03-22].
  2. Legouvé, Ernest Wilfred (1807-1903) [online], ohio.edu [dostęp 2021-03-22].
  3. Gabriel Jean Baptiste Ernest Wilfrid Legouvé 1807 - 1903 [online], poemswithoutfrontiers.org [dostęp 2021-03-22].
  4. Ernest Legouve Reef [online], latitude.to [dostęp 2021-03-21] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]