Przejdź do zawartości

Elektrostatyka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Efekt elektrostatyczny: granulat styropianowy przywiera do sierści kota z powodu elektryczności statycznej. Efekt tryboelektryczny powoduje gromadzenie się ładunku elektrostatycznego na powierzchni sierści w wyniku ruchów kota. Pole elektryczne ładunku powoduje polaryzację cząsteczek styropianu w wyniku indukcji elektrostatycznej, co powoduje lekkie przyciąganie lekkich kawałków plastiku do naładowanego futra.

Elektrostatyka – dziedzina fizyki zajmująca się oddziaływaniami pomiędzy nieruchomymi ładunkami elektrycznymi. Oddziaływania te zwane są elektrostatycznymi[1]. Elektrostatyka rozpatruje też ładunki poruszające się, o ile pomija się wszystkie efekty wynikające z ruchu ładunków z wyjątkiem zmiany ilości ładunku. Analogicznie, magnetostatyka zajmuje się polami magnetycznymi stałymi w czasie[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

O istnieniu oddziaływań elektrostatycznych wiedziano już w starożytności. Dwadzieścia sześć wieków temu grecki filozof i matematyk Tales z Miletu (620-540 p.n.e.) spostrzegł, że potarty suknem bursztyn przyciąga drobne, lekkie ciała jak np. drewniane wiórki. Nazwa elektryczność pochodzi od greckiego słowa ήλεκτρον (ēlektron) oznaczającego bursztyn.

Sposoby elektryzowania ciał

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Elektryzacja.

Przez tarcie

[edytuj | edytuj kod]

Elektryzowanie polega na pocieraniu jednego ciała o drugie, następuje także w wyniku zetknięcia początkowo nienaelektryzowanych ciał i rozdzielenie ich, występuje także podczas uderzenia kropli cieczy w ciało stałe.

 Osobny artykuł: Szereg tryboelektryczny.

Potarta suknem laska ebonitowa elektryzuje się ujemnie a sukno dodatnio. Laska szklana zaś potarta jedwabiem elektryzuje się dodatnio a jedwab ujemnie.

Przez dotyk

[edytuj | edytuj kod]

Elektryzować można też przez zetknięcie ciała nienaelektryzowanego z ciałem naelektryzowanym, gdyż ładunek elektryczny może przechodzić z jednego ciała na drugie.

Przez indukcję (wpływ)

[edytuj | edytuj kod]

Ciało można też naelektryzować przez indukcję (wpływ). Ten sposób elektryzowania polega na zbliżeniu do elektryzowanego ciała innego ciała naelektryzowanego. Jeżeli w elektryzowanym ciele wytworzone ładunki nie zostaną przeniesione na inne ciała lub będą mogły powrócić do poprzednich miejsc, to po oddaleniu ciała naelektryzowanego pole elektrostatyczne ciała zanika.

Elektryczność statyczna

[edytuj | edytuj kod]

Elektryczność statyczna jest to zespół zjawisk towarzyszących pojawieniu się niezrównoważonego ładunku elektrycznego na materiałach o małej przewodności elektrycznej (dielektrykach, materiałach izolacyjnych) lub na odizolowanych od Ziemi obiektach przewodzących (np. ciele człowieka, elementach urządzeń, itp.). Ładunki te wytwarzają wokół siebie pole elektrostatyczne o natężeniu tym większym, im większa jest wartość ładunku.

Zagrożenia elektrycznością statyczną

[edytuj | edytuj kod]

Zagrożenia elektrycznością statyczną są spowodowane bezpośrednim oddziaływaniem pola elektrycznego wytwarzanego przez naelektryzowane obiekty lub oddziaływaniem wyładowań elektrostatycznych. Wyróżnia się trzy rodzaje zagrożeń:

  • niekorzystne oddziaływanie na człowieka
  • zakłócenia procesów technologicznych
  • pożarowo-wybuchowe.

Ochrona odgromowa

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Ochrona odgromowa .

Ochrona odgromowa to inaczej ochrona przed wyładowaniami elektrycznymi w powietrzu (piorunami). Zadaniem urządzeń odgromowych jest ochrona życia i zdrowia ludzi oraz ich mienia przed niszczącym działaniem wyładowań atmosferycznych. Pierwsze i do dziś używane piorunochrony wykorzystują zasadę działania opracowaną przez Franklina i Faradaya. Wyładowanie powstaje w wyniku różnicy potencjałów między chmurami a ziemią, nagromadzony ładunek przeskakuje po elementach o najmniejszym oporze elektrycznym. Chcąc uniknąć jego niszczącego przepływu przez części budynków, należy umożliwić mu swobodny przepływ do ziemi po specjalnie w tym celu zaprojektowanej instalacji odgromowej.

Piorunochron składa się z części nadziemnej i podziemnej:

  • część nadziemna – są to zwody pionowe lub poziome, umocowane nad chronionym obiektem, i przewody odprowadzające;
  • część podziemna składa się z przewodów uziemiających oraz uziomów:
    • naturalnych – zespołu przedmiotów metalowych lub żelbetowych umieszczonych w gruncie w celu innym niż uziemienie, np.: zbrojenia części podziemnych budynków, metalowe rurociągi itp.,
    • sztucznych – prętów lub płaskowników stalowych ocynkowanych lub pomiedziowanych: punktowych, otokowych lub ich kombinacji.

Zadaniem zwodów jest przejęcie na siebie wyładowania atmo­sferycznego, zadaniem przewodów odprowadzających jest przekazanie go do uziomu. Rolą uziomu jest doprowadzenie energii wyładowania do ziemi i jej rozproszenie.

Prawo Coulomba

[edytuj | edytuj kod]

Prawo Coulomba jest podstawowym prawem elektrostatyki, podaje wartość siły z jaką działają na siebie punktowe ładunki elektryczne. Głosi, że siła wzajemnego oddziaływania dwóch punktowych ładunków elektrycznych jest wprost proporcjonalna do iloczynu ładunków i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między ich środkami.

Z prawa tego wynika, że im większy ładunek będą miały punktowe ciała, tym między nimi będzie większa siła; także im większa odległość będzie między nimi, tym mniejsza siła będzie między nimi.

Prawo to opublikował w 1785 Charles Coulomb.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Elektrostatyka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-23].
  2. magnetostatyka – Słownik języka polskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2017-11-14] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]