Edmund Klemczak

Edmund Stanisław Klemczak
	; Edmund Klemczak
	kapral
Data i miejsce urodzenia	30 października 1886 ; Miejska Górka
Data śmierci	wrzesień 1939
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Edmund Stanisław Klemczak (ur. 30 października 1886 w Miejskiej Górce, zm. we wrześniu 1939) – kapral Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz obrony Warszawy (1939), kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Mikołaja (kupca) i Rozalii z domu Szwarc^[1]. Z zawodu był kucharzem, jako pomocnik kucharza pracował w Paryżu, Brukseli, Frankfurcie nad Menem i we Wrocławiu. W latach 1905–1907 odbywał służbę wojskową w pruskim 11 pułku grenadierów we Wrocławiu. Od 1912 roku był dzierżawcą hotelu „Victoria” w Opalenicy. W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni.

Po zakończeniu działań wojennych przyłączył się do powstania wielkopolskiego, był organizatorem i dowódcą kompanii opalenickiej. Na jej czele brał udział m.in. w zajęciu Nowego Tomyśla i w ciężkich walkach o Zbąszyń, w trakcie których został ranny. Obowiązki dowódcy kompanii opalenickiej, a później 5 kompanii 7 pułku Strzelców Wielkopolskich, pełnił do 5 kwietnia 1919. W 1920 roku wstąpił do Armii Ochotniczej.

W okresie międzywojennym był m.in. dzierżawcą restauracji w Opalenicy, a także prowadził handel drewnem w Nowym Tomyślu. Wskutek niepowodzeń w interesach przeprowadził się do Poznania, gdzie żył z renty za Order Virtuti Militari (nadany za czyny bojowe dokonane podczas powstania wielkopolskiego). Był inicjatorem budowy pierwszego w Wielkopolsce pomnika ku czci poległych powstańców. Miasto Opalenica przyznało mu tytuł honorowego obywatela.

Zginął we wrześniu 1939 roku w obronie Warszawy, został pochowany we wspólnej mogile^[2]. Ze związku małżeńskiego z Kazimierą z Gawłowiczów miał troje dzieci: Mariana (ur. 1910), Stanisława Ignacego (ur. 1920) i Melanię (ur. 1913)^[2].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4761 (1922)^[3]^[1]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (17 września 1932)^[4]^[2]
Srebrny Krzyż Zasługi (24 grudnia 1928)^[5]^[2]

Przypisy

↑ ^a ^b Polak (red.) 1993 ↓, s. 93.
↑ ^a ^b ^c ^d Polak (red.) 1993 ↓, s. 94.
↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102
↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”.

Bibliografia

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Trzeba było pójść...Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, ZdzisławZ. Kościański (red.), BogumiłB. Wojcieszak (red.), AnnaA. Barłóg, Nowy Tomyśl: wydano staraniem Starostwa Powiatowego, 2010, ISBN 978-83-915081-7-6, OCLC 833579183 .

[CITEREFPolak_(red.)199393-1] Polak (red.) 1993 ↓, s. 93.

[CITEREFPolak_(red.)199394-2] Polak (red.) 1993 ↓, s. 94.

[3] Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 102

[4] M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[5] M.P. z 1928 r. nr 297, poz. 732 „za zasługi, położone w powstaniu Wielkopolskiem”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]