Przejdź do zawartości

Dorota Kania

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dorota Kania
Ilustracja
Dorota Kania (2019)
Data i miejsce urodzenia

1964
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Uczelnia

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Dorota Kania (ur. 1964 w Warszawie[1][2]) – polska dziennikarka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z południowej Małopolski, wychowywała się na Podhalu[1]. Jej ojciec był długoletnim pracownikiem w Zakładach Mechanicznych w Tarnowie, matka zmarła, gdy Dorota Kania miała trzy lata[3]. Ukończyła filozofię na Wydziale Filozofii Akademii Teologii Katolickiej. Ma trzy córki[4].

Kariera dziennikarska

[edytuj | edytuj kod]

Publikowała w dziennikach „Super Express”, „Życie Warszawy” i „Życie” oraz pracowała w rozgłośni Radio Plus i Telewizji Polskiej.

Została dziennikarką tygodnika „Gazeta Polska”[5], miesięcznika „Nowe Państwo – Niezależna Gazeta Polska” (wcześniej „Nowe Państwo”)[6], dziennika „Gazeta Polska Codziennie”, w którym objęła kierownictwo działu Polska[7]. Została zastępcą redaktora naczelnego portalu Niezalezna.pl[8].

W publikacjach z zakresu dziennikarstwa śledczego podjęła m.in. tematykę lustracji osób pełniących funkcje publiczne oraz przeszłości osób sprawujących funkcje państwowe i występujących publicznie (w tym premiera PRL Józefa Cyrankiewicza[9][10], historyka Jerzego Roberta Nowaka[11], dziennikarza Jerzego Baczyńskiego[12], pierwszej damy RP Anny Komorowskiej[13][14], posłanki Anny Grodzkiej[15]).

8 maja 2017 została redaktor naczelną Telewizji Republika, zastępując na tym stanowisku Tomasza Terlikowskiego[16]. 1 kwietnia 2021 ogłoszono objęcie przez Dorotę Kanię stanowiska członka zarządu (w miejsce Pawła Fąfary) i prezesa grupy wydawniczej Polska Press, przy czym postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2021 Sąd Rejonowy w Warszawie odmówił dokonania wpisu do KRS, czyniąc objęcie stanowiska członka zarządu nieskutecznym[17][18][19][20]. Również w kwietniu tego samego roku przestała kierować Telewizją Republika. Jej następcą na tym stanowisku został Tomasz Sakiewicz[21]. Stanowisko redaktora naczelnego Polska Press sprawowała do lutego 2024[22][23].

Działalność wydawnicza

[edytuj | edytuj kod]

W maju 2013 nakładem Wydawnictwa M ukazała się książka Doroty Kani pt. Cień tajnych służb (podtytuł: Polityczne zabójstwa. Niewyjaśnione samobójstwa. Niepublikowane dokumenty. Nieznane archiwa) dotycząca kulisów zbrodni i niewyjaśnionych samobójstw ostatnich 20 lat[24][25].

17 grudnia 2013 nakładem wydawnictwa Fronda ukazała się książka pt. Resortowe dzieci. Media, której autorami są wspólnie Dorota Kania, Jerzy Targalski i Maciej Marosz[26][27]. Rozmowa z Dorotą Kanią została zawarta w książce autorstwa Tomasza Terlikowskiego pt. Pojedynki z 2014[28]. 6 maja 2015 miała premierę druga publikacja z serii Resortowe dzieci, zatytułowana Resortowe dzieci. Służby[29][30]. We wrześniu 2015 nakładem Wydawnictwa M ukazała się książka Doroty Kani pt. Gry tajnych służb[31][32]. 9 listopada 2016 premierę miała kolejna pozycja z cyklu autorstwa D. Kani, J. Targalskiego i M. Marosza, pt. Resortowe Dzieci. Politycy[33][34]. 3 czerwca 2019 miała premierę książka Resortowe dzieci. Biznes, czwarty tom z cyklu[35].

Wraz ze współautorami książki Resortowe dzieci. Służby otrzymała ex aequo Główną Nagrodę Wolności Słowa za rok 2015, przyznaną przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich[36].

