Ernest Legouvé
Ernest Legouvé ok. 1875 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
dramaturg, poeta, prozaik, publicysta, pedagog |
Odznaczenia | |
Gabriel Jean Baptiste Ernest Wilfrid Legouvé (ur. 14 lutego 1807 w Paryżu, zm. 14 marca 1903 w Paryżu) – francuski dramaturg, poeta, prozaik, publicysta i pedagog, członek Akademii Francuskiej
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dzięki spadkowi po zmarłym wskutek choroby psychicznej ojcu odebrał wykształcenie domowe pod okiem Jeana-Nicolasa Bouilly'ego. W 1829 otrzymał nagrodę Akademii Francuskiej za wiersz La Découverte de l'imprimerie (Wynalazienie druku). W 1832 wydał tom wierszy Les Morts bizarres, po czym poświęcił się pisaniu powieści. Odnosił sukcesy jako dramaturg, największe z utrzymanymi w stylu neoklasyzcyzmu sztukami Adrienne Lecouvreur (1849, współautorem był Eugène Scribe), Bataille de dames (1851) i Médée (1855). Pisał także libretta operowe, np. do L'Amour africain Émile'a Paladilhe'a. W 1855 został członkiem Akademii Francuskiej. Od 1888 był jej dziekanem (najstarszym żyjącym członkiem). W tym charakterze wygłosił w 1896 przemówienie ku czci gości Akademii cara Mikołaja II[1].
Był orędownikiem praw kobiet i postępowego wychowania dzieci, m.in. kultury fizycznej. W 1848 zdobył rozgłos wykładami z "historii moralnej kobiet" na Collège de France[2], które zostały też opublikowane w formie książkowej. Tematyce edukacyjnej były poświęcone również jego książki: La Femme en France au xixe siècle (1864, drugie wydanie rozszerzone 1878), Messieurs les enfants (1868), Conférences parisiennes (1872) i Une éducation de jeune fille (1884). W 1881 został dyrektorem naukowym szkoły dla nauczycielek École normale supérieure de jeunes filles w Sèvres oraz inspektorem generalnym edukacji dziewcząt. W latach 1886–1887 opublikował dwutomową autobiografię Soixante ans de souvenirs (60 lat wspomnień), w której opisał m.in. swoją przyjaźń z Hectorem Berliozem, którego wspomagał finansowo[3].
W 1897 otrzymał Wielki Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej, zaś w 1899 nagrodę prix Jean-Reynaud od Akademii Francuskiej.
Był wykonawcą testamentu czołowego francuskiego abolicjonisty Victora Schœlchera. W 1876 odmówił kandydowania do Senatu z departamentu Mozy. W 1899 dołączył do zrzeszającej obrońców Alfreda Dreyfusa organizacji Ligue de la patrie française, w której reprezentował stanowisko umiarkowane.
Pasjonował się szermierką, był też uważany za jednego z najlepszych francuskich strzelców swoich czasów. Został pochowany w Seine-Port, gdzie przez wiele lat spędzał letnie miesiące i gościł przyjaciół, m.in. Scribe'a i Charlesa Gounoda.
Imię Legouve'a nosił statek, który w 1902 odkrył rafę na południowym Pacyfiku między Nową Zelandią a wyspami Tuamotu. Otrzymała ona nazwę Rafy Ernesta Legouve'a, lecz jej istnienie podawane jest w wątpliwość[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ernest LEGOUVÉ [online], academie-francaise.fr [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ Legouvé, Ernest Wilfred (1807-1903) [online], ohio.edu [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ Gabriel Jean Baptiste Ernest Wilfrid Legouvé 1807 - 1903 [online], poemswithoutfrontiers.org [dostęp 2021-03-22] .
- ↑ Ernest Legouve Reef [online], latitude.to [dostęp 2021-03-21] (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ernest Legouvé – utwory w bibliotece Polona
- ISNI: 0000000121335799
- VIAF: 54252957
- LCCN: n79072901
- GND: 119524872
- BnF: 12505094p
- SUDOC: 034279334
- SBN: RAVV057538
- NLA: 36190047
- NKC: jn19995004956
- BNE: XX997403
- NTA: 072306939
- BIBSYS: 98076894
- CiNii: DA03209292
- Open Library: OL330473A, OL7281414A
- PLWABN: 9810701642605606
- NUKAT: n00052870
- J9U: 987007264191005171
- PTBNP: 65933
- CANTIC: a10588553
- LNB: 000187322
- CONOR: 97929059
- ΕΒΕ: 72052
- LIH: LNB:V*92212;=BC
- RISM: people/50041503
- Członkowie Akademii Francuskiej
- Dramaturdzy francuskojęzyczni
- Francuscy dramaturdzy XIX wieku
- Francuscy pedagodzy
- Francuscy poeci XIX wieku
- Francuscy prozaicy XIX wieku
- Francuscy publicyści
- Ludzie urodzeni w Paryżu
- Poeci francuskojęzyczni
- Prozaicy francuskojęzyczni
- Urodzeni w 1807
- Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Zmarli w 1903