Przejdź do zawartości

Dmitrij Radczenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dmitrij Radczenko
Дмитрий Радченко
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Dmitrij Leonidowicz Radczenko

Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1970
Leningrad

Wzrost

184 cm

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1988 Dinamo Leningrad 20 (5)
1989–1990 Zenit Leningrad 61 (15)
1991–1993 Spartak Moskwa 61 (27)
1993–1995 Racing Santander 72 (21)
1995–1996 Deportivo La Coruña 28 (5)
1996–1997 Rayo Vallecano 31 (1)
1997–1998 Mérida UD 10 (0)
1998–1999 SD Compostela 9 (0)
1999–2000 Jubilo Iwata 28 (6)
2001–2002 Hajduk Split 10 (4)
2002–2004 Bergantiños ? (?)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1990  ZSRR 2 (0)
1992–1996  Rosja 33 (9)
W sumie: 35 (9)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Dmitrij Leonidowicz Radczenko (ros. Дмитрий Леонидович Радченко, ur. 2 grudnia 1970 w Leningradzie) – rosyjski piłkarz grający na pozycji napastnika.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Karierę piłkarską rozpoczął w tamtejszym klubie Dinamo Leningrad. W 1988 roku zadebiutował w drugiej lidze radzieckiej, ale już w 1989 roku był zawodnikiem lokalnego rywala Dynama, Zenitu Leningrad. W Zenicie spędził dwa sezony, a w 1991 roku został piłkarzem stołecznego Spartaka Moskwa. W 1991 roku został wicemistrzem ZSRR, a w 1992 zdobył puchar tego kraju. Wtedy też został mistrzem nowo powstałej rosyjskiej Wyższej ligi, a w 1993 roku powtórzył ten sukces.

Latem 1993 roku Radczenko przeszedł do hiszpańskiego Racingu Santander, w którym był drugim Rosjaninem obok Dmitrija Popowa. W Primera División zadebiutował 5 września 1993 w wygranym 1:0 domowym spotkaniu z Rayo Vallecano. W swoim pierwszym sezonie spędzonym w La Liga strzelił 11 goli, a w kolejnym (1994/1995) zaliczył 10 trafień.

Latem 1995 Radczenko odszedł do Deportivo La Coruña, a pierwszy mecz w nowej drużynie rozegrał 2 września przeciwko Valencii (3:0). Większą część sezonu spędził w Deportivo jako rezerwowy dla Brazylijczyka Bebeto i Hiszpana Javiera Manjarína, ale zdołał strzelić 5 bramek w lidze. W 1996 roku Radczenko odszedł z Deportivo i został zawodnikiem madryckiego Rayo Vallecano. Na koniec sezonu spadł z tym klubem do Segunda División, a rok później to samo uczynił jako rezerwowy CP Mérida. Sezon 1998/1999 Rosjanin spędził w drugoligowej Composteli.

W połowie 1999 roku Radczenko wyjechał do Japonii i podpisał kontrakt z tamtejszym Júbilo Iwata wywodzącym się z miasta Iwata. Na koniec roku został mistrzem Japonii, a w 2000 roku zajął z Júbilo 4. miejsce w rozgrywkach ligowych. W połowie 2001 roku został piłkarzem chorwackiego Hajduka Split i przez rok występował na boiskach ligi chorwackiej. W 2002 roku został piłkarzem amatorskiego hiszpańskiego klubu, Bergantiños FC. W 2003 roku w jego barwach zakończył karierę.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
1988 Dinamo Leningrad  ZSRR II liga 20 5
1989 Zenit Leningrad  ZSRR Wyższa liga 19 5
1990 Zenit Leningrad  ZSRR Wyższa liga 35 11
1991 Spartak Moskwa  ZSRR Wyższa liga 29 13
1992 Spartak Moskwa  Rosja Wyższa liga 18 12
1993 Spartak Moskwa  Rosja Wyższa liga 14 2
1993/94 Racing Santander  Hiszpania Primera División 36 11
1994/95 Racing Santander  Hiszpania Primera División 36 9
1995/96 Deportivo La Coruña  Hiszpania Primera División 28 5
1996/97 Rayo Vallecano  Hiszpania Primera División 31 1
1997/98 CP Mérida  Hiszpania Primera División 10 0
1998/99 SD Compostela  Hiszpania Segunda División 9 0
1999 Júbilo Iwata  Japonia J-League 7 1
2000 Júbilo Iwata  Japonia J-League 21 5
2001/02 Hajduk Split  Chorwacja I liga 10 4

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Związku Radzieckiego Radczenko zadebiutował 21 listopada 1990 roku w zremisowanym 0:0 towarzyskim meczu ze Stanami Zjednoczonymi. W kadrze ZSRR rozegrał 2 mecze, a 16 sierpnia 1992 rozegrał swój pierwszy mecz w barwach reprezentacji Rosji, wygrany 2:0 z Meksykiem. W 1994 roku został powołany przez selekcjonera Pawła Sadyrina do kadry na Mistrzostwa Świata w USA. Tam wystąpił we wszystkich trzech grupowych spotkaniach: w przegranych 0:2 z Brazylią i 1:3 ze Szwecją oraz wygranym 6:1 z Kamerunem i zdobył w nim gola. Ostatni mecz w kadrze narodowej rozegrał w październiku 1996 przeciwko Izraelowi (1:1). Łącznie wystąpił w niej 33 razy i strzelił 9 bramek.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]