Postępowania prawne

[edytuj | edytuj kod]

W związku z publikacją Doroty Kani w Super Expressie dotyczącą Marka Siwca i skierowaniem przez niego sprawy do sądu, dziennikarka i redaktor Bertold Kittel zostali skazani za naruszenie dóbr osobistych i zapłatę odszkodowania. W 2011 Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu orzekł, że wyrok polskiego sądu nie naruszył wolności słowa[37]. Od stycznia 2007 pracowała w tygodniku Wprost (dział Polska Wydarzenia), po czym w lutym 2008 została zawieszona[38], a w marcu 2008 zwolniona z redakcji[39]. Miało to związek z wypowiedziami przedsiębiorcy Marka Dochnala w audycji Teraz my! na temat rzekomej pożyczki zaciągniętej u jego rodziny przez Kanię[40][41]. W odpowiedzi dziennikarka zaprzeczyła tym informacjom i złożyła w sądzie pozew przeciwko Dochnalowi[42]. W tej sprawie oświadczenie wydała Rada Etyki Mediów, zalecając powstrzymanie się od ferowania wyroków medialnych[43]. W kwietniu 2009 proces został zawieszony[44]. Żona Marka Dochnala, Aleksandra, wytoczyła dziennikarce sprawę cywilną i złożyła prywatny akt oskarżenia, zakończoną w 2010 nieprawomocnym wyrokiem skazującym[45]. Proces karny wszczęty w 2009, został umorzony w październiku 2013 przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieście (sprawa dotyczyła programu „30 minut extra” w TVP INFO, wyemitowanego 1 marca 2008, w którym Dorota Kania powiedziała m.in. o spotkaniach Aleksandry Dochnal z rosyjskim a wcześniej sowieckim szpiegiem Władimirem Ałganowem oraz o przekazywaniu pieniędzy osobom skazanym na wieloletnie więzienie)[46]. W lutym 2016 wyrokiem Sądu Rejonowego Warszawa–Praga Południe została uznana winną płatnej protekcji i skazana na dwa lata pozbawienia wolności w zawieszeniu za wyłudzenie 270 tys. zł od rodziny Marka Dochnala[47][48]. Na początku czerwca 2016 prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego została uniewinniona od zarzutu płatnej protekcji w tej sprawie[49][50][51].

W publikacji z 2008 na łamach tygodnika Gazeta Polska, wraz z Maciejem Maroszem, opierając się na dokumentach IPN, poinformowała, że ówczesny prezes Federacji Rodzin Katyńskich, Andrzej Sariusz-Skąpski, w okresie PRL współpracował z SB zarejestrowany jako tajny współpracownik o pseudonimie „Igor”[52][53][54], za co wytoczył on im proces cywilny. Po jego śmierci w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 proces przeciwko dziennikarzom jako powódki kontynuowały córki Sariusza-Skąpskiego, w tym Izabella Sariusz-Skąpska; w 2012 Sąd Okręgowy w Warszawie w prawomocnym wyroku odrzucił pozew stwierdzając, że dziennikarze dochowali należytej staranności podczas zbierania materiałów[55][56].

W 2011 prawomocnym wyrokiem sądu Dorota Kania została skazana na karę grzywny za zniesławienie pułkownika SB, Ryszarda Bieszyńskiego, w związku z treścią artykułu pt. Matka chrzestna, opublikowanego w tygodniku „Wprost” z 2007[57][58]. W tej sprawie Wiktor Świetlik w imieniu Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich wystąpił do Rzecznika Praw Obywatelskich o kasację wyroku w sprawie karnej przeciwko redaktor Dorocie Kani. Po odmowie kasacji wyroku przez Sąd Najwyższy Kania złożyła skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka[59]. 19 lipca 2016 Trybunał rozstrzygnął skargę na niekorzyść Doroty Kani[60].

