Dimitrios Lewidis

Dimitrios Lewidis
Data i miejsce urodzenia	8 kwietnia 1885 lub 1886 ; Ateny
Pochodzenie	greckie
Data i miejsce śmierci	29 maja 1951 ; Paleo Faliro
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor

Dimitrios Lewidis, gr. Δημήτριος Λεβίδης (ur. 8 kwietnia 1885^[1]^[2]^[3] lub 1886^[1]^[3] w Atenach, zm. 29 maja 1951 w Paleo Faliro^[1]^[2]^[3]) – grecki kompozytor.

Życiorys

W latach 1898–1905 uczył się w konserwatorium w Atenach, gdzie do grona jego nauczycieli należeli Franck Choisy i Dionisios Lawrangas^[1]^[2]^[3]. Od 1906 do 1907 roku był uczniem Alexandre’a Denéréaza w Lozannie, następnie w latach 1907–1908 przebywał w Monachium, gdzie kształcił się u Friedricha Klosego (fuga), Felixa Mottla (orkiestracja) oraz Richarda Straussa (kompozycja)^[1]^[2]^[3]. W 1908 roku otrzymał nagrodę im. Ferenca Liszta za Sonatę fortepianową^[1]. Po krótkim pobycie w Grecji wyjechał w 1910 roku do Francji, gdzie osiadł^[1]^[2]^[3]. Podczas I wojny światowej służył w armii francuskiej, w 1929 roku uzyskał francuskie obywatelstwo^[2]. W 1932 roku wrócił do Grecji, gdzie został wykładowcą muzyki w Konserwatorium Helleńskim i liceum muzycznym w Atenach^[1]. W 1934 roku założył konserwatorium Falirikon^[1]^[2]. W latach 1947–1948 był przewodniczącym związku greckich kompozytorów^[1]^[3].

Początkowo tworzył w idiomie romantycznym, później zwrócił się w stronę impresjonizmu^[1]. Dojrzały styl kompozytora, datujący się od początku lat 20. XX wieku, cechuje się licznymi nawiązaniami do tematyki greckiej w warstwie muzycznej i treściowej^[1]. W swojej twórczości Lewidis wykorzystywał nowe instrumenty takie jak fale Martenota i polichord^[1]^[3], tworzył też kompozycje na tzw. orkiestrę eolską, składającą się z instrumentów smyczkowych, fortepianu, czelesty, 2 harf i perkusji^[1].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Pour une poupée bien sage na orkiestrę eolską (1904)
Divertissement na rożek angielski i orkiestrę eolską (1911)
Poème symphonique na skrzypce i orkiestrę (1926, także wersja na fale Martenota i orkiestrę 1928)
Stances symphoniques na orkiestrę eolską (1932)

Utwory kameralne

Sonata fortepianowa (1907)
Fuga na kwartet smyczkowy (1908)
Flûte de Pan na flet i fortepian (1914)
Pièce chromatique na polichord (1936)
Étude chromatique na polichord (1936)

Utwory wokalne

liturgia grecka Se imnumen na tenora i chór (1925)

Utwory wokalno-instrumentalne

De profundis na tenora, 2 fale Martenota i orkiestrę (1925)
O jirismos sti sklawomeni patrida na mezzosopran lub baryton i orkiestrę (1941)

Balet

Le Pâtre et la nymphe (1924)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 339. ISBN 978-83-224-3303-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2105. ISBN 978-0-02-865528-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 500–501. ISBN 0-674-37299-9.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 339. ISBN 978-83-224-3303-4.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2105. ISBN 978-0-02-865528-4.

[harvard-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 500–501. ISBN 0-674-37299-9.

[1]

[2]

[3]