Dyslalia

Dyslalia (gr. dys – zaburzenie, lalia – mowa) – zaburzenia mowy polegające na nieprawidłowej realizacji fonemów (najmniejszych elementów składowych wyrazów) według zazwyczaj ustalonych norm społecznych spowodowane wadami w ukształtowaniu lub uszkodzeniu peryferyjnych organów artykulacyjnych (takich jak wargi, zęby, język czy podniebienie) dotyczące tylko aspektu artykulacyjnego języka.

Według Ireny Styczek dyslalia to opóźnienie w przyswajaniu sobie języka, na skutek opóźnionego wykształcenia się funkcji pewnych struktur mózgowych.

Inną definicje przedstawia Genowefa Demelowa twierdząc, że jest to nieprawidłowość w realizacji jednej głoski, kilku głosek, a nawet wszystkich lub niemal wszystkich od razu, tzw. bełkot. Zachowane są rytm, melodia, akcent, ale mowa jest zatarta, mało zrozumiała lub zupełnie niezrozumiała.

Halina Spionek uważa, że dyslalia nie jest jednostką chorobową, lecz zespołem objawów wywołanych różnymi czynnikami.

Przyczyny

zmiany anatomiczne aparatu artykulacyjnego
- nieprawidłowa budowa języka
- nieprawidłowa budowa podniebienia
- zniekształcenie zgryzu
- anomalie zębowe
- przerost trzeciego migdałka
- polipy
- skrzywienie przegrody nosowej
- przerost śluzówki nosa

nieprawidłowe funkcjonowanie narządów mowy
- niska sprawność języka, warg
- trudności koordynacji pracy wiązadeł głosowych z artykulacją nasady
- zakłócona praca mięśni napinających i przywodzących wiązadła głosowe
- nieprawidłowa praca zwierającego pierścienia gardłowego
- brak pionizacji języka, tzw. infantylne połykanie

nieprawidłowa budowa i funkcjonowanie narządu słuchu
- zaburzenie analizy i syntezy słuchowej
- wybiórcze upośledzenie słuchu, obniżenie słyszalności
- zaburzenie słuchu fonematycznego

warunki niesprzyjające uczeniu się mowy
- nieprawidłowe wzorce wymowy, nieprawidłowa atmosfera, styl wychowania i postawy rodziców
- brak stymulacji rozwoju mowy

nieprawidłowe funkcjonowanie ośrodkowego układu nerwowego

psychiczne podłoże dyslalii (brak zainteresowania mową innych, odczuwanie własnych wypowiedzi jako czegoś trudnego, męczącego i w związku z tym ograniczanie ich, co nie sprzyja normalnemu rozwojowi mowy)

opóźniony rozwój psychomotoryczny i emocjonalny dziecka

Podział

Ze względu na kryteria objawowe

Ze względu na objawy

sygmatyzm
rotacyzm
kappacyzm
gammacyzm
lambdacyzm
betacyzm
mowa bezdźwięczna
inne odchylenia od normalnej artykulacji

Ze względu na liczbę zniekształconych głosek

Ze względu na przyczyny

Leczenie

Terapia zaburzeń związanych z dyslalią polega na zastąpieniu błędnie wymawianych dźwięków prawidłowymi. W tym celu należy doprowadzić do wykształcenia się umiejętności artykułowania prawidłowych dźwięków (nauczenia mowy, której pacjent nie nabył wcześniej oraz nadrobienia opóźnienia w rozwoju mowy) co wymaga pomocy ze strony logopedy (chodzi tutaj o usunięcie przyczyn jak i objawów zaburzeń artykulacyjnych).

W przypadku źle rozwiniętego lub uszkodzonego narządu artykulacyjnego w celu przywrócenia odpowiedniego kształtu stosuje się zabiegi chirurgiczne.

Elementy metodyczne w pracy z pacjentem

trening sprawności motorycznej narządów mowy
trening słuchowy w odróżnianiu dźwięków zaburzonych i prawidłowych
trening poprawnych pozycji artykulacyjnych narządów mowy
trening artykulacji monitorowany wzrokowo, słuchowo i dotykowo
trening doskonalenia wymowy poszczególnych głosek w warunkach izolacji oraz łączenia głosek w strumieniu mowy
współpraca specjalisty ze środowiskiem rodzinnym i szkolnym

Bibliografia

I. Styczek, Logopedia, PWN Warszawa 1981
Red.: T. Gałkowski, G. Jastrzębowska, Logopedia, pytania i odpowiedzi, podręcznik akademicki, Wydawnictwo Uniwersytetu Opolskiego Opole 1999
G. Demelowa, Elementy logopedii, WSiP Warszawa 1979
G. Jastrzębowska, Podstawy teorii i diagnozy logopedycznej, Opole 1998
J. T. Kania, Szkice logopedyczne, Warszawa 1982
G. Demel, Minimum logopedyczne nauczyciela przedszkola, Warszawa 1978

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.