15 lutego 2012 została ponownie skazana z art. 212 K.K. na karę grzywny i nawiązki za zniesławienie prof. Andrzeja Ceynowy w artykule Agenci w gronostajach, opublikowanym w tygodniku „Wprost” z 2007 (wraz z nią skazany został ówczesny redaktor naczelny Stanisław Janecki)[61]. Tego samego dnia Kania wygrała inny proces w sprawie publikacji materiałów Instytutu Pamięci Narodowej[62]. W związku z artykułem Doroty Kani pt. Śpioch opublikowanym w tygodniku „Wprost” w 2007[63] Janusz Kaczmarek złożył pozwy cywilne, po których pozwana dziennikarka dwukrotnie wygrywała procesy (w tym w lipcu 2012, gdy sąd nie dopatrzył się winy Doroty Kani)[64] oraz złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa pomówienia, po którym Sąd Okręgowy w Warszawie prawomocnie umorzył postępowanie[65], uchylając wyrok pierwszej instancji[66].

W połowie 2012 Dorota Kania miała otwartych osiem procesów sądowych niezakończonych prawomocnym wyrokiem. W 2012 raport amerykańskiego Departamentu Stanu o przestrzeganiu i łamaniu praw człowieka na świecie wymienił skazanie w procesie karnym Doroty Kani (oraz Jerzego Jachowicza) jako ograniczania wolności prasy i słowa w Polsce[67][68].

