Dom Marynarza w Szczecinie

Dom Marynarza
	; Główne wejście do budynku (2017)
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
Miejscowość	Szczecin
Adres	ul. Malczewskiego 10/12
Data otwarcia	1972
Data zamknięcia	2002
Architekt	Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokrzyński i Eugeniusz Wierzbicki
	Położenie na mapie Szczecina Dom Marynarza
	Położenie na mapie Polski Dom Marynarza
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego Dom Marynarza
	53°26′08,9″N 14°33′40,7″E/53,435806 14,561306

Dom Marynarza w Szczecinie (pełna nazwa: Dom Marynarza Polskiej Żeglugi Morskiej^[1]) – placówka o charakterze hotelowo-kulturalnym, która zapewniała opiekę socjalno-kulturalną i noclegi marynarzom wszystkich bander świata przebywających w Szczecinie

Historia

Dom Marynarza powstał w Szczecinie w drugiej połowie lat czterdziestych XX w. Początkowo mieścił się przy ul. Malczewskiego 23, następnie został przeniesiony do budynku przy al. Wojska Polskiego 107^[1].

W 1972 przeniesiono go do nowo wybudowanego, okazałego kompleksu budynków przy ul. Malczewskiego 10/12 w południowej części działki pomiędzy ulicami: Malczewskiego, Matejki i Żubrów. Projekt budynku powstał w warszawskim Biurze Projektów Budownictwa Ogólnego, a jego autorami byli architekci: Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokrzyński i Eugeniusz Wierzbicki^[2] (tzw. Tygrysy). Główną część kompleksu stanowił dwunastokondygnacyjny wieżowiec, w którym znalazło się 139 jedno- i dwuosobowych pokoi na 228 miejsc^[2]. W części niższej kompleksu znajdowała się restauracja, drink-bar, sala bilardowa, sala gimnastyczna, solarium i sauna. Na miejscu była także filia banku i wypożyczalnia samochodów. Inwestorem i właścicielem całości była Polska Żegluga Morska. Budynek nagrodzono tytułem „Mister Szczecina'72”^[1].

W latach 90. XX w. w związku z przemianami gospodarczymi i znaczną redukcją polskiej floty handlowej gwałtownie zmniejszyła się liczba osób korzystających z Domu Marynarza. Spowodowało to podjęcie decyzji o jego likwidacji i przekazaniu obiektu w 2002 Uniwersytetowi Szczecińskiemu, który urządził w nim akademik^[2]. Oprócz akademika w budynku znalazło swoją siedzibę Akademickie Centrum Kultury z teatrem „Nie Ma”, zespołami chórowymi, muzycznymi i kabaretem, a także zorganizowano wystawę popularnonaukową „Eureka”^[2].

W 2012 Uniwersytet Szczeciński zaprzestał wykorzystywania wyższej części dawnego Domu Marynarza. Było to spowodowane zmniejszeniem liczby studentów oraz zaostrzonymi przepisami przeciwpożarowymi – aby im sprostać, Uniwersytet musiałby przeprowadzić kosztowną modernizację budynku, co okazało się nieopłacalne^[2]^[3]. W latach 2014–2017 w dolnej części funkcjonował Instytut Filologii Germańskiej Uniwersytetu Szczecińskiego.

W 2018 budynek został sprzedany za ponad 16 milionów złotych prywatnemu inwestorowi, który go rozebrał^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Encyklopedia Szczecina. T. I. (A-O). Red. Tadeusz Białecki. Uniwersytet Szczeciński Szczecin 1999, s.197-198. ISBN 83-7241-089-5
↑ ^a ^b ^c ^d ^e TadeuszT. Białecki TadeuszT. (red.), Encyklopedia Szczecina. Wydanie Jubileuszowe z okazji 70-lecia Miasta, Szczecińskie Towarzystwo Kultury, 2015, ISBN 978-83-942725-0-0 .
↑ ^a ^b KarolinaK. Nawrocka KarolinaK., Nie dotrwał nawet do pięćdziesiątki, „Kurier Szczeciński”, 17 lipca 2020, ISSN 0137-9240 .

[:2-1] Encyklopedia Szczecina. T. I. (A-O). Red. Tadeusz Białecki. Uniwersytet Szczeciński Szczecin 1999, s.197-198. ISBN 83-7241-089-5

[:0-2] TadeuszT. Białecki TadeuszT. (red.), Encyklopedia Szczecina. Wydanie Jubileuszowe z okazji 70-lecia Miasta, Szczecińskie Towarzystwo Kultury, 2015, ISBN 978-83-942725-0-0 .

[:1-3] KarolinaK. Nawrocka KarolinaK., Nie dotrwał nawet do pięćdziesiątki, „Kurier Szczeciński”, 17 lipca 2020, ISSN 0137-9240 .

[1]

[2]

[3]