Dyskusja:Prężyce

Margorzata (dyskusja) 13:53, 30 mar 2020 (CEST)Margorzata

Pałac w obecnej formie pochodzi z drugiej połowy XIX w, zbudowano go w stylu neogotyckim z wieżą i blankami na wzór warownego zamku.Całkowicie odrestaurowany na początku XXI w. przez prywatnego nabywcę, kilka lat służył jako hotel, a potem jako prywatna letnia rezydencja.

Powierzchnia użytkowa ok. 600 m2, do tego strych do ew. adaptacji, płaski dach mogący służyć za ogromny taras i owa wspaniała wieża.

Budynek jest całkowicie podpiwniczony, pomieszczenia piwniczne są wysokie i mają łukowe sklepienia.

Pałac otacza park o powierzchni blisko 5 ha, z czego ok 30 arów zajmuje malownicze jeziorko. Przy wjeździe budynek gospodarczy (stajnia, garaż). Zameczek jest bardzo efektowny, a wnętrza odtworzone w duchu epoki. Obecnie własność prywatna, użytkowany jako dom, na sprzedaż. Nie ma możliwości zwiedzania.

Pałac posadowiony na wschodnim skraju wsi, poprzedzony podjazdem, z fasadą zwróconą ku założeniu folwarcznemu, od którego oddziela go współczesne ogrodzenie. Budowla otoczona parkiem krajobrazowym przekształconym ok. 1860 r. z ogrodu barokowego. Rezydencja odgrodzona od drogi wiejskiej tynkowanym, boniowanym murem, zwieńczonym krenelażem, z kutą bramą i dwoma furtami.

Pałac w Prężycach jest okazałą, XIX-wieczną rezydencją, utrzymaną w duchu neogotyku angielskiego, otoczoną parkiem krajobrazowym.

Historia Pierwsze wzmianki o dworze w Prężycach pochodzą już z początku XVII wieku. Zburzony w czasie wojny trzydziestoletniej, obiekt nie został przywrócony do dawnej postaci. Pałac wzniesiony został prawdopodobnie przed 1830 r. na miejscu wcześniejszego, barokowego dworu, dla ówczesnej właścicielki majątku, żony majora von Schmidthals lub w l. 40. XIX w. dla kolejnego właściciela Friedricha Wilhelma Fichtnera. Nowej rezydencji nadano formy wczesnego neogotyku, wzorowanego na realizacjach Karla Friedricha Schinkla. Obecny kształt budowli utrzymany w duchu neogotyku angielskiego, jest wynikiem przebudowy przeprowadzonej w l. 1889-1890 dla Juliusza Ferna i jego rodziny, w rękach której pałac pozostawał do 1945 roku.

Budynek remontowany w l. 1985-88 (elewacje, wnętrza), 1994 (dach), przed 2003 (gruntowny remont z rekonstrukcją części wnętrz) i 2012 r. (drenaż, piwnice). Od 1996 r. własność prywatna.

Pałac neogotycki, o rozczłonkowanej bryle, podpiwniczony, dwukondygnacyjny, zwieńczony krenelażem. Wzniesiony na rzucie wydłużonego prostokąta, z kwadratową wieżą w elewacji zachodniej, ujętej w narożach dwoma cylindrycznymi wieżyczkami. Na osi fasady pseudoryzalit ze sterczyną przypominającą wieżyczkę, opracowaną podobnie jak wieża. Przy elewacji północnej II-kondygnacyjny taras arkadowy ze schodami ogrodowymi; przy elewacji wschodniej przeszklona weranda. Cokół oraz przyziemie budynku boniowane, elewacje opasane gzymsem miedzykondygnacyjnym i wieńczącym, ponad którym krenelaż. W partii II kondygnacji w osiach międzyokiennych podziały ramowe spięte rodzajem fryzu arkadkowego. Otwory w przyziemiu zamknięte łukami koszowymi, w profilowanych obramieniach; wyżej otwory okienne prostokątne, dekorowane na osi ozdobnymi kluczami, ponad którymi gzymsy nadokienne na łuku. Poddasze doświetlone okulusami w profilowanych opaskach.

Wnętrza pałacu w układzie dwutraktowym, ze środkowym traktem korytarzowym i klatką schodową od zachodu. Piwnice nakryte sklepieniami kolebkowymi; w wyższych kondygnacjach stropy z dekoracją sztukatorską o formach neogotyckich i wczesnorenesansowych.

Zabytek niedostępny, własność prywatna. Bibliografia

   Katalog zabytków sztuki w Polsce. Seria Nowa, t. IV, z. 5, Województwo wrocławskie (dolnośląskie), powiat Środa Śląska, pod red. E. Kołaczkiewicz, Warszawa 2014, s. 258-261.
   Pilch J., Leksykon zabytków architektury Dolnego Śląska. Warszawa 2005, s. 276.
   Zabytki sztuki w Polsce. Śląsk, Warszawa 2006, s. 698.