W 2020 roku warszawski sąd okręgowy uznał Kanię winną popełnienia przestępstwa zniesławienia wobec Piotra Bachurskiego w książce Resortowe dzieci. Media[69]. W związku z publikacja nieprawdziwych informacji dotyczących Jacka Żakowskiego w tej samej książce, sąd nakazał Kani publikację przeprosin, a wydawnictwu Fronda zapłatę 50 tys. zł zadośćuczynienia[69][70].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Zapraszam Monikę Olejnik do lustracji. niezalezna.pl, 2013-07-06. [dostęp 2013-12-11]. (pol.).
  2. ↑ Katalog Biblioteki Narodowej.
  3. ↑ Resortowe poglądy. rp.pl, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2014)].
  4. ↑ Tomasz Sakiewicz: Partyzant wolnego słowa. Kraków: Wydawnictwo M, 2013, s. 28. ISBN 978-83-7595-434-0.
  5. ↑ Gazeta Polska (stopka). gazetapolska.pl. [dostęp 2013-04-14]. (pol.).
  6. ↑ Nowe Państwo (stopka). panstwo.net. [dostęp 2013-04-14]. (pol.).
  7. ↑ Redakcja gazety [online], gpcodziennie.pl [dostęp 2013-04-14] [zarchiwizowane z adresu 2013-03-28] (pol.).
  8. ↑ Niezalezna.pl. Stopka Redakcyjna. niezalezna.pl. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  9. ↑ Józef Cyrankiewicz kolaborował z Gestapo?. wprost.pl, 26 grudnia 2007.
  10. ↑ Fałszywy bohater. wprost.pl, 7 stycznia 2008. [dostęp 2013-12-15].
  11. ↑ Agent u Rydzyka. „Wprost”. 37 (1290), 2007. Agencja Wydawniczo-Reklamowa „Wprost”. 
  12. ↑ Anna Wittenberg: Dorota Kania tropi ślady Anny Grodzkiej w PRL. Lustratorka na usługach prawicy czy napiętnowana dziennikarka?. natemat.pl, 2012-07-04. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  13. ↑ Rodzinna historia prezydentowej w aktach IPN. „Gazeta Polska”, 2010-12-08. 
  14. ↑ Rodzinna historia prezydentowej w aktach IPN. niezalezna.pl, 2011-01-23. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  15. ↑ Anna Grodzka. Wielka mistyfikacja. niezalezna.pl, 2013-01-31. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  16. ↑ Komunikat zarządu Telewizji Republika. telewizjarepublika.pl, 2017-05-08. [dostęp 2017-05-08].
  17. ↑ Łukasz Cieśla: Ludzie Orlenu nie zostali wpisani przez sąd do zarządu spółki Polska Press. onet.pl, 2021-05-13. [dostęp 2021-05-13]. (pol.).
  18. ↑ System EKRS. ms.gov.pl. [dostęp 2021-06-21]. (pol.).
  19. ↑ Agnieszka Kubli: Sąd wstrzymuje wpisanie do dokumentów nowych władz Polska Press. wyborcza.pl, 2021-05-14. [dostęp 2021-06-21]. (pol.).
  20. ↑ Nielegalna czystka PiS. Dorota Kania nie została wpisana do KRS Polska Press. wiesci24.pl, 2021-05-13. [dostęp 2021-06-21]. (pol.).
  21. ↑ Tomasz Sakiewicz prezesem zarządu Telewizji Republika [online], www.wirtualnemedia.pl [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  22. ↑ Dorota Kania redaktorem naczelnym i Członkiem Zarządu Polska Press. Sakiewicz: „Życzymy samych sukcesów”. niezalezna.pl, 1 kwietnia 2021. [dostęp 2022-10-30].
  23. ↑ Zarząd Polska Press odwołany. Dorota Kania straciła stanowisko [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2024-02-24] (pol.).
  24. ↑ „Cień tajnych służb” – nowa książka Doroty Kani. ksiazka.net.pl, 2013-05-28. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  25. ↑ Cień tajnych służb – nowa książka Doroty Kani. blogpress.pl, 2013-05-24. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  26. ↑ Ta książka wstrząśnie III RP. Autorzy lustrują czołowych dziennikarzy mainstreamu. niezalezna.pl, 2013-11-21. [dostęp 2013-11-21]. (pol.).
  27. ↑ Resortowe dzieci. Media. wydawnictwofronda.pl. [dostęp 2015-05-14].
  28. ↑ Pojedynki. wydawnictwofronda.pl. [dostęp 2014-05-14].
  29. ↑ Radio założone przez tajniaków z PRL-u. Premiera „Resortowych dzieci. Służby” w listopadzie. niezalezna.pl, 14 maja 2014. [dostęp 2014-05-14].
  30. ↑ Resortowe dzieci. Służby. wydawnictwofronda.pl. [dostęp 2017-11-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-09)].
  31. ↑ Gry tajnych służb. wydawnictwom.pl. [dostęp 2015-09-30].
  32. ↑ Dziś premiera książki Doroty Kani „Gry tajnych służb”. niezalezna.pl, 2015-09-30. [dostęp 2015-09-30].
  33. ↑ „Resortowe Dzieci. Politycy” – Uroczysta premiera książki!. wydawnictwofronda.pl. [dostęp 2016-11-16].
  34. ↑ Resortowe Dzieci. Politycy. wydawnictwofronda.pl. [dostęp 2016-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-09)].
  35. ↑ Resortowe dzieci. Biznes. lubimyczytac.pl. [dostęp 2023-12-21].
  36. ↑ Nagrody SDP przyznane – lista laureatów. sdp.pl, 2016-01-28. [dostęp 2016-01-28].
  37. ↑ Dziennikarze Dorota Kania i Bertold Kittel przegrali w Strasburgu. wyborcza.pl, 2011-06-21. [dostęp 2013-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-06-25)]. (pol.).
  38. ↑ „Wprost” zawiesił dziennikarkę Dorotę Kanię. rp.pl, 2008-02-26. [dostęp 2013-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-02)]. (pol.).
  39. ↑ Dorota Kania odchodzi z „Wprost”. zw.com.pl, 2008-03-28. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  40. ↑ Wojciech Czuchnowski: Jak Dorota Kania wyciągała pieniądze od rodziny Dochnala. wyborcza.pl, 2009-05-14. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  41. ↑ Dochnal: w imieniu Ziobry przychodził dziennikarz TVP, Kania pożyczyła kilkaset tysięcy. wirtualnemedia.pl, 2008-02-26. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  42. ↑ Dorota Kania skarży Dochnala. tvn24.pl, 2008-02-28. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  43. ↑ W sprawie dziennikarki śledczej Doroty Kani. radaetykimediow.pl, 2013-05-18. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  44. ↑ Proces Kania vs. Dochnal zawieszony. wprost.pl, 2009-04-29. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  45. ↑ Maciej Marosz, Sąd bezkarnie dyskryminuje dziennikarkę [online], gpcodziennie.pl, 18 kwietnia 2013 [dostęp 2013-05-27] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-15].
  46. ↑ Proces Doroty Kani. freepress.org.pl, 21 października 2013. [dostęp 2013-12-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 grudnia 2013)]. (pol.).
  47. ↑ Dorota Kania skazana za płatną protekcję wobec rodziny Marka Dochnala. wirtualnemedia.pl, 2016-02-04. [dostęp 2016-07-05].
  48. ↑ Dorota Kania skazana na dwa lata w zawieszeniu za wyłudzenie 270 tysięcy zł od rodziny Marka Dochnala. onet.pl, 2016-02-05. [dostęp 2016-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-05)].
  49. ↑ Po latach walki sądowej Dorota Kania uniewinniona. Niezalezna.pll, 2016-06-03. [dostęp 2016-07-05].
  50. ↑ „To była pomoc, a nie łapówka”. Dorota Kania uniewinniona od zarzutu korupcji. dziennik.pl, 2016-06-03. [dostęp 2016-07-05].
  51. ↑ Wojciech Czuchnowski: Sąd uniewinnia Dorotę Kanię: To była pomoc, a nie łapówka od Dochnalów. wyborcza.pl, 2016-06-02. [dostęp 2016-07-05].
  52. ↑ Podwójne życie prezesa Federacji Rodzin Katyńskich. onet.pl, 20 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-24].
  53. ↑ Rozłam w Rodzinach Katyńskich?. rp.pl, 23 października 2009. [dostęp 2013-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 grudnia 2013)].
  54. ↑ Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2011, s. 136–137. ISBN 978-83-7510-814-9.
  55. ↑ Dziennikarze „Gazety Polskiej” wygrali proces. niezalezna.pl, 15 lutego 2012. [dostęp 2013-12-24].
  56. ↑ „Gazeta Polska” wygrała proces. 30 listopada 2012. [dostęp 2013-12-24].
  57. ↑ Dorota Kania skazana z 212 k.k.. sdpwarszawa.pl, 2011-06-14. [dostęp 2013-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-17)]. (pol.).
  58. ↑ Dorota Kania także przegrała z byłym esbekiem. rp.pl, 2011-06-11. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  59. ↑ Skarga dziennikarki na artykuł 212 w Strasburgu. rp.pl, 2011-09-20. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  60. ↑ Dorota Kania przegrała w Strasburgu [online], onet.pl, 22 lipca 2016 [dostęp 2016-07-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-23].
  61. ↑ Dorota Kania skazana z art. 212. niezalezna.pl, 2012-02-15. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  62. ↑ Dorota Kania i Stanisław Janecki skazani na grzywnę za zniesławienie. press.pl, 2012-02-17. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  63. ↑ Śpioch. wprost.pl. [dostęp 2013-12-15].
  64. ↑ Dorota Kania wygrała z J. Kaczmarkiem. niezalezna.pl, 2012-07-04. [dostęp 2013-05-29]. (pol.).
  65. ↑ Dorota Kania wygrała proces z Januszem Kaczmarkiem [online], Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich, 7 października 2013 [dostęp 2013-12-15] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-15].
  66. ↑ CMWP SDP na rozprawie. freepress.org.pl, 13 czerwca 2013. [dostęp 2013-12-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (15 grudnia 2013)].
  67. ↑ Country Reports on Human Rights Practices for 2011. Poland. Executive summary. state.gov. [dostęp 2013-06-09]. (pol.).
  68. ↑ Departament Stanu USA o represjach wobec polskich dziennikarzy. fronda.pl, 2012-05-28. [dostęp 2013-12-11]. (pol.).
  69. ↑ a b Dorota Kania i wydawnictwo Fronda w „Gazecie Polskiej” przepraszają szefa „Warszawskiej Gazety” za „Resortowe dzieci” – Stowarzyszenie Dziennikarzy RP w Katowicach [online] [dostęp 2024-02-16] (pol.).
  70. ↑ Jacek Żakowski wygrał proces z Frondą za „Resortowe dzieci” [online], serwisy.gazetaprawna.pl, 27 listopada 2014 [dostęp 2024-02-16] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dorota_Kania&oldid=73